OTW20- Angelek(*)... a życie musi toczy się dalej!

i jak tam Yoda?

**Adopcje: 10 >>**

MalgWroclaw pisze:Co u Was?

U nas w pierwszy dzień świąt,z samego ranusia, odebrałam paczkę od Wielkanocnego Króliczka. :1luvu:

Dostawca był złośliwy bo paczka była na najwyższym piętrze półek. Zaś ja we wzroście mikra jestem. :placz:

Alem poradziła sobie.

Dostaliśmy taką piękną koszulkę , własnego pomysła Króliczka

Zdolna bestyjka z tego Króliczka :201494

Oraz puszeczki i saszetki.
Tradycyjnie Uliś nadzorował wszystko

Dziękujemy asigo :201461

ASK@ cała przyjemność po mojej stronie

mam nadzieję, że rozmiar będzie pasować

**Adopcje: 10 >>**

maczkowa pisze:i jak tam Yoda?

Taką fotkę otrzymałam z domku.

Yoduś trzyma się. Płucka ma czyste więc za kilka dni kończą antybiotyk. Jednak z oczkami jest nadal problem. Ma uszkodzoną rogówkę i dostał krople różne na zakrapianie. Według mnie wcześniej za mało mu w oczki chlapali a bali się bez zgody weta więcej kropić.
Ma apetyt spory. Lubi się miziać. Człowieka małego nadal omija łukiem. Jest lepiej ale ciągle coś się dzieje.
Za kciuki dziękujemy i prosimy nie puszczać.

Dziś rano w lesie zgubiłam ...okulary. Pierwszy raz w życiu mi się to zdarzyło.

Złożyłam je by nie zahaczać o nie widoczne w mroku gałęzie ale nie zapięłam kieszonki. Też pierwszy raz. Trudno w igliwiu i liściach, przy słabym świetle, szkła znaleźć. Okulary domowe, zmachane ale żal.

Zdjęcie piękne. Masz inne okulary, mam nadzieję. Co do nowych kotów w domu, jest taki wątek, właśnie się wpisałam, też możesz

viewtopic.php?f=1&t=199454

za dalszą poprawę i za znalezienie okularów :ok:

Co tam u Was?

**Adopcje: 10 >>**

MalgWroclaw pisze:Co tam u Was?

U nas zimno.
Okularów nie znalazłam. Nie wchodzę za dnia w las bo boję się. A szarówką ranną trudno wypatrzeć. Dziś miałam błysk nadziei bo ... błysk zauważyłam. Ale to rozbite szkło tylko było. Okulary były solidne choć mocno już sfatygowane. Używam je tylko w domu. Już mi się chwieje jeden zausznik. Mimo to żal. Mam nadzieję ,że znajdą się.

Strasznie ptaki wywlekają miski kocie z kryjówek leśnych. Sójki i sroki są mądre i mają pomysły. Potrafią kombinować. Więc radzą sobie doskonale z wydłubywaniem żarcia. Łącznie z michami. Nie wiem ile koty z tego żarcia mają. Najlepsza opcją było codzienne ich karmienie o tej samej porze. Tak było. Czekały i zjadały na miejscu wszystko. Jednak po śmierci Budrynia ekipa rozsypała się i każdy przyłaził jak chciał. Choć jesień nie sprzyjała ptasiorom w grzebaniu na stołówce. To samo zimą. Spokój był. Wszystko czekało na futra.Ptaki zakładają rodziny i szukają taniochy co to bez problemu w żołądki trafi. Teraz im kładę, kotom, w starym miejscu i zrobiłam nowe zaplecze. Co i raz wymyślając jak zakluczyć wejścia by nie sforsowały je fruwacze . Wszystko jest dobre tylko na chwilkę.

Dziś idąc w las z prowiantem natknęłam się na czekającą po drodze ... Mamuśkę. Co to w podskokach zaczęła biec przede mną. Nie dałam jej jeść by nie nawykła do innego miejsca. Musiałam gadzinę brutalnie popędzić ( tupaniem i klaskaniem, słownie też )bo ona na poważnie do spaceru się szykowała. Radosna jak skowronek, z uniesioną kitą , tanecznym krokiem wqrwiła mnie deczko :strach:

. Co i raz oglądałam się czy nie lezie za mną. Dobrze, że część drogi jest odsłonięta więc nie umknął by mi ten fakt. Jak cholera mnie wypatrzyła

Okulary... raczej używałaś, niż używasz. Cuda się zdarzają. Kiedyś pan w Rynku poprosił, żebym pomogła znaleźć szkło kontaktowe, które mu wypadło. Tak się składało, że było tam pełno drobin szkła i nie dałam rady.

**Adopcje: 10 >>**

MalgWroclaw pisze:Okulary... raczej używałaś, niż używasz. Cuda się zdarzają. Kiedyś pan w Rynku poprosił, żebym pomogła znaleźć szkło kontaktowe, które mu wypadło. Tak się składało, że było tam pełno drobin szkła i nie dałam rady.

Może je znajdę. Znaczy się same mi wpadną pod nogi. Wierzę w to.

Na dowód opisze historie jaka nam się trafiła wiele lat temu. Choć pewnie już ją kiedyś naskrobałam.

Córka gdy była małą nigdy nie bawiła się lalkami. Zawsze samochody i chapki (łopatki) były najwazniejsze. Skrawek piachu wystarczył czy twardego podłoża by dziecko zajęło się. Grzebała nawet w łączeniach płyt chodnikowych

Miałam taką łopatkę codziennego użytku na tyle małą ,że w torebkę damską weszła. W jakimś sklepie kupiłam nieduży aucik , solidny, z kogutem świecącym na dachu. Wszędzie ze sobą ten sprzęt nosiłam. Dosłownie wszędzie.
W parku przerobiono fontannę na ogromniastą piaskownicę. Radość Danki wielka. Nieograniczone morze sypkiego piachu gdzie można kopać do woli. O dziwo aucik wytrzymywał warunki Sahary piaskownicowej. Nawet kogucik świecił mimo burz piaskowych jakie mu serwowano. Więc wczesne poranki (dziecię wstawało o 4 rano i o 7-dmej byłyśmy już w parku) spędzałyśmy już w tej niby fontannie. Idący do pracy z czasem się przestali dziwić ,że o tej porze jakaś matka wariatka siedzi z dzieckiem i babki stawia. Zaczęli się kłaniać, zagadywać co było wielką radochą dla córki. Lato mijało. Aż stało się nieszczęście. Któregoś dnia aucik zaginął w przestworzach wydm piskowych. Przekopałam chyba wszystko ale nie natknęłam się na stratę. Ryk był straszny. Szloch ogromny. Chusteczek nie starczyło by otrzeć dziecięce łzy. Ale nie zdały egzaminu próby odzysku utraconego mienia dankowego. Mąż po południu też chodził i podejmował próby znalezienia. NIC! To był już koniec lata i nawet się ucieszyłam, że deszcz spadł. A przede wszystkim,że chłód nastał. Nie pozwalało to na łażenie do parku by grzebać się w niecce pełnej błotka. Ciepły deszcz i ciepła breja nie były nigdy przeszkodą dla nas. Danka wracała jak kopalniany górnik świecąc tylko oczami. Ale była szczęśliwa jak nigdy. Jednak teraz zaprzestałyśmy chodzenia na grzebańsko.
Minął rok. Kolejnego ciepłego dnia ruszyłyśmy do piaskownicy. Danka, wbrew obawom, nie upominała się o aucika. Zapomniała. Uff... Ludzie znów nas mijali. Znajomi już. Któregoś dnia od gazety odciągnął mnie radosny pisk. A za chwilę głośny okrzyk aaaaciiiiiiiiiik kazał mi podnieść oczy. W ręku Danki tkwił zaginiony samochodzik. ten prawie pancerny model wytrzymał jesień, zimę, wiosnę... I nawet kogucik świecił.

Zguba wiele lat jeszcze służyła. Jak córka wyrosła z niego poszedł do innych dzieci na służbę.