mój mały prywatny zwierzyniec...puszatkowo

witam

Dorotko

wiem niewiele, to malusia córa handlowca z Coli, Jego pensja nie wystarcza na utrzymanie rodziny więc żona musi iść do pracy, żłobek drogi i wymyślili sobie, aby oddać małą trochę do żłobka aby miała kontakt z dziećmi, a trochę by była z opiekunką
jeśliby Ci to odpowiadało, to podam Ci Jego numer telefonu, resztę obgadacie sami....

witam Qbelka....cieplutko, cześć Dobry Człowieku :1luvu:

Lilianko

wczoraj zastanawiałam się dlaczego czas nie leczy ran ? tylko po prostu przyzwyczaja do bólu :cry:

widziałam piękny drapak i jeszcze piękniejsze kociska :1luvu:

kotełki nadal całe i zdrowe, Duszek już przede mną nie nurkuje pod łóżko, tylko się bawi :lol:

puszatek pisze:witam

Dorotko wiem niewiele, to malusia córa handlowca z Coli, Jego pensja nie wystarcza na utrzymanie rodziny więc żona musi iść do pracy, żłobek drogi i wymyślili sobie, aby oddać małą trochę do żłobka aby miała kontakt z dziećmi, a trochę by była z opiekunką
jeśliby Ci to odpowiadało, to podam Ci Jego numer telefonu, resztę obgadacie sami....

witam Qbelka....cieplutko, cześć Dobry Człowieku

Lilianko

wczoraj zastanawiałam się dlaczego czas nie leczy ran ? tylko po prostu przyzwyczaja do bólu

widziałam piękny drapak i jeszcze piękniejsze kociska

kotełki nadal całe i zdrowe, Duszek już przede mną nie nurkuje pod łóżko, tylko się bawi

Super!

puszatek pisze:witam

Lilianko

wczoraj zastanawiałam się dlaczego czas nie leczy ran ? tylko po prostu przyzwyczaja do bólu

widziałam piękny drapak i jeszcze piękniejsze kociska

kotełki nadal całe i zdrowe, Duszek już przede mną nie nurkuje pod łóżko, tylko się bawi

Myślę Basiu, że na zabliźnienie ran po prostu sama musisz sobie pozwolić, nie trzymać się bólu...Nie tyle się do niego przyzwyczaić, co pogodzić się z jego obecnością. Musisz dostrzec to, co istnieje poza bólem. Czasami trudno jest się pogodzić z nieuchronnością pewnych zdarzeń, ich nieodwracalnością, tragizmem, czy poczuciem własnej, albo czyjejś krzywdy. Tyle tylko, że ból jest częścią naszego życia. Wydaje się, że świetnie byśmy sobie poradzili bez cierpienia, ale czy docenialibyśmy wtedy szczęście. Zawsze można zobaczyć pół szklanki pustej, albo pół pełnej...Nadal mnie boli fakt, że mój Maurycy umarł, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, jakie oboje mieliśmy ogromne szczęście, że trafiliśmy na siebie! I tyle szczęśliwych lat, jest co wspominać! Doceniam ten dar. Naprawdę jestem głęboko wdzięczna. Dziś widzę, że nie tylko jego życie, ale także jego śmierć miała sens: zrobił miejsce dla Gustawka i Orbiska. Jego droga obecność ukształtowała moje dzieci. Trzeba również sobie potrafić wybaczyć, dać sobie prawo do bezradności i popełniania błędów, wtedy łatwiej wybaczyć innym. Widziałam umieranie i śmierć wielu ludzi i jestem przekonana,że w ostatecznym rozrachunku najważniejsza jest miłość i dobroć, którą się człowiekowi udało z siebie wydobyć... Najgorsze, co może być, to według mnie nienawiść. Ona zawsze rani, niszczy i sprowadza na nas najwięcej bólu. Ja znajduję spokój i poczucie bezpieczeństwa także w religii. I mimo różnych problemów, niepowodzeń, strachu i bólu w środku czuję się szczęśliwa.
Cieszę się, że spodobał Ci się mój drapak i moje kocięta.

Jutro Gustawka pierwsze urodziny.

lilianaj pisze:
puszatek pisze:witam

Lilianko

wczoraj zastanawiałam się dlaczego czas nie leczy ran ? tylko po prostu przyzwyczaja do bólu

widziałam piękny drapak i jeszcze piękniejsze kociska

kotełki nadal całe i zdrowe, Duszek już przede mną nie nurkuje pod łóżko, tylko się bawi

Myślę Basiu, że na zabliźnienie ran po prostu sama musisz sobie pozwolić, nie trzymać się bólu...Nie tyle się do niego przyzwyczaić, co pogodzić się z jego obecnością. Musisz dostrzec to, co istnieje poza bólem. Czasami trudno jest się pogodzić z nieuchronnością pewnych zdarzeń, ich nieodwracalnością, tragizmem, czy poczuciem własnej, albo czyjejś krzywdy. Tyle tylko, że ból jest częścią naszego życia. Wydaje się, że świetnie byśmy sobie poradzili bez cierpienia, ale czy docenialibyśmy wtedy szczęście. Zawsze można zobaczyć pół szklanki pustej, albo pół pełnej...Nadal mnie boli fakt, że mój Maurycy umarł, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, jakie oboje mieliśmy ogromne szczęście, że trafiliśmy na siebie! I tyle szczęśliwych lat, jest co wspominać! Doceniam ten dar. Naprawdę jestem głęboko wdzięczna. Dziś widzę, że nie tylko jego życie, ale także jego śmierć miała sens: zrobił miejsce dla Gustawka i Orbiska. Jego droga obecność ukształtowała moje dzieci. Trzeba również sobie potrafić wybaczyć, dać sobie prawo do bezradności i popełniania błędów, wtedy łatwiej wybaczyć innym. Widziałam umieranie i śmierć wielu ludzi i jestem przekonana,że w ostatecznym rozrachunku najważniejsza jest miłość i dobroć, którą się człowiekowi udało z siebie wydobyć... Najgorsze, co może być, to według mnie nienawiść. Ona zawsze rani, niszczy i sprowadza na nas najwięcej bólu. Ja znajduję spokój i poczucie bezpieczeństwa także w religii. I mimo różnych problemów, niepowodzeń, strachu i bólu w środku czuję się szczęśliwa.
Cieszę się, że spodobał Ci się mój drapak i moje kocięta. Jutro Gustawka pierwsze urodziny.

To masz imprezkę :birthday:

Tak, wszyscy jesteśmy przejedzeni. Koty oczywiście nakarmione z rączki i pięknie zaokrąglone. :mrgreen:

Gustawcio zadowolony z naszego prezentu, bo dostaliśmy jeden wypasiony na spółkę: drapak. Sama do kupiłam, żebyśmy mogli go dostać. :mrgreen:

Figusiu

Fasolka

Drapak zaje......fajny :mrgreen:

Duszek za wszystko pięknie dziękuje, kochanym Cioteczkom :1luvu:

puszatek pisze:

Duszek za wszystko pięknie dziękuje, kochanym Cioteczkom

Witaj pracowita Basiu! :1luvu:

Duszek to naprawdę śliczny koci chłopczyk i widać że coraz bardziej wyluzowany.
A na kilku fotkach widać że dyskutuje z tobą ......może który profil ładniejszy ma ? :mrgreen:

Piękny kot. Wygląda na zadowolonego z życia. Luzak :ok:

Kot cudo

to Iza z Fasolką tak o niego dbają

też mi się wydaje, że się uspokoił i dobrze się czuje na łóżeczku
na początku bał się wskakiwać, potem w popłochu uciekał gdy ktoś wchodził do pokoju, teraz jest jego panem :lol: