Szczypiorki, Nero, Kropa, Ziuta-głodzić nie głodzić? :)

[Maryla]

ja zawsze wolałam blondynów

czyli każdy znajdzie swojego amatora

[mimbla64]

Uprzejmie donoszę, że dziś skończyłam słuchać Beksińscy. Portret podwójny Grzebałkowskiej. Nie wiem, jak się to czyta, ale słuchało się rewelacyjnie. Świetnie napisana biografia, doskonale przeczytana. Nie da się nie lubić tej rodziny. Szczególnie Zosi, potem Zdzisława. Najmniej polubiłam Tomasza, w dodatku w trakcie słuchania niepotrzebnie trafiłam na HBO na film o nich. Potem mocno musiałam się starać, żeby zapomnieć obraz Tomka.
I miała rację JoasiaS, nie jest to zupełnie mroczna biografia. Jest pochwałą życia i psalmem dla niezależności w każdym wymiarze. Gorąco polecam.

Cieszę się, że też ci się "Portret podwójny" podobał
Ja po wysłuchaniu miałam duży problem jaki kolejny audiobook włączyć, żeby dorównał temu wykonaniu

A ja przeczytałam tę książkę.
Czytało się też rewelacyjnie.
Bardzo dobrze napisane.
Ale mam po przeczytaniu refleksje zupełnie odmienne niż Femka.
Pomijam ocenę Beksińskiego jako twórcy, bo na tym się nie znam, a jego obrazy mi się nie podobają.
Mogę tylko napisać, że czułam podziw dla jego poszukiwań twórczych.
W głębokim peerelu, za żelazną kurtyną miał naprawdę pod górkę, żeby swoje pomysły wprowadzać w życie.
No i zaczynał pracując jako inżynier, na twórczość miał czas po pracy.
Natomiast w moim odczuciu wszyscy w tej rodzinie byli okropni.
Z opinii ludzi o Beksińskim utkwiła mi w pamięci wypowiedź Henryka Wańka, który w pewnym momencie już nie miał ochoty na spotkania.
Powiedział, że z Beksińskim nie dało się rozmawiać, on tylko perorował na każdy temat, nieznoszącym sprzeciwu głosem.
I bez przerwy opowiadał te same dowcipy.
Pamiętam też opinie, że ludzie czuli się wykorzystywani przez niego, bo domagał się ciągłych przysług.
Tomka mi żal, bo uważam, że wyrósł na takiego człowieka, jakim był, z powodu swoich rodziców.
Matka kochająca całkowicie bezrozumną i ślepą miłością i do tego niedostępny ojciec.
Oboje rodzice niestawiający żadnych granic.
A przecież to był bardzo inteligentny i kreatywny człowiek.
Z książki wynika, że najlepszy czas w relacjach z rówieśnikami miał w liceum, był nawet lubiany.
Ale jeden z jego licealnych kolegów był zszokowany po kilku latach, że Tomek stał się takim okropnym człowiekiem.
Całkowicie skupionym na sobie egocentrykiem, z którym się nie dało na żaden inny temat niż "Tomek" rozmawiać.
W tym, w czym był dobry, czyli propagowaniu muzyki też widać było ograniczenia.
Pozostał do końca przy tej muzyce, którą odkrywał jako nastolatek dzięki płytom sprowadzanym przez ojca z Zachodu.
To co przyszło potem, to było według niego już tylko gówno.


Dla mnie to książka o tym, jak ludzie mogą sobie zniszczyć życie niezdrowymi relacjami.

[Olat]

Maryla, czy Bob jest owczarkiem środkowoazjatyckim? Mają opinie dość trudnych psów, nie?
W kazdym razie wygląd ma do zacałowania
No i protestuję! Psy pasterskie są bardzo inteligentne. Najlepszym przykładam są borderki- chyba najbystrzejsze psy świata

[JoasiaS]

A ja przeczytałam tę książkę.
Czytało się też rewelacyjnie.
Bardzo dobrze napisane.
Ale mam po przeczytaniu refleksje zupełnie odmienne niż Femka.
Pomijam ocenę Beksińskiego jako twórcy, bo na tym się nie znam, a jego obrazy mi się nie podobają.
Mogę tylko napisać, że czułam podziw dla jego poszukiwań twórczych.
W głębokim peerelu, za żelazną kurtyną miał naprawdę pod górkę, żeby swoje pomysły wprowadzać w życie.
No i zaczynał pracując jako inżynier, na twórczość miał czas po pracy.
Natomiast w moim odczuciu wszyscy w tej rodzinie byli okropni.
Z opinii ludzi o Beksińskim utkwiła mi w pamięci wypowiedź Henryka Wańka, który w pewnym momencie już nie miał ochoty na spotkania.
Powiedział, że z Beksińskim nie dało się rozmawiać, on tylko perorował na każdy temat, nieznoszącym sprzeciwu głosem.
I bez przerwy opowiadał te same dowcipy.
Pamiętam też opinie, że ludzie czuli się wykorzystywani przez niego, bo domagał się ciągłych przysług.
Tomka mi żal, bo uważam, że wyrósł na takiego człowieka, jakim był, z powodu swoich rodziców.
Matka kochająca całkowicie bezrozumną i ślepą miłością i do tego niedostępny ojciec.
Oboje rodzice niestawiający żadnych granic.
A przecież to był bardzo inteligentny i kreatywny człowiek.
Z książki wynika, że najlepszy czas w relacjach z rówieśnikami miał w liceum, był nawet lubiany.
Ale jeden z jego licealnych kolegów był zszokowany po kilku latach, że Tomek stał się takim okropnym człowiekiem.
Całkowicie skupionym na sobie egocentrykiem, z którym się nie dało na żaden inny temat niż "Tomek" rozmawiać.
W tym, w czym był dobry, czyli propagowaniu muzyki też widać było ograniczenia.
Pozostał do końca przy tej muzyce, którą odkrywał jako nastolatek dzięki płytom sprowadzanym przez ojca z Zachodu.
To co przyszło potem, to było według niego już tylko gówno.


Dla mnie to książka o tym, jak ludzie mogą sobie zniszczyć życie niezdrowymi relacjami.

Masz dużo racji w tym co piszesz. Ale może dlatego, że nie czytałam osobiście, a tylko słuchałam tej książki, nie jestem w stanie aż tak surowo oceniać jej bohaterów.
Lektor podał tę historię z tak pogodnym wewnętrznym uśmiechem, że chyba mi się to udzieliło i nie umiem myśleć o tej rodzinie tak bardzo krytycznie.

Już milknę, bo widzę, że robi się z wątku Femki dziwaczny Beksińsko-Bobowy przekładaniec

[Olat]

Przekładaniec B-B

[Femka]

Oesu, JoasiaS, ile można gadać o kotach, psach, żółwiach, jeżach i innych? Trzeba czasami o czymś normalnym

mimbla64, nie zgodzimy się w ocenie, bo dokonujemy jej z zupełnie innych pozycji i oczekiwań. Zacznę od Tomka. Masz rację co do przyczyn, że on właśnie taki był. I w tym sensie nie ponosi winy za to, że był nie do zniesienia. Ale znajomość przyczyn nie zmusi mnie do lubienia go. Zresztą Zdzisław był w pewnym sensie podobny do Tomka, chociaż jego egocentryzm poszedł w nieco inną stronę. Myślę, że Grzebałkowska bardziej lubiła Zdzisława, bo zrobiła z niego potwora, ale w moim odbiorze, dodała mu dużo wdzięku. Tomka potraktowała surowo. Dlatego fragmenty, w których Zdzisław mówił za siebie, lubiłam najbardziej. Jego uciążliwość nie była moim udziałem, łatwiej jest mi go lubić za niekonwencjonalność, zdolność słuchania samego siebie. On się zachowywał tak, jakby nieustannie zadawał sobie pytania czy ja tego chcę albo czy ja to lubię albo czy ja muszę to robić? I w dodatku na te pytania umiał odpowiadać. Fakt, z zastosowaniem tych swoich prawd miał już duży problem. Ale przynajmniej miał świadomość swoich ograniczeń.

Zosię polubiłam chyba najbardziej nie za to, co robiła, ale czego nie robiła. Nie zrzędziła. I z nich wszystkich miała życie najtrudniejsze. Jako jedyna żyła z ciągłymi wyrzeczeniami. A mimo to była ciepła, wyrozumiała. Owszem, skrzywdziła bardzo tym, jak kochała syna. Ale i tak podtrzymuję swoją opinię.

EDIT: i podpisuję się pod tym, co napisała JoasiaS.

[Femka]

Uprzejmie donoszę, że dziś skończyłam słuchać Beksińscy. Portret podwójny Grzebałkowskiej. Nie wiem, jak się to czyta, ale słuchało się rewelacyjnie. Świetnie napisana biografia, doskonale przeczytana. Nie da się nie lubić tej rodziny. Szczególnie Zosi, potem Zdzisława. Najmniej polubiłam Tomasza, w dodatku w trakcie słuchania niepotrzebnie trafiłam na HBO na film o nich. Potem mocno musiałam się starać, żeby zapomnieć obraz Tomka.
I miała rację JoasiaS, nie jest to zupełnie mroczna biografia. Jest pochwałą życia i psalmem dla niezależności w każdym wymiarze. Gorąco polecam.

Cieszę się, że też ci się "Portret podwójny" podobał
Ja po wysłuchaniu miałam duży problem jaki kolejny audiobook włączyć, żeby dorównał temu wykonaniu

O, i tu także się z Tobą zgadzam. Wrzuciłam książkę czytaną przez kobietę i po pierwszych 40 minutach mam wątpliwości, czy dosłucham do końca. O samej treści trudno mówić, natomiast lektorka fatalna w porównaniu do czytającego Beksińskich.

[JoasiaS]

Uprzejmie donoszę, że dziś skończyłam słuchać Beksińscy. Portret podwójny Grzebałkowskiej. Nie wiem, jak się to czyta, ale słuchało się rewelacyjnie. Świetnie napisana biografia, doskonale przeczytana. Nie da się nie lubić tej rodziny. Szczególnie Zosi, potem Zdzisława. Najmniej polubiłam Tomasza, w dodatku w trakcie słuchania niepotrzebnie trafiłam na HBO na film o nich. Potem mocno musiałam się starać, żeby zapomnieć obraz Tomka.
I miała rację JoasiaS, nie jest to zupełnie mroczna biografia. Jest pochwałą życia i psalmem dla niezależności w każdym wymiarze. Gorąco polecam.

Cieszę się, że też ci się "Portret podwójny" podobał
Ja po wysłuchaniu miałam duży problem jaki kolejny audiobook włączyć, żeby dorównał temu wykonaniu

O, i tu także się z Tobą zgadzam. Wrzuciłam książkę czytaną przez kobietę i po pierwszych 40 minutach mam wątpliwości, czy dosłucham do końca. O samej treści trudno mówić, natomiast lektorka fatalna w porównaniu do czytającego Beksińskich.

To może "Opowieść podręcznej" w wykonaniu Cieleckiej? Lub z polskiej klasyki "Cudzoziemka" w interpretacji Kucówny albo 'Noce i dnie" czytane przez Stenkę? Polecam każdą z tych pozycji
A jeżeli chodzi o męskie czytanie, to jeszcze raz Ci mówię - "Król" Twardocha w wykonaniu Macieja Stuhra.
Wiem, że czytałaś, ale przysięgam, że jak posłuchasz, to przyznasz, że to zupełnie inna książka
Czytana jest dobra, słuchana - WYBITNIE DOBRA

[Femka]

Twardocha coś czytałam, ale nie pamiętam tytułu To było o - najogólniej rzecz ujmując - narkomanii w czasie II WŚ. Język Twardocha mnie wkurzał, konstrukcja książki mnie wkurzała, a teraz wkurza mnie do nieprzytomności sam Twardoch wygłaszający swoje poglądy jak prawdy objawione. Nie wiem, czy takie nastawienie do niego pozwoli mi docenić jego literaturę
Ale do "Opowieści podręcznej" podejdę. Muszę sobie ją kupić.

Mam płytę z "Dziewczyną z pociągu". Słyszałam opinie o tej książce tak skrajnie różne, że gdy trafiła się okazyjna oferta zakupu, zdecydowałam się. Zobaczymy.
W audiobookach jest ten kłopot, że o atrakcyjności decydują dwa czynniki: treść i lektor. Przy czym ten drugi jest w stanie położyć świetną książkę.

[JoasiaS]

Twardocha coś czytałam, ale nie pamiętam tytułu To było o - najogólniej rzecz ujmując - narkomanii w czasie II WŚ.

To była "Morfina" - doceniłam dopiero w formie audiobooka i też chyba tylko dlatego, że czytał Maciek Stuhr. Zacznij od 'Króla" w jego wykonaniu. Nie pożałujesz

Ale do "Opowieści podręcznej" podejdę. Muszę sobie ją kupić.

Warto. Przesłuchaliśmy z mężem właściwie ciurkiem w drodze na ubiegłoroczny urlop

Mam płytę z "Dziewczyną z pociągu". Słyszałam opinie o tej książce tak skrajnie różne, że gdy trafiła się okazyjna oferta zakupu, zdecydowałam się. Zobaczymy.

Mnie się czytanie Karoliny Gruszki podobało. Pisząc poprzedni post, nawet zawahałam się czy tej książki nie polecić, ale właśnie ze względu na skrajnie opinie, powstrzymałam się, żebyś na mnie nie wyklinała
Mnie interpretacja Gruszki bardzo odpowiadała. Ciekawa jestem jak Tobie będzie się tego słuchało

W audiobookach jest ten kłopot, że o atrakcyjności decydują dwa czynniki: treść i lektor. Przy czym ten drugi jest w stanie położyć świetną książkę.

Albo uratować mierną lekturę. Dokładnie to zrobiła Stenka, czytając "Słowika" Kristin Hannah. Gdybym czytała sama, zapewne rzuciłabym tą książką w kąt

[ewkkrem]

Ja w swoim dłuuuugi życiu nie spotkałam nic, co by dorównywało słowu pisanemu - autorskiemu. Ani film, ani audiobook. Autor napisał i chcę myśleć o tym co "autor miał na myśli" a nie jak to interpretuje reżyser bądź lektor. Jest jeden wyjątek - Chłopi- przez książkę było mi ciężko przebrnąć - ale film mnie nawrócił.
ewkkrem.

[Femka]

Fakt, że słuchanie książki (zamiast czytania) ogranicza możliwość w pełni niezależnej, autorskiej, interpretacji i oceny. Ale jest i druga prawda. często książka słuchana to zupełnie inna pozycja niż czytana. Cóż, kwestia wyboru i - w pewnym stopniu - ryzyka. Bo - jak wiadomo - co się przeczyta to się nie odprzeczyta, a to, czego się wysłucha, już się nie odwysłucha Ale życie to jedno wielkie ryzyko i same wybory

EDIT: świetny przykład, jak bardzo lektor może zaingerować w odbiór ksiązki, to odczucia JoasiS, mimbla64 i moje na temat biografii Beksińskich. Do pewnego stopnia nasza rozmowa o książce to (przez różny sposób poznania treści) porównywanie jabłka do gruszki.

[Femka]

Twardocha coś czytałam, ale nie pamiętam tytułu To było o - najogólniej rzecz ujmując - narkomanii w czasie II WŚ.

To była "Morfina" - doceniłam dopiero w formie audiobooka i też chyba tylko dlatego, że czytał Maciek Stuhr. Zacznij od 'Króla" w jego wykonaniu. Nie pożałujesz

Ale do "Opowieści podręcznej" podejdę. Muszę sobie ją kupić.

Warto. Przesłuchaliśmy z mężem właściwie ciurkiem w drodze na ubiegłoroczny urlop

Mam płytę z "Dziewczyną z pociągu". Słyszałam opinie o tej książce tak skrajnie różne, że gdy trafiła się okazyjna oferta zakupu, zdecydowałam się. Zobaczymy.

Mnie się czytanie Karoliny Gruszki podobało. Pisząc poprzedni post, nawet zawahałam się czy tej książki nie polecić, ale właśnie ze względu na skrajnie opinie, powstrzymałam się, żebyś na mnie nie wyklinała
Mnie interpretacja Gruszki bardzo odpowiadała. Ciekawa jestem jak Tobie będzie się tego słuchało

W audiobookach jest ten kłopot, że o atrakcyjności decydują dwa czynniki: treść i lektor. Przy czym ten drugi jest w stanie położyć świetną książkę.

Albo uratować mierną lekturę. Dokładnie to zrobiła Stenka, czytając "Słowika" Kristin Hannah. Gdybym czytała sama, zapewne rzuciłabym tą książką w kąt

aż pofatygowałam się na górę, żeby zobaczyć, jaki jest stan mojej biblioteki w kwestii Twardoch. Na półce "do przeczytania" leży "Król". Czyli jednak przeczytam, a nie wysłucham. A może, dla porównania, i jedno i drugie? Tylko skąd ja na to znajdę czas. Jeszcze tyle rzeczy czeka na tej półce (o półkach księgarni nie wspomnę), a życia coraz mniej


EDIT: ale że mimbla64 nie wróciła z głosem polemicznym?

[JoasiaS]

aż pofatygowałam się na górę, żeby zobaczyć, jaki jest stan mojej biblioteki w kwestii Twardoch. Na półce "do przeczytania" leży "Król". Czyli jednak przeczytam, a nie wysłucham. A może, dla porównania, i jedno i drugie? Tylko skąd ja na to znajdę czas. Jeszcze tyle rzeczy czeka na tej półce (o półkach księgarni nie wspomnę), a życia coraz mniej

To też mój problem . Zresztą właśnie z braku czasu zaczęła się moja przygoda z audiobookami.
Wykorzystuję czas dojazdu do pracy i z pracy.
To pewnie razem skromne 40 minut dziennie, ale mam przynajmniej poczucie, że tak do końca nie idiocieję w codziennym kołowrocie tysiąca spraw, które trzeba ogarnąć...

[Femka]

Ja też słucham w drodze do pracy i do domu. I mam na to 40-50 minut w jedną stronę