Dzionek zaczął się awanturą Pesela i Rudolfa. Drań nudzi się i nie odpuszcza.
Ulisiek spał na mnie. A rano podjadł samodzielnie. Tą drożyznę od wetki, surowe mięsko ze sklepu
Wcale nie tanie bo u zdziercy kupowane. Tego od golonki. Drogo jest ale jednak świeżo. 
Poprawił Intenstinalem. Pierwszy raz samodzielnie ze dwie łyżeczki wylizał. 
Straszna dieta dla jelitowca, prawda? Ale on MUSI jeść wiec je co chce. Dla usprawiedliwienia powiem,że od 4 z garami walczymy. A porcykje są jak w restauracji o najwyższym poziomie. 
Czyli wielka micha i tycie danie. Drogie oczywiście.
(AMY 
kiedyś się spotkamy
Z groźbą wyciepania na kotłownię jak tylko ciepełko nastanie łącznie. Niech sobie leje tam wszystko co się rusza. Dołki kopie. O miski zabiega. Donosić będę. Niech szuka schronienia. Jak mu źle tutaj to ja mu byt polepszę. Słuchał. Mam wrażenie ,że rozumiał. Tylko czemu dziad jeden nie rozumie, że bójek się w domu nie uskutecznia. Jakoś żyje z resztą sdada a z Rudzika zrobił sobie worek treningowy. Po skończonym wywodzie opuściłam pokój wściekle zatrzaskując drzwi. Stadko wiedziało, że oprawca zamknięty i odżyło. Rudolf rozwalony na środku pokoju. Bianka także swobodnie rozciągnięta. Tomiś zlazł z drapaka. Mila poszłą na wyrko rezygnując z wysokości. Wszystko na mój widok wzrokiem uciekało i uszy kuliło. Profilaktycznie, by im się też wiącha nie dostała. Delikwent uwięziony nie wytrzymał długo i zaczął się dobijać. Walcząc o wyjście z więźnia. Ja walczyłąmz checia utulenia "pokrzywdzonego". Bo mnie już wyrzuty zżerać zaczęły. Gdy tylko uspokoił się poszłam, już z daleka tłumacząc, że nie może być draniem spod ciemnej gwiazdy. Ma światło, ma kuwetkę, drapaczki ...jak nerwy uspokoi to pogadamy. On nerwy uspokoił. Drzemutał na posłanku i ledwo jedno oko uchylił. Wszystko co leżało zostało ściepane na dywanik. Moja torba też. Tak walczył o wyjście. Z ciężkim oddechem schyliłam plecy umordowane by podnieść pranie uschnięte, rozwleczone po podłodze. I moją torebkę też podnosić zaczęłam. Piękną, kolorową, ciuchową. W samolociki. To, że jest w dziecinne samolociki zauważyłam ze spóźnieniem blondyńskim. Jak już ją kilka tygodni nosiłam. I to torbiszcze mnie o zawrót nosa przyprawiło. A oczy modre w zdziwko wprowadziło. Bo do denka i paseczka ozdobnego był przyklejony... kupal. Zamarłam. Ale ... no właśnie. Ale co się stało? Podniesione z ziemi ciuchy ujawniły pod nimi ukrytą górkę odchodów. Klnąc na swe metody wychowawcze i słabe nerwy zajęłam się uprzątaniem wszystkiego. Myciem torby. Wstawianiem prania. Zainteresowany otworzył oba oczka i przyglądał się mym działaniom. Znuuudzony na maksa. On się nie dobijał by wyjść i czynić zło. On się dobijał do kuwetki. Bo mu chyba żwirek w obecnej nie pasił. Wyraził swe poglądy zdecydowanie i konkretnie. Uzywając śmierdzących argumentów. Tyle było z mojej lekcji wychowawczej. Trzeba było umordować go już i teraz a nie odwlekać czyny złe w czasie. Zabiję go i tyle! Bo moje metody wychowawcze są mocno goowniane. Mord to jest to!
. Współczuję szczerze! Ile ja się tego kota nawytrząsałam. Ile ja się nadarłam. Do dziś mam wyrzuty sumienia 
