Czarne Diabły Tasmańskie VIII - życie codzienne DT i śmierć

**Adopcje: 9 >>**

Cholera jasna. Kciuki za DużegoŁba wielkie :ok:

Boże jaki cudny kocur.
Trzymam kciuki, żeby leki jak najdłużej działały.

Jesteśmy.
Rudy jeszcze z nami, co paradoksalnie, jest dla mnie bardzo trudne. Wiem, że trwałej poprawy nie będzie. Kilka razy w tygodniu mam obawy, czy to już? Steryd działa, więc nie. Co 2 tygodnie kontrola i convenia i rozważania - czy już? Wskazania są, jak najbardziej, ale od miesiąca. Kot nie czuje się gorzej, poprzednio ugryzł zaropiałym kłem weterynarza :twisted:

. Śpi na drapaku, upomina się o jedzenie, chodzi na kuwetę. Gania się ze mną, kiedy chcę go dziabnąć - już chyba złapaliśmy algorytm. Dwie rundy po pokoju, potem sprint do kuchni, pod szafkę, gdzie przyduszam go kocem i kłuję. Kurtyna, tzn. saszetka.
Nie chcę odbierać mu dni życia bez potrzeby.
Nie chcę przekroczyć granicy między pomocą a terapią uporczywą.
Wzniosłe myśli o etyce mieszają się z przyziemnymi - nie pojadę na majówkę, bo nie zostawię kota w stanie terminalnym pod dochodzącą opieką. Życie ....

Poza tym wieści niezłe. Lelkcia Dowcipna rozlizała sobie w DSie bliznę po sterylce i wylądowała w kaftaniku :roll:

. Dom ma Mały Zezowaty Pingwinek :ok:

, Państwo mocno musieli kombinować z zabezpieczeniem staaaryyych okien. Mały trochę się chował ale szybko rozkręcił

Dom ma Mahoń, jest absolutnym bogiem i ma swój fun-page :lol:

Dom ma też Bombur, kupił sobie nową Panią, którą skierowała Pani Lelci :1luvu:

. A to wszystko sprężyna Romi :1luvu:

Bombur ma kumpla w sowim wieku i masie :wink:

. Takie koty wiedzą, co w życiu ważne i nie zajmują się głupstwami :twisted:

**Adopcje: 9 >>**

Cieszę sie z wieści ogromnie. Niech się adoptusiom wiedzie. :ok:

Za Rudego kciuki też wielkie. I za Ciebie. Cieżkie zadanie.

Wielki Rudy Łeb zasnął dziś na zawsze [*]. Trafiłam. Rano domagał się śniadania, które zjadł ze smakiem, popołudniu siedział zaśliniony i osowiały. Zaalarmowana ZuzCat zawiozła nas do lecznicy, gdzie lekarz potwierdził to, czego się domyślałam: jest duże pogorszenie, nie co dalej kota męczyć. Rudy nie ułatwił nam zadania do końca, przy badaniu walczył a sedacja wchodziła baaardzo dłuuugooo mimo sporej dawki. Niósł sztandar wysoko do końca.
Dziękuję zespołowi medycznemu z Żytniej 15 za wysoki profesjonalizm i etykę oraz empatię. Rudy miał najlepszą możliwą opiekę i spokojną, godną śmierć. Teraz już gania z Gołąbką, Babką, Sokółką, Sierżantem i resztą ....

Wiem, ze postąpiłam słusznie i jestem zadowolona, że zrobiłam to na czas. Nie przekroczyłam granicy między pomocą a terapią uporczywą. Oczywiście czuję się, jakby mnie coś zjadło i zwymiotowało, 3 razy. Poryczałam podając kolację bo odruchowo szukałam jego miski. Odruchy jeszcze potrwają ....
Chcę go pamiętać takim, jak na zdjęciu - wielki koci macho, wzór do naśladowania i idol małego kociaka ...