Julka i Iwonami (od Ogryni) wspierają się po przejściach

Fajne filmiki, do kociego ABC warto wkleić.

Tak, ten drugi chetnie bym dawała do obejrzenia każdemu przekraczającemu próg domu :wink:

Prakseda pisze:Widzę, że muszę tu zabrać głos. To ja powiedziałam Iwonie, o mówieniu ciszej. Było to w dniu przyjazdu Julki, która była wtedy zestresowana drogą i zmianą miejsca. Oczywistym jest, że w takich momentach spokojny, ściszony głos człowieka uspokaja kota.
Napomknelam o tym Iwonie, bazując na tym, że jako najlepsze koleżanki mówimy sobie co myślimy. Nie było to ani złośliwe ani wynikające z jakichś złych intencji.
No ale niestety, widzę, że urosło to rangi problemu.
Iwonka o jakiej zmianie Ty wogole mówisz? Czy ja sugerowałem, że masz się jakoś zmienić? Tak to odebrałaś? Jako krytykę? No nieprawdopobne. Każdy ma głos jakis. To co mam powiedzieć o sobie. Mam słaby, dziecinny głos, który jest moim kompleksem od momentu gdy stałam się dorosła, czyli wieki temu. I co mam z tym zrobic. Nic. Ale przecież każdy z nas może sciszyc lub podnieść ten głos, jaki ma, stosownie do sytuacji. I to mi chodzilo. Ten pierwszy dzień Julki był taka sytuacja.
Jeżeli jednak to Cię uraziło, to Cię bardzo üprzepraszam.

Mylisz się Agnieszko. Nie tylko Ty mówiłaś mi o tym. Również mówiła mi o tym mamaGiny. Jeśli ktoś śledził mój wątek o Ogryni, zauważył że zawsze korzystałam ze wszystkich rad i ze swej strony szczerze dzieliłam się swoimi rozterkami i wątpliwościami.
Jestem z natury osobą otwartą, dużo pytam, gdy czegoś nie wiem, zawsze w kocich sprawach korzystam z podpowiedzi osób bardziej doświadczonych. Tak też jest i tutaj.
Dotychczas mieszkałam wyłącznie z kotami dzikimi. Wkładałam wiele pracy w ich oswojenie, ale gdy już się oswoiły, nigdy nie spotkała mnie z ich strony żadna, nazwijmy to nieprzyjemność.
Julka jest kotem domowym, zachowuje się oczywiście inaczej.
Mam wrażenie że mnie lubi. Chodzi za mną, stara się być tam gdzie jestem ja, nawet jeśli jest w innym pokoju to co jakiś czas przychodzi i sprawdza czy ja jestem. Czuję się jej potrzebna, ale jest tylko to jedno "ale".
Julka mnie bije, nie wiem gdzie mogę ją pogłaskać, a gdzie nie.
Trudno jest mi pilnować się bez przerwy, żeby mówić cichym głosem i głaskać ją inaczej niż robiłam to przez całe swoje ponad 70 letnie życie.
Chodzi tylko o to o nic więcej. Ja proszę o rady i podpowiedzi.
Obie z Julą jesteśmy po traumatycznych przeżyciach, obie jesteśmy jak sądzę sobie potrzebne. I tak jak ja mam być w stosunku do niej łagodna i spokojna, mieć delikatną rękę, tak samo i ja chciałabym zasłużyć na zrozumienie, bo ostatni czas choroby Tosi, Ogryni był dla mnie koszmarem. Chciałabym prosić o zrozumienie i empatię.
Żeby mnie nie łajać, nie krytykować, bo ja się znowu uczę.
Proszę o rady, wszelkie podpowiedzi będą dla mnie bardzo cenne.
A co do obrazy, urazy do Ciebie.
Nie umiałabym się na Ciebie obrazić. Czasem może być mi trochę smutno.
Ale to mija. Jak nawet smutek po stracie najukochańszych istot.

Julka ma znacznie więcej do nauczenia niż Ty
na razie odkrywa uroki swobodnego przemieszczania się po pokojach i parapetach
śpi obok Ciebie a to dopiero 3 dzień, dotychczas zamieszkiwała sama albo łazienkę albo miała do dyspozycji jeden pokój
na razie ma tyle wrażeń i bodźców, że pewnie sama nie umie sobie z tym poradzić
u mnie bała się podniesionego głosu (sama słyszałaś, ja też cicho nie mówię) no i boi się wyciągnietej ręki nad sobą
to jej pierwszy spokojny dom od 4 lat , daj jej i sobie czas

ps. a może pomogłoby obcięcie pazurków ? efekty obcinania Ginie widziałaś :ryk:

Pazurki są jeszcze ok. Chcę kupić Juli kawałek belgijskiej wykładziny i rzucić na dywan, bo widzę że dywan, chodnik jej pasuje do manikiuru. Niedroga. Po 18 zł za metr.
Obcinać nie umiem. A iść do weta?
Po co stresować?

Nie tylko weci potrafią pazury obciac :wink:

i tak nie

Prakseda pisze:Nie tylko weci potrafią pazury obciac i tak nie

Aluzju poniał

Iwonami pisze:
Prakseda pisze:Nie tylko weci potrafią pazury obciac i tak nie

Aluzju poniał

A to po ikonce: " i tak nie" to chyba jakiś chochlik dopisał.

Iwonka rady są. Oswajaj Julke z ręką. Obrywasz nie za siebie. Dopiero dotarło do mnie ze ona się boi ręki więc jak ją glaszczesz to stawia granice na koci sposób. Może zadzwonię do ciebie, będzie mi łatwiej wytłumaczyć jak to robić.

za Julkę i jej Dużą

Juleńko :201461

od Toli, Rysia i cioci makrzy

Za dobry dzień :ok:

Iwonami pisze::1luvu: Mam informację, że Julka ma ok. 6 lat. Gdy patrzę jak rozkwita i z każdą godziną czuje się u mnie lepiej, nie mogę uwierzyć, że to kotka 6-letnia.
Wyjęłam dzisiaj z zakamarków wędkę z piórek. Zostały mi nowe po Rysiu, który z nimi kiedyś szalał.
Jula przystąpiła do zabawy i zaczęła biegać z jednego końca mieszkania na drugi. Aż wiatr gwizdał dookoła
Identycznie biegali Rysio za nim Tosia, ale oni mieli wtedy po dwa lata.
Dlatego tak trudno mi uwierzyć w sześć lat Julki

l]

6 lat to nie tak dużo

Filut ma prawie 17 i nadal się bawi. Rok temu tak biegał że zemdlal. Moja wina to była. Ma chore serce.

Dużo szczęścia Wam razem.

Julka czuje się u mnie coraz lepiej. Dzisiaj już za mną nie drepcze i nie sprawdza, czy gdzieś nie wyszłam. Staram się zresztą być w domu, żeby nabrała pewności, że dobiła wreszcie do swojej przystani. Naszej wspolnej. Takiej na zawsze.
Zaczęła wskakiwać mi na kolana, ale chyba sama się sobie dziwi, że to robi.

Iwonami pisze:Julka czuje się u mnie coraz lepiej. Dzisiaj już za mną nie drepcze i nie sprawdza, czy gdzieś nie wyszłam. Staram się zresztą być w domu, żeby nabrała pewności, że dobiła wreszcie do swojej przystani. Naszej wspolnej. Takiej na zawsze.
Zaczęła wskakiwać mi na kolana, ale chyba sama się sobie dziwi, że to robi.

super

Dzielę się moimi kolejnymi spostrzeżeniami.
Jula, wydawałoby się, jest już "moja". Leży obok na kanapie, ale nie śpi ze mną. Kilka razy próbowała wskoczyć na kolana, ale szybko zeszła. Jeszcze wczoraj sprawdzała gdzie jestem, sądziłam, że z powodu, który opisałam.
Cały czas ją poznaję. Jak wiecie, moje doświadczenie, to wyłącznie koty dzikie. I znajduję u Juli pewne analogiczne zachowania, które rozjaśniają mi obraz, czemu czasem Jula próbuje mnie podrapać.
Gdy stoję np. przy kuchni, a Julcia chce przejść za mną z tyłu, nie przechodzi, tylko przebiega. Gdy idę po mieszkaniu, a Julcia jest przede mną, zawsze widzę jej tył.
Wydaje mi się, że przyczyną jest m.in. to, że do tej pory nie miała dość możliwości, aby przechodzić z jednego pomieszczenia do drugiego.
W połączeniu z tym przebieganiem koło mnie sądzę, że jeszcze się mnie boi, do tego jest w zupełnie nowej dla siebie przestrzeni. Wprawdzie zwiedziła ją wzdłuż i wszerz, ale nie przyzwyczaiła się.
Identycznie zachowywały się moje dzikusy. Dopóki nie przekonały się, że niepotrzebnie się bały.
Sądzę, że gdy Jula przestanie tak przebiegać i zacznie umieć iść w moim kierunku, gdy stoję przed nią, będzie dla mnie identycznie miziastym kotem jak te, które mnie opuściły.
To będzie dowód, że jest w pełni wyluzowanym i ufnym kotem.
Przed chwilą dostrzegłam jeszcze coś. Julcia leży przytulona do mnie na kanapie. Ja siedzę. Gdy położę rękę wzdłuż jej grzbietu, przesuwa się. Boi się, że moja ręka uniemożliwi jej ucieczkę.
Sporo jeszcze przed nami

Julka i Iwonami (od Ogryni) wspierają się po przejściach

Kto przegląda forum