Proszę Państwa, oto Krzyś - część pierwsza

Wiem Ola

Jeszcze niedawno potrafiłam się cieszyć z tego, o czym piszesz. Ale wraz z upływem lat staję się meteopatką, no i pogoda wpływa zwykle na pogorszenie się nastroju. Żeby w życiu łatwiej było, to może i tym, co za oknem, potrafiłabym bardziej się cieszyć. A tak pozostaje mi czekać na tę wiosnę, z nadzieją, że wraz z wiosną zacznie się lepsze.
EDIT Wtorek 4.10. Nie wiem, jak pogoda u Was, ale to, co się dzieje (pogodowo) w Lbn od wczoraj, połączone z najazdem "biednych" studentów, czego efektem jest paraliż miasta (mój wyjazd do bezdomnych kotów między 17 a 18 trwał przez to pół godziny dłużej, a te pół godziny spędziłam w pełznącym autobusie) powoduje, że nie, nie polubię jesieni. Może gdybym miała szansę na jakiś odpoczynek na łonie przyrody w cichym, spokojnym miejscu, bez myślenia o kotach itp., to może. Ale tak - nie ma szans.

Kochamy jesień :twisted:

Taką mamy perspektywę za oknem. Uwielbiam te drzewa, które zmieniają swą barwę wraz z następująca porą roku. I może nie byc ciepło wiosną, latem i może padać lub nie jesienią, i śnieg tez nie potrzebny, bo te drzewka i tak nieodmiennie przechodzą swoje przeobrażenie

Podobne widoki to ja mam w kwietniu :!:

Bardzo lubię żółty, niekoniecznie muszą to być spadające na mokrą zgniłą kupę liście:

Lubię też biały, niekoniecznie musi to być brudny, miejscami zasikany śnieg w mieście:

Lubię nawet różowy (magnolia niestety w moim parku nie rośnie):

Fiolety też są niezłe:

Nie przekonacie mnie, zresztą w moim przypadku to rodzinne. Oboje rodzice oraz siostra mają podobny pogląd na ten temat. U mnie dochodzą dziczki. To, co się działo wczoraj i przedwczoraj... :cry:

Zresztą mój tato też kilka lat temu przez kilka lat chodził codziennie do bezdomnej kalekiej Partyzantki, godził to jakoś z pracą na zmiany i nastrojami depresyjnymi, które nasilały się w ostatnim i pierwszym kwartale roku:

Miejsce całkowicie niesprzyjające, może nawet bardziej, niż ten śmietnik, gdzie ja jestem co dzień - ludzie są przez cały rok, u mnie jest (a raczej - bywa) spokojniej w lipcu, sierpniu, wrześniu. Krzysiek, mąż rodzony, ma łagodniejszy stosunek do aktualnej sytuacji pogodowej, choć to akurat dziwne, pracuje bowiem na drogach, deszcz, wiatr czy śnieg. Przydałoby mi się trochę jego optymizmu.

NIe chce Cię przekonywać do zmiany upodobań, bo uważam,że mają głębsze korzenie w przypadku pór roku, tak samo jak u mnie

To nie tylko kwestia estetyki, ale naszych predyspozycji kiedy czujemy się najlepiej. Mnie wiosna kojarzy sie z brudem, szarością, szczególnie teraz ,gdy nie ma zimą śniegu, a temperatury są iście wiosenne. I jeśli mam mówić o spadku formy to właśnie u mnie następuje gdzies tak w styczniu ( w tym roku tak było). Mój organizm odnotowuje barki. Okazało się ,że miałam zaniżoną ilośc wit.D i dostałam tablety bleee Gdy są mrozy, śnieg to wiecej światła do nas dociera, przy mrozach zazwyczaj świeci słońce, czyli trzeba by jechac w góry, a tak tu u mnie szaro, szaro, szaro bleee i wiosna źle mi się kojarzy

Dlatego Ty lub wiosnę (ja nawet w tej szarości nie zauważam rozkwitu) a ja będę uwielbiać jesień,gdy ładuje baterię po lecie i przed zimową wiosną :wink:

A widziałaś?! W tym tygodniu w Zakopanem śniegu po kolana!!!!

Z moich obserwacji wynika,iz na naszą Kluskę nic źle nie działa. Ona, czy zima czy lato 40 stopni na plusie, a ta w kocyk owinięta :mrgreen:

U mnie niechęć do ponurości i zimy jest rodzinna, jak napisałam, niestety, jesteśmy taką trochę depresyjną rodziną. Wiem z opowiadań, że już jako małe dziecko, które powinno cieszyć się ze śniegu, z sanek, z bitwy na śnieżki, płakałam, kiedy mama wbijała mnie w kombinezon i kozaczki i wysyłała z tatą na górkę na sanki. A jesień poprzedza tę znienawidzoną zimę, więc jak ją lubić? Zawsze mówiłam, że latem czuję się źle fizycznie (to też "od zawsze", pamiętam te spuchnięte kostki i dłonie z wędrówek po górach i niechęć do leżenia na plaży, co było niezrozumiałe, przecież wszystkie dzieci to kochały - ja nie kochałam), a zimą fizycznie i psychicznie (od ponad 10 lat mam do czynienia z wolno żyjącymi kotami i przytłacza mnie to, niestety, szczególnie jesienią i zimą). Dziwak ze mnie, wiem.
Widziałam zdjęcia z Tatr i Bieszczadów z tego tygodnia. Cóż powiedzieć - fuj... Na szczęście mnie tam nie ma

Postanowiłam wstawić parę zdjęć, może ktoś zajrzy na wątek, zobaczy, że same dywagacje na tematy pogodowe i się zniechęci.
Takie mam towarzystwo do czytania ostatnio:

Chrapek czasem jest pierwszy na kolanach:

A to Niunia w ostatni dzień pogody w tym roku, niedziela 2 tygodnie temu. Od poniedziałku po niej jest ohydnie i nic nie zapowiada, żeby było lepiej. Depresja gotowa

Niunia:

Dziczkom zdjęć ostatnio nie robię, kiedy tam jestem, skupiam się, żeby zjadły jak najwięcej i najspokojniej. Albo na łapaniu styropianików i innych miseczek, które wyrywa zimny wicher

Kociki ślicznie wyrelaksowane wzdłuż

Wyluzowane i wcale nie depresyjne towarzystwo :1luvu:

Katia K. pisze:

Same łapki :mrgreen:

wyglądają jakby szykowały sie na manicure :201441

Wstydż się Pańcia! Jak Ty możesz przy swojej drużynie popadać w depreche

Som takie rozczulajonceeeee :1luvu:

Za deprechę częściowo dziczki są odpowiedzialne...

Mam jeszcze jedno zdjęcie "do manikiuru", Niuni, wcześniej je przeoczyłam:

Manicure i pedicure mieliśmy w niedzielę, udało się ściągnąć moją mamę, bo to ona "od zawsze" obcina pazury kotom. Ja się boję, zawsze trzymam i odwracam uwagę delikwenta. Krzysiek coś próbuje, ale nie idzie mu za dobrze. A mama ma wprawę, obcianała nawet tymczasowiczkom. A z naszymi kotami jest ciężko. Chrapek wije się i kąsa (mnie w twarz

), Krzyś kopie, wyrywa się i meczy wniebogłosy, a Niunia burczy i chowa pazurki. O ile Chrapek z Niunią mają normalne pazurki, tak Krzyś ma bardzo brzydkie, grube, przerośnięte, takie miał, od kiedy go znam. Nie wiem, o czym to świadczy, gdzieś tu czytałam, że białaczkowce mają takie pazury, ale nie, Krzyś białaczki nie ma. Czy to starość czy steranie życiem w bezdomności przed majem 2011, nie wiem.

Morisek ma takie fatalne pazurki, grube i straszne do obcinania, a musimy, bo maja tendencję do wrastania, tak samo mam u Perci, jej sie wykręcają paluszki,chyba to stawy i wiek , bo kiedys tak nie było, poza tym juz o nie nie dba,winię za to demencję, którą chyba ma :roll:

starsza dama jest , skończyła w styczniu 16 latek i nie tylko z pazurkami mamy kłopoty, oj nie :strach:

Właśnie pisałaś o jej demencji

Straszne jest to, co się z takim zwierzakiem dzieje na starość. Choć tak, jak u ludzi, jedne przeżywają ją godniej niż inne. A większość w ogóle jej nie dożywa...
Tak mi się też wydaje, że to metryka odpowiada za te brzydkie pazury. Krzyś raczej ma dużo więcej niż 9 lat, bo ja mu właśnie 2007 przypisuję.

Pazurki to może być starość albo też efekt życia w warunkach szkodliwych, np wymagających drapania (się) po cegłach, murach itp, no i kiepskie odżywianie w młodości

Proszę Państwa, oto Krzyś - część pierwsza

Kto przegląda forum