OTW20- Angelek(*)... a życie musi toczy się dalej!

**Adopcje: 12 >>**

MalgWroclaw pisze:Czekanie na pożegnanie byłoby tylko przedłużaniem cierpienia kota, żeby człowiek lepiej się poczuł. Nie pojmuję, po co.

Również uważałam, że kot winien przebywać w lecznicy minimum. Tylko i aż tyle ile potrzeba. Tutaj potrzeba była , niestety, krótka. Kropcia była przerażona i tak bardzo mocno. Słyszałam jej płacz. Nie było sensu wydłużać jej cierpienia i stresu. Robię kotom złapanym na leczenie testy. By wiedzieć z czym walczę. Jakie są nadzieje, przeszkody i co mam zdecydować gdyby kot miał nie wrócić. Bo jego stan zdrowia sugeruje pozostawienie w domu. Bo nie tylko wiekma znaczenie.

Życie toczy się dalej. Ileż razy to pisałam. Za dużo! Zostały koty w domu i na dworze. Trzeba co rano wyjść nakarmić kociambry. Głowa co i raz odwraca się w kierunku, skąd Kropunia przybiegała. Za nią Biała. Patrzę w ciemne, zamknięte okno piwniczne. Mrok litościwie okrywa miejsca, które wywołują wspomnienia. Trzeba skupić się na macaniu by żarcie nałożyć. Przywykłam robić to bez latarki i tak mi zostało. Nie chcę zwracać uwagi. To raz. Pozostawiłąm w ten sposób wiele latarek. To dwa.
Nie wiem kto wyżera nerki i suche za kotłownianym płotem ale wszystko znika. Muszą być nowe koty. Może więcej niż dwa/trzy jakie widziałam. Niestety, mamy stałych "dostawców futer" i to oni podarowali nam choroby jakich nie było. Moje stadko było od lat stabilne i wolne od FeLV/FIV. Nawet ciężko chore koty nie wykazywały dodatnich testów. Ale tego się już nie odwróci.
Dziś zaspałam to i bieg był szybszy. Szyluni nawet mocno nie musiałam wołać. Szybciusio przybiegła. Pojawił się też Rudy właścicielski i nie wiem czy ku żarciu kotłownianym (temu dla nie znanych wyłożonym) nie ruszył. Ale wpierw, jak prawdziwy facio, zajął się oglądem koparek stojących na robionym właśnie parkingu. Z jakim on zajęciem i przejęciem badał sprzęt. Obwąchiwał opony pełne brudu. Zaglądał w łychy. Prawdziwy chłop!

Zdrowia i żadnych nowych kotów :mrgreen:

Zrobiłaś wszystko co moglas, jak zwykle.

**Adopcje: 12 >>**

kwiryna pisze:Zdrowia i żadnych nowych kotów

Zrobiłaś wszystko co moglas, jak zwykle.

Dzięki za żyzcenia :1luvu:

Spóźnione ale najlepsze życzenia przede wszystkim zdrowia i spokoju. :birthday:

**Adopcje: 12 >>**

muza_51 pisze:Spóźnione ale najlepsze życzenia przede wszystkim zdrowia i spokoju.

Dzięki

**Adopcje: 12 >>**

Dziś rudy nowy nie zwiał gdy zajrzałam za płot ponownie. Na kicianie nie wyszedł ale do żarcia tak. Może się uda ... kiedyś tam tą łapkę nastawić. gdy pewność będę mieć ,że jest . No i parking skończą. Przejście przez niego to survival.

Z okazji mych jakiś tam świąt przyszły życzenia i fotki.
Pochwalę się dawno nie widzianymi byłymi tymczasami

Salemik. Adopcja 2013. Głucholec i słodziak. Jego Pani mówi ,że pieszczoch nie samowity i mimo wieku ciągle dziecko w nim jest. Jak to u facetów.

Łapanka jego , rodzeństwa i mamy to kuriozum. Jeśli wytrwali pamiętają. Koty bytowały na terenie inspektoratu wetowskiego i gabinetu takiegoż. W odpływie rynny. Jeden maluszek został na zamkniętym stryszku drąc ryja. Nikt nie zwrócił na to uwagi. I NIE miał się kto nimi zająć. Choć wszyscy wiedzieli.

Miecio u nas Ramzik. Adopcja 2012. Nie chciany prezent świąteczny co wylądował pod śmietnikiem. Wraz z opakowaniami po nich. Pojechał do Rudy Śląskiej. Tereska, jego Duża, mówi ,że to jej kot. I wszystko potrafi, wszystko rozumie. Zawsze dyskutuje. Gdyby ona nie była taka leniwa i nie zaniedbała kota to nauczyła by go ... mówić :mrgreen:

Ramzik umie mówić. Zasadne byłoby stwierdzenie: "gdyby nie była taka leniwa, nauczyłaby się go rozumieć".

**Adopcje: 12 >>**

mogę prosić o głosy :oops:

Ważne!
viewtopic.php?f=8&t=196876

Tymczasiki cudne a zagłosuję jak mąż wstanie bo ja nie fejsbukowa.

**Adopcje: 12 >>**

Cuda bywają. Jednak bywają.

Idąc wczoraj do Leśniaków nawet nie myślałam ,że taki cudek spotkam.
Nikogo nie było czekającego. Zero futerka. Zawsze szukam wzrokiem wśród badyli krzewów, za płotem, w chaszczach... cienia czekających kotów. Pustka. Na moje darcie też nikt nie przydrałował. Podeszłam do budki karmnikowej cały czas przeczesując oczydłami okolicę. W ostatniej chwili dopiero skupiłam się na stołówce. A tam... pod zabezpieczeniem spokojnie siedziała sobie ...Bunia. Aż mnie zatkało. Stanęłam. Ja wzruszona ona obojętna. Zaczęłam się jej przyglądać szukając oznak jakiś zmian. Chorobowych także. Już mi umysł pracował ze strachem na myśl ,że chuda będzie i zapadnięta. Ale widzę ,że mordka jak księżyc. Oczka czyste. Nosek suchy. Jakby wyczuwając mój niepokój kocia leniwie wyszła ze schronienia. Widzę z ulgą ,że sylwetka pączkowata nadal. Kocia zdenerwowała się moimi gdaniami. I moimi gapieniami a potem motaniem z telefonem. Ale ja MUSIAŁAM fotę zrobić bo Janusz mi by nie uwierzył. On bardzo przeżywał ,że jej nie ma tyle czasu. To do niego podchodzi i ociera się. Jam jest tylko donosiciel :mrgreen:

Jak głupia powtarzałąm "Bunia, Buniusia, gdzie ty byłaś, tak się martwiliśmy, kocino moja, Buniu..."
Gapiła się jak na przygłupa. Odchodząc na bezpieczną odległość. Nie była zainteresowana żarciem. Ona, po odkryciu suchego, mniej się skupia na nerach. Pewnikiem napychała się chrupami , które są zawsze (zabezpieczone przed ptakami stoją) . Więc nie widziała potrzeby czekania na mokrą michę. Nie wiem gdzie bytuje. Pewnie na kortach pod namiotami. Chyba miejscówka jednak jest dobra. Budki, którą w tamtym roku z CzarnymPłochliwym okupowała, nie używa.

Bunia. Nasz mały cud. Promyk radości w ostatnim smutnym czasie.