Kot, to kot! Nieważne, jakiej jest rasy. Niezależnie od rasy każdy tak samo czuje ciepło, głód, strach, szczęście, czy miłość. Jeśli kot jest mój, to jestem za niego odpowiedzialna, mam go kochać i zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby był szczęśliwy.
Kupiłam pierwszego ragdolla, bo uroiłam sobie, że kot wypieszczony w hodowli będzie całkowicie zdrowy. Stwierdziłam, że wolę zapłacić hodowcy, niż weterynarzowi. Przykra prawda jest jednak taka, że jestem meganaiwnym przedstawicielem własnego gatunku, wskutek czego przez pół roku leczyliśmy lamblie i odkażaliśmy dom, oraz wszystko, co popadnie. Ale, co tu dużo mówić, ragdolle są cudne. Mają oczywiście swoje wady, bo kto ich nie ma, ale to niewątpliwie puchata personifikacja miłości w najmiększej, mruczącej postaci. Kocham moje ragdolle, chociaż o czułym okładzie z kota na skołataną głowę mogę tylko pomarzyć. Takia zachowanie preferował Maurynio, ale on się już nie powtórzy.
Byłam dziś w Serocku. Odwiozłam dzieci do szkoły i pojechałam do Basi, ale ponieważ byłyśmy umówione na dziesiątą, miałam masę czasu na zakupy i spacer. Serock, to takie swojskie miasteczko, gdzie ludzie przeważnie się znają.
Też wychowywałam się w małej miejscowości na Podlasiu, takiej z rodzaju tych, co to, jak w jednym końcu ktoś kichnie, to w drugim mu mówią "na zdrowie". Wszyscy się tam znali, a idąc ulicą należało powiedzieć "dzień dobry" każdej napotkanej osobie, zaś wchodząc do czyjegoś domu w pierwszych słowach chwaliło się Boga. Powszechnie wiadomym było w jakim wieku jest każde dziecko, ile lat i jakie imiona mają jego rodzice, dziadkowie i pradziadkowie, kto na co choruje, co lubi, a czego nie znosi, kto kupił nową krowę, albo kiedy się czyja klacz oźrebi. Ludzie się wzajemnie znali. Miało to swoje dobre i złe strony. Byli tacy, którzy działali w myśl zasady: "nic tak człowieka nie cieszy, jak nieszczęście drugiego" i było im przykro, jak sąsiadom dobrze się wiodło. Ale większość mieszkańców stanowiły osoby bardzo życzliwe, chętnie niosące pomoc i wsparcie. Każdy, miał własne obowiązki w miarę możliwości dostosowane do wieku i sił witalnych. W takiej małej społeczności istniał rozwinięty system kontroli i jeśli ktoś przekraczał ustanowione granice w miejscu "co wypada, a co nie wypada", albo łamał sztywne normy, to był otaczany ostracyzmem. Ludzie wtedy ostro plotkowali i odsuwali się od takiej osoby i jej rodziny. No, chyba że, to był bijący żonę pijak, wtedy członkowie rodziny doświadczali współczucia i często także pomocy. Wszyscy mieszkańcy w każdą niedzielę chodzili do kościoła i bez dyspensy od proboszcza, ogłoszonej z ambony, nikt nie ośmielił się pracować w niedzielę. Ludzie żyli zgodnie z rymem pór roku, szanowali przyrodę i często: siebie nawzajem.
Takie miasteczka mają swój niepowtarzalny urok. Podoba mi się Serock. Widziałam kwitnący krzew jaśminu i czarnego bzu. Ptaki śpiewały, kukułka mnie okukała do imentu. Wydaje mi się, że takie życie blisko przyrody i w zgodzie z nią, pozwala uniknąć ciągłego zmęczenia, zapewnia pewnego rodzaju poczucie bezpieczeństwa i spokój. Człowiek czuje, że jest na swoim miejscu. Wyjechałam z tamtego miasteczka, żeby skończyć szkołę u franciszkanek, potem były studia, praca, małżeństwo, dzieci. Niestety wszelkie stanowiska pracy w małych miejscowościach są nieomal dziedziczne. Na Podlasiu nie miałbym z czego się utrzymać. Kiedyś mieszkanie w Warszawie było szczytem moich marzeń, a teraz, kiedy powoli się starzeję, czasami chciałbym zamieszkać na wsi. Chociaż muszę przyznać, że Białołęka, druga co do wielkości dzielnica, to taka trochę wieś - Warszawa. Znam moich sąsiadów, nasze dzieci chodzą razem do szkoły, a po lekcjach wspólnie się bawią. Często widuję znajome twarze i zdarza się, że wiem, które dziecko jest czyje... Warszawa wciąga i łatwo tu zapuścić korzenie, chociaż przez pierwszy miesiąc miałam delikatne objawy klaustrofobii, tak bardzo brakowało mi przestrzeni. Z atrakcji, jakie oferuje stolica nie mam okazji często korzystać. Wiodę życie w biegu, ciągłym pośpiechu. Wstaję, ogarniam koty, siebie i mieszkanie, o szóstej przychodzi opiekunka, a ja jadę w korku dwadzieścia trzy kilometry do pracy, wracając spowrotem robię zakupy, potem szybko karmię koty i robię obiad. Jadę do szkoły po Zosię, bo chłopcy na szczęście już sami wracają, daję dzieciom jeść, pilnuję lekcji, wożę na zajęcia dodatkowe, podaję kolację, czytam bajki, a jak potomstwo śpi to zostaje mi jedynie pranie, sprzątanie i... padam. Zastanawiam się, czy poza Warszawą moje życie byłoby spokojniejsze? Czy udałoby mi się uniknąć ciągłego pędu? Przecież i tak nadal miałabym te same obowiązki, które mam.
Dobrze, że jestem na zwolnieniu, to przynajmniej mogłam odwiedzić Basię i odpocząć.
Udało mi się dzisiaj także odwiedzić dwa kocury... I chyba żaden, póki co się nie nadaje na szanownego... zięcia.
Maluszkiewicze to wyłącznie same pointy, według hodowczyni niebieskie i czekoladowe, jak dla mnie ewidentnie niebieskie i silowe. Widziałam jedną z matek, piękną kicię sil mitted, która bardzo chętnie dawała się głaskać. Przy okazji tego głaskania odkryłam pod jej paszką około pięciocentymetrowy sfilcowany wałek sierści. Kicia musiała długo nie być czesana. Taki kołtun musiał sprawiać znaczny dyskomfort. Pani, nie potrafi czytać rodowodów, ani określać kolorów. Nie wie, co to znaczy mitted, czy bicoulor. Nie zna standardu rasy. Ma pięć kotek hodowlanych i jednego kocura i nie potrafi czytać rodowodów. Nie wiedziała o co mi konkretnie chodzi, kiedy zapytałam o gentesty. Nie wiedziała, co to znaczy HCM i PKD... Nie wiedziała również, jaką grupę krwi ma jej kocurek. Czyli pełna porażka. Dodam tylko, że hodowla jest w pełni legalna, a koty mają rodowody Felis Polonia.
Cóż, co przeszłam z kotami to moje i wszystko starałam się wynagrodzić jak umiałam najlepiej wedle mojej wiedzy i w końcu weta 
