Moje koty XVIII. Rysia [`]

Biedna Rysia :-(

Trzymam kciuki, żeby to było coś nierakowego i uleczalnego.

Nawet nie wiem co napisać

Jest bardzo źle

Taki miała dzisiaj kryzys, że pomyślałam, że to już.
Zwymiotowała białą, sztywną pianą, taką jak dobrze ubite białko jaja. Leżała jak szmatka na podłodze, opierając pyszczek o parkiet, okropny to był widok.
Pojechaliśmy do weta. Mieliśmy szczęcie w nieszczęściu bo akurat dr Balcerak przyjechał wcześniej i zajął sie nami.
Usg - nic nie widać, widać, że jest płyn. Zdecydowaliśmmy się na nakłucie i ściągnięcie płynu. Udało się ściągnąć 110 ml, niestety bardzo krwisty, typowo nowotworowy wg wetów. Pójdzie na posiew i na cytologię. Może to nie ma sensu, ale zrobimy, bardziej chyba dla siebie, że się zrobiło wszystko co możliwe.
Później było zdjęcie rtg, z niezłą widocznością po śiciągnięciu płynu. Żadnych zmian nie wykazało, ale one nie muszą być widoczne.
Zaczynają się u Rysi problemy z wchłanianiem, ma lekkie obrzęki. Zaczyna się niewydolność krążeniowa, może wielonarządowa.
Odstawiamy wszystko co podawałam dopyszcznie, w tym B17. Mowy nie ma o siłowym karmieniu. Jesli sama poczuje się lepiej i zje, to tak, niech je.
Jeśli doczeka wyników posiewu i cytologii, jest pewna szansa (promil), że uda się ustawić leczenie paliatywne w taki sposób, że jeszcze pożyje. Mam na myśli życie w komforcie, bo gdyby miała cierpieć to absolutnie nie.
Nie wiemy ile czasu jej zostało, wiemy, że niewiele. Wszystko zależy od tego jak agresywny jest proces, a tego nikt nie wie.

Chciałabym jej oszczędzić ostatniego stresu i drogi do lecznicy, tak więc jestem umówiona z doktorem, że podjedzie w każdej chwili :placz:

Mam głęboką nadzieję, że to jeszcze nie jest uporczywa terapia.

Bardzo smutne wieści

Rysieńko, kocino, rusz z jedzeniem, ślicznie proszę. :ok:

Wbrew wszystkiemu ciągle mam nadzieję, że jednak coś, jakoś, cudem zaskoczy :ok:

Rysio-16-02-2013 [*]

Szlag. Biedna Rysiunia

ale ciągle są potrzebne, teraz tym bardziej :ok:

Dupa.

To są te chwile, gdy nienawidzę mieć koty czy inne stwory. Wiem, że czeka mnie ta(ka) chwila ale nigdy nie jestem przygotowany. Ba, za każdym razem jest gorzej. I sobie mówi "już nigdy więcej żadnego nie będę miał, za dużo nerwów mnie to kosztuje". Ale nie słucham siebie.

Jestem z Wami cały czas, nawet z daleka.
Przytulam i sił życzę, bo one teraz są Wam bardzo potrzebne, bo to Wy jesteście z Rysią cały czas i patrzycie na nią, na jej cierpienie-Wy też cierpiciie :cry: