Stella, kolorowa tygryska i Alfie, który okazał się Cirillą

A nie wygląda grubiutko na zdjęciu. Może fotogeniczna

Stella też jest drobna, ale nabita coraz bardziej... miała schudnąć, a póki co poszło w drugą stronę. Ale za to się robi taka bardziej ubita w sobie, nie taka mięciutka tylko jakby mięsnie się pojawiły. Więc się cieszę i nie odchudzam, choć pewnie niedługo trzeba będzie wprowadzić jakies ograniczenie jedzenia

Stella na chwilkę zeszła z drapaka, podeszła do młodego, zajrzała do srodka i NIE ZASYCZAŁA

A on tak spi, że się nawet nie obudził

Stella to jest anioł, jak jej tu nie kochać? Podeszła, strzeliła kilka baranków, usiadła tatusiowi na klawiaturze laptopa, tryknęła jego dłoń - i wróciła na drapak. Moja królewna :1luvu:

KatS pisze:Stella na chwilkę zeszła z drapaka, podeszła do młodego, zajrzała do srodka i NIE ZASYCZAŁA A on tak spi, że się nawet nie obudził
Stella to jest anioł, jak jej tu nie kochać? Podeszła, strzeliła kilka baranków, usiadła tatusiowi na klawiaturze laptopa, tryknęła jego dłoń - i wróciła na drapak. Moja królewna

Już jest dobrze a jutro będzie jeszcze lepiej.

Oby!

viewtopic.php?f=46&t=163415&start=525
Początki Majki :wink:

Tu jeszcze barziej widać podobieństwo! Alfie ma trochę bardziej asymetryczną czerń na pysiu - więcej po lewej stronie. Poza tym bardzo podobny :1luvu:

Stella się jednak postanowiła obrazić. Bo nie pozwoliłam jej stać nad malym i syczeć, kiedy je :roll:

Mały dla odmiany wyszedł pozwiedzać przedpokój, obgryzł mi sznurówki, tryknął tatusia z baranka :1luvu:

, podszedł do mnie, pomruczał - a potem okropnie żałosnie się rozpłakał. Płakał i płakał i nie umiał sie uspokoić, biedactwo. Teraz siedzą sobie z TŻem razem przy butach w przedpokoju i jest cisza. A Stella siedzi na oparciu wersalki i ucieka, jak tylko się zbliżę :roll:

To będzie długa noc

Biedakowi się cos przypomniało :201461

Gwiazdeczce przejdzie obraza :ok:

Będzie dobrze . To pierwsza nocka :ok:

Otwarłam wino, zrobiłam popcorn i czytam co u Ciebie

I pytanie mam takie - i po co było to całe smęcenie, że nie i nie bo to i tamto?! :mrgreen:

Bardzo się cieszę z podjętej decyzji, jak zwykle miałam rację, że Stella Cię zaskoczy

A to dopiero początek

Współczuję płaczu małego ;( Ja się tego bardzo bałam, ale Tosia mi tego oszczędziła. Tyle, że Tosia miała 2 miesiące to może dlatego. Utuliłaś maleństwo? Ja moje maleństwo nosiłam w bluzce na brzuchu i tak mu zostało, teraz wciąż mam Tosię przyklejoną do brzucha -- jestem jak kangurzyca

Takie wiesci takie wiesci! NIesamowicie sie ciesze i czekam na nowe nowiny!

Mysle ze idzie tobaaardzo dobrze

Zobaczysz za 3 dni syki beda okazjonalne. Za miesiac znikna

Będzie dobrze

To płakanie musiało być straszne, mnie od razu ścisnęłoby nie tylko serce, ale i żołądek, strasznie takie rzeczy przeżywam. Musicie to przetrwać

U mnie zawsze koty były dokacane na żywioł, bo nie miałam pojęcia, że trzeba inaczej. I o dziwo, zawsze te starsze matkowały nowemu kotu. To dopiero anioły.

Ja za parę tygodni dokacam się o dorosłą kotkę. Dwa dorosłe koty... to dopiero hardkor... na plus, że ta kicia zna nowe koty, a Kurzyk jest towarzyskim kotem: z każdym psem, który do nas przyjdzie od razu się nawala i bawi, ciekawa jestem jak zareaguje na zwierza swojego gatunku (bo czasem odnoszę wrażenie, że Kurz myśli, że jest psem). I powiem Ci, że im bliżej zapoznania się mruczków ze sobą, tym bardziej się boję.

Jednak do odważnych świat należy, a nuż się zakochają w sobie od pierwszego wejrzenia...

Hej Kasiu ! Wstalam pozno, umylam glowe i biegne do Was. Nawet lapka nie otwieram bo to troche trwa wiec telefon w lapke i czytam. Syki musza byc, Stella pokazuje maluszkowi kto tu rządzi. Ide cos zjeść i odwiedzę wszystkie dziewczyny a w szczególności nasze imprezowiczki :ryk:

Dzień dobry wszystkim!

Dzisiaj u mnie dzień kryzysowy. I to jest mój kryzys. Mam podręcznik, co robić z problemami behawioralnymi kotów, ale nie mam takiego co robić z problemami (behawioralnymi i psychicznymi) włascicieli.
Stella się obraziła wieczorem, nie chciała dać się pogłaskać, nie przyszła rano do łóżka na wspólne dosypianie :placz:

Mały z kolei nie bardzo je cokolwiek, jedynie suchy RC mu podpasował. Mokre - i te Whiskasy, które jadał dotąd, i nowe lepsze karmy - lekceważy. Powącha i tyle. Podobnie mleko kocie, które pijał codziennie. Czyżby znowu mi się trafił sucholubny zwierz? Za to pije bardzo dużo, aż mnie to niepokoi. Na wstępnej wizycie wypytam o to wetkę.

W nocy spałam może z godzinę, z nerwów. Około 3 młode się obudziło i raźnie zaczął spacerować po pokoju. Dopadł kącik zabawek Stelli. Wszystko było fajne, ale tunel to dopiero euforia :1luvu:

zabawa na całego. Stella się obudziła, wyskoczyła z szafy i przybiegła z sykiem. Młody się przeraził i schował w tunelu. Ale potem się odważył i odsyknął. Poszedł też do kuwety i machnął elegancką kupę - czyli chłopak kulturalny, i drapaka używa, i kuwety

Niestety nie zawsze dobiegnie na czas... po zabawie postanowił, że co tam transporter, będzie spać na wersalce. Rozwalił się jak hrabia na samym srodku, a ja poszłam "spać". Po pół godzinie nerwowego czuwania przybiegłam, niesiona dziwnym niepokojem. I słusznie - na wersalce dopadła go, z przeproszeniem, sraczka. Cóż... upojona nieziemską wonią, zebrałam co się dało chusteczkami, a koc i narzutę wrzuciłam do prania, i miałam gdzies co na to sąsiedzi.
Mały poszedł spać. Stella wskoczyła do mnie do łóżka, ale jak mnie tam zobaczyła, odwróciła się jak oparzona i poszła do szafy. Równie dobrze mogła mi krzyknąć w twarz "zdrajca"

No więc, zmęczona niewyspaniem i zrozpaczona, że Stella mnie znienawidziła, rozryczałam się na całego. Z godzinę tak szlochałam... a jak już skończyłam, wytarłam nos chusteczką i wtedy sobie skojarzyłam, że Stella zawsze mi podkrada zużyte chusteczki, więc muszę je chować pod poduszkę... a teraz nie przyjdzie. I rozryczałam się na nowo

TŻ, człowiek obdarzony kamiennym snem, nawet się raz nie obudził.

Jak już się uspokoiłam, to rozpłakał się z kolei Alfik... no bo się obudził i był sam. Więc do niego pobiegłam. Natychmiast mu przeszło, podjadł sobie jeszcze suchego, popił- ja poszłam spać...rozpłakał się znowu. I tak ze trzy razy biegałam, coraz mniej przytomna. Koło ósmej obudził się nareszcie TŻ, ze zgrozą wysłuchał sprawozdania z nocy, beztrosko powiedział "a ja nic nie słyszałem", czym mi się naraził. Ale wstał i tym razem to on poszedł do popłakującego młodego. A ten smarkacz na jego widok nie dosc, że się od razu uspokoił, to jeszcze wybiegł raźno z posłania i potruchtał za nim po przedpokoju! To się nazywa niewdziecznosć! Potem podobno na nowo odkrył tunel i bawił się szaleńczo. Ja w tym czasie zamknęłam się ze Stella w sypialni i usiłowałam ją namówić, żeby wyszła z szafy - nic z tego. W końcu wyjęłam ją przemocą i włożyłam do łóżka. Najpierw się nawet ołożyła, chwilkę pomruczała, a potem uciekła.
W końcu stwierdziłam, że chociaż czuję się jak zombie, to nie dam rady zasnąć z nerwów i wstałam. Stella pozwoliła mi się uczesać, nawet trochę się pobawiłysmy, pomruczała chwilkę.
A teraz wróciła do szafy :placz:

Chowa się tam, bo tu nie daje rady nerwowo.

No dzis to ja nie jestem w zbyt dobrym stanie

Martwię się o Stellę, martwię się, że Alfie nie je mokrego, martwię się, że się martwię

I padam na twarz, taka jestem niewyspana. A tu niby dzień pracy przede mną, taaaa :roll:

Dzięki Wam za wszystkie komentarze

Gosiu - wszystkiego najlepszego dla syna

I miłego swiętowania dla Was wszystkich!

Ty$ka - no nigdy nie wiadomo jak to będzie, koty dziwne są, potrafią zaskoczyć

PixieDixie - dopiero za miesiąc??? :strach:

Klaudia - mały nie daje się nosić, boi się być u nas na rękach, przynajmniej na razie. Jest dosc płochliwy, raz odważny, a potem nagle przestraszony. Jeszcze trochę musi się pooswajać, żeby był bardziej otwarty. Ale pogłaskać go trzeba jak płacze, byle delikatnie. Wtedy nawet slicznie mruczy

W ogole jest ładniutki, milutki, ma takie smieszne małe oczka i grubiutkie łapy (cos mi się widzi, że może spore kocisko się z niego zrobić). No i wychowany, grzeczny. Ale ja bym chciała móc spokojnie przytulić moją Stellusię, żeby mi pomruczała i żeby było tak jak dawniej :placz:

Kasiu głowa do góry nie płacz wszystko będzie dobrze, potrzeba tylko czasu. Stella jest narazie obrażona ale to naturalne, najważniejsze żeby się nie rozchorowała tak jak Thomasek po przyniesieniu Hugonka. Trochę to trwało ale przeszło i wszystko było ok. A o Migotce na pewno czytałaś jeszcze do tej pory Hugo potrafi ją pogonić :cry:

Przesyłamy Wam uściski :1luvu:

Przede wszystkim: zaparz sobie melisę.
Wdech-wydech, policz do 10.
Lepiej? :mrgreen:

Nie bierz wszystkiego mocno do serca. Zwierzęta na początku tak mają, że się obrażają "na te nowe coś". Ile razy przyprowadziłam tymczasa, tak zawsze było to samo. Foch rezydentów. Foch trwał u nich różnie, co kolejny tymczas, tym krócej. To normalne, że rezydenci na początku się "obrażają", bo czują się mniej kochani i zagrożeni. Futra bywają zazdrosne... ale im przechodzi. Jak tylko zobaczą, że cały czas tak samo ich kochasz, że to małe gówienko nie zabiera mu rąk do głaskania i że ciągle on jest Twój... to rezydentowi przechodzi i zaczyna nawet lubi "to małe coś".

Musicie po prostu nauczyć się być dla dwóch futer: dla małego, ale nie zmieniać rytuałów znanych przez Stellę. Skoro młody wybrał Twojego TŻ to możecie się podzielić, że on więcej cały poświęca młodemu, a Ty jesteś ciągle dla Stelli. Za parę dni, za tydzień powinno jej przejść. Dobrze, że nie urządza strajków głodowych, u mnie czasem foch przybierał aż taką formę. Na siłę bym jej nie wyciągała z zakamarków, musi sama "przetrawić" nową sytuację.

Ja też zabroniłabym młodemu bawić się zabawkami Stelli, właśnie po to, by nie poczuła się odrzucona. Zawsze tymczasom kupuję zabawki i nowe rzeczy, by w moim rezydentach nie obudziła się mania obronna "to moje, spier... spadaj".

Ewentualnie wydziel parę rzeczy Stelli dla nowego kociaka, a te ulubione zostaw dla niej.

Może kocie feromony Wam pomogą?

I pamiętaj, że przede wszystkim, jak Ty przeżywasz, to odbija się to w Stelli. Nerwowy właściciel to nerwowy zwierz, koty czy psy są doskonałym odbiciem naszych uczuć, dlatego tak ważne jest, byś zachowała spokój i nie rozpaczała. Wszystko wróci do normy, kiedy Stella zrozumie, że dalej jest Wasza i nie chcecie jej porzucić. I gdy maluch zrozumie, że nie jest pępkiem świata i musi się dostosować do Waszego trybu życia. To wymaga czasu, ale... spokojnie - będzie dobrze.

Głowa do góry!

Za parę dni, tygodni patrząc na dwa wtulone kłębki będziesz wspominać z rozrzewnieniem te momenty, które teraz wywołały u Ciebie kryzys. :201461

Stella, kolorowa tygryska i Alfie, który okazał się Cirillą

Kto przegląda forum