Kardamon i przyjaciele - hanelkowo zaprasza :)

Straszne to. Aż nie śmiem zapytać, co się stało...

Nieważne czy spada niespodziewanie, jak grom z jasnego nieba, czy długo się zapowiada, za każdym razem zwala z nóg.
A są zawsze takie zwierzaki, takie szczególne... Ich odejście wdeptuje w ziemię

Pogadam do siebie. Co mi tam. :mrgreen:

Komp mi padł, więc fotek nie wrzucę.
Telefon łapie mi wifi, więc mogę poklepać ;-)

Pracowity weekend za nami. Wetowy taki.
W sobotę słoneczni chłopcy byli się zaszczepić. Wiem, że nektórzy z was widzieli ich zdjęcia na fb. :-)

Sama nie wierzę, że z tych ogryzków tacy duzi porośli. Pietruszka waży 4700, Franuś 5700. I nie są grubi. Wetka się tylko zachwycała.

Dziś Bodzinek był na echu serduszka. Nie jest najlepiej. Do obserwacji. Szukam powodu jego chudniecia. 1 grudnia pojedziemy kolejny raz.

Wcale nie piszesz do siebie

Pogadaj, pogadaj, a my poczytamy :mrgreen:

Cały czas czytam, tylko nie zawsze wiem co napisać :oops:

Carmen201 pisze:Wcale nie piszesz do siebie

Fajnie, że się odezwałaś!

Pamiętam, jak przyjechałaś z Malinką i kotkiem, którego imienia nie pamiętam... (chyba coś na sz... :oops:

), żeby ratować Paulinkę i Piotrusia

Paulinka już dawno w swoim domku, szczęśliwa, a z Pietruchy taki kawał fajnego kocioła wyrósł, że hej

Nieprzeciętny czasoumilacz

morelowa pisze:Pogadaj, pogadaj, a my poczytamy

Też lubię czasem poczytać :mrgreen:

ja też bym poczytała

o wszystkich pokolei :1luvu:

a Dziabełkowym ociepleniem jestem absolutnie zachwycona

aż trudno uwierzyć!

„Fotków” wam chciałam nawrzucać trochę, ale trzeba z tym poczekać. Mam nadzieję, że niedługo. Kompik mi padł, wydając przeraźliwe dźwięki przez pół nocy. Łapię wifi w telefonie w domu, ale nie bardzo jeszcze ogarniam. Nie umiem przesyłać linków, wrzucać fotek, ani żadnych takich bajerów. Mogę sypnąć suchym tekstem

Ale to trzeba zahaczyć, powiedzieć, za czym tęsknicie... :mrgreen:

Mam wrażenie, że po odejściu Sosera życie zamarło całkiem. Tak jakby wszystko stanęło w miejscu. Wciąż jeszcze odruchowo odsuwam pod ściany tunel i większe zabawki, żeby się nie potknął. Wciąż jeszcze nie bawię się z nimi wędkami z rozmachem, ani laserkiem, żeby się nie stresował, że coś się dzieje, a on nie wie co
Coraz zimniej, biegnę do domu zmarznięta z myślą „ooo, nie, nigdzie już dzisiaj nie wychodzę”
by za chwilę pomyśleć „no i czego się cieszysz, kretynko...”
Czas płynie pomału

Tymczasem Diabełek ma fale. Przypływy i odpływy. Po tym, jak mnie wylizała, przez parę dni nie potrafiła przebywać ze mną w jednym pomieszczeniu.
Nie wiem, bała się, że się za daleko posunęła i co wszyscy o niej pomyślą...
Albo może strach ją przejmował, że pójdzie na całość. I co wtedy?... :mrgreen:

**Adopcje: 12 >>**

Jakby Diabelek poszedł na całość to byłby Diabelskim Aniołkiem. Strach się bać.
Zawsze jak odchodzi Bliski, taki który absorbował nasze myśli, serce i czas, to tego czasu jest za dużo.A my ciągle żyjemy drobnymi sprawami jakie z nim były związane.
Trudne chwile i strasznie smutne.
Trzymaj się Aniu :ok:

Dziabełku..kiciu, jaka ty jesteś słodka

ja myślę, że ona to taka dumna kociczka jest i nawet by się przełamała, nawet by chciała, ale dba o reptucję :mrgreen:

Wiecie- że przytulanki to dla dzieci, a ona twardy, niezależny kot jest przecież!
hanelko,ja tęsknie za Wojtkiem,więc proszę coś o Wojtku

A ja bym chciała, żeby hanelka się w ogóle odezwała...

**Adopcje: 12 >>**

Aniu, nie pisze ale zaglądam zawsze.
Przytulanki :1luvu:

Ja tez nie pisze ale podczytuje. Ale dzis napisze z nowymi wiesciami. Tinka sie robi niepowazna. Bo ona do tej pory to najwyzej czasem za laserkiem pogonila. Zabawki jej nie obchodza. A juz kilka razy ja "przylapalam" jak sie bawila. Wczoraj siedziala na mini drapaczku i okladala kocimietkowa poduszeczke. I wedka z piorkami sie potrafi ze mna pobawic. Jak wedka ruszam przez balustrade a Tinka jest po drugiej stronie. Wczoraj zmienilam zwirek na nowy (nadal probuje znalezc ten najlepszy wiec ciagle zmieniam rodzaj), a Tinka sie zaczela bawic w piaskownicy. Kopala, skakala, lapala jakies niewidzialne cosie, normalnie obled w ciapki. Wesola sie robi.

Diabełkiem targają skrajne emocje. Przygląda się, jak się futra wcierają się we mnie, jak przytulactwo kwitnie i mam wrażenie, że za chwilę eksploduje, wyskoczy ze skóry i też wciśnie się we mnie. Oczy ma przeogromne, okrągłe, wpatruje się w każdego kota z takim natężeniem, jakby wchodziła mentalnie w jego skórę. Przywiera łapeczkami do tapczanu, odwraca się lekko tyłem, zaciska oczy i aż drży: pogłaszcz mnie też, poooogłaszcz! Kiedy ją dotknę, kurczy się, jakbym ją oparzyła. Potem jednak rozluźnia się, widać, że sprawia jej to przyjemność. Czasem aż wpada w mruk. Nagle zrywa się i ucieka.
Są miejsca w domu, w których nawet do niej nie podejdę. Czasem potrafi czaić się w progu kuchni i nie być w stanie wejść do niej na posiłek, choć normalnie nie sprawia jej to problemu.
Tapczan jest miejscem naszych sekretnych wzruszeń

Chciałabym zobaczyć niepoważną Tinkę :love:

Kardamon i przyjaciele - hanelkowo zaprasza :)

Kto przegląda forum