Albercik [*] - chłoniak śródpiersia! :( od str. 17

Dziękuję Wam wszystkim. Wczoraj wpadłam w rozpacz. Chciałam uciec od trudu jakim jest żałoba, to taki długotrwały proces, który w jakimś stopniu łagodnieje, ale nigdy nie znika do końca. Wiem, że muszę przez to przejść i trzymać się, zwłaszcza, że Diabełek, mój najstarszy kotek w nocy źle się poczuł, wymiotował i długi czas kichał, myślę, że ze stresu, bo kiedy już zbierałam się, aby zabrać go na nocną pomoc przeszło i jest zupełnie dobrze.

Karolink, trzymaj się mocno, bardzo mocno.

Posłuchaj Blue i czytaj to co napisała ilekroć najdą Cię wątpliwości.

Trudno być bogiem i decydować o życiu i śmierci naszych kochanych ale kochałaś Albercika i on to wiedział.

Dzięki. Tak wiem, śmierć z uduszenia jest okropna, dlatego podjęłam tę decyzję, choć trudno mi zaakceptować to co się stało. Tak liczyłam już po diagnozie, że chociaż spędzimy razem jeszcze jedno lato. Szkoda, że się nie udało. Tęsknię za nim. Pęka mi serce na myśl, że już się nie zobaczymy w tym życiu.

karolink pisze:Dzięki. Tak wiem, śmierć z uduszenia jest okropna, dlatego podjęłam tę decyzję, choć trudno mi zaakceptować to co się stało. Tak liczyłam już po diagnozie, że chociaż spędzimy razem jeszcze jedno lato. Szkoda, że się nie udało. Tęsknię za nim. Pęka mi serce na myśl, że już się nie zobaczymy w tym życiu.

Mi też dr Neska powiedziała, że czasami musimy pozwolić odejść naszemu przyjacielowi (tutaj wiadomo, zwierzowi), żeby nie cierpiał. Wiem, że to nie pociesza... ale to prawda.