Moje koty XVI. Ignaś, jest pomysł, ale sposoby tylko doraźne

Dobrze Ci sie skojarzylo, ale w dodatku dwoch! :lol:

(jesli sie nie uwaza z wymowa przy pierwszym "de")

No tak zafiksowałam się na "samym gęstym" :lol:

Kupiłam dziś w ramach eksperymentu serca gęsie - Barnaba zeżarł 4 :strach:

i odpadł

Chyba jutro zakupię większą ilość :lol:

Kurde, nie zakupię - już nie mieli :evil:

Wyprowadza się zwierzolubny sąsiad z drugiego piętra, który od kilku lat dokarmia dzikuski w swoim ogrodzie - kto te sierotki teraz nakarmi?

Zostaną same akurat na zimę (w tym jeden bury skarpieciarz, jakoś 5-miesięczny), bo facet musi się przeprowadzić do końca listopada .
Gość wprawdzie twierdzi, że z tej piątki 2-3 złapie i przewiezie do córki do podkopytkowianej wsi, ale jak on to zrobi, skoro nawet jemu pogłaskać się nie dadzą? I czy one nie zechcą wrócić na stare śmieci?
Gdyby mu się udało, to miałyby tam dobrze, bo córka i wnuczka też zwierzolubne (wnuczka nawet chciała iść na weterynarię).
Na dokarmianie na miejscu nie ma szans, bo ogród przejmą nowi lokatorzy, a pozostali starzy mają w dupie.
Żal mi tych kotów jak cholera.

To smutna wiadomość

A nie macie możliwości pożyczenia klatki-łapki? Zawsze byłaby to dla kociaków szansa.
I to jest, generalnie, zawsze najwiekszy problem - zniknięcie, z różnych powodów, karmiciela.
Nigdy nie chciałam być karmicielką, rodzice mnie przed tym przestrzegali. Mieli rację, bo to ogromny stres. No ale co było robić? Gdy odeszli karmiciele, wyjścia nie miałam, nie mogłam spokojnie patrzeć na koty, które pozostały. Gdy tata dostał udaru, miałyśmy z mamą ogromny problem - jak zlikwidować te trzy miejsca karmienia kotów, bo wiadomo było, że nie damy rady nad tym zapanować. I cudem, naprawdę cudem udało nam się. Wszystkie koty udało nam się wyadoptować w przeciągu trzech miesięcy. Poza Szarą Kasią z ulicy Lipowej, ale i ona w końcu, po wielu perypetiach (m.in. po walce ze słynnym łódzkim księdzem), znalazła dom. To był potworny stres, dla nas, ale przede wszystkim dla taty, który o niczym innym nie mówił tylko o tym jak radzi sobie jego "dziadostwo"

Serca gęsie, mówisz? Postaram się spróbować

A tak w ogóle to najprzyjemniejszym dniem zeszłego tygodnia był czwartek. Słonko pojechała ze mną na nadzór, pogoda sprawiła nam miłą niespodziankę, a w ogóle było po prostu fajnie. Poszwędałyśmy się po znanych i lubianych miejscach w okolicy znanej niektórym remizy. Posiedziałyśmy nad Rawką.
A w jakimś tam momencie dnia odwiedziłyśmy Karczmę Bednarską
http://karczmabednarska.pl/
gdyby ktoś akurat był w okolicy Nieborowa/Arkadii to gorąco polecam. Miejsca "do zjedzenia" mam przetestowane od Łowicza po Sochaczew, warto.

Poznałyśmy też właściciela, bardzo fajny człowiek, czuły na los zwierząt. Ma kolejne podrzucone, tegoroczne kociaki. Gucio czarny dał się nam nawet pogłaskać, Gucio (a raczej Gucia) kolorowy, nie. Kocurków kastrował nie będzie

ale koteczki może tak, zawsze coś. No cóż, to jednak wieś, ale lepiej już tak niż gdyby miały być głodne i zmarznięte. Rzeczywistość skrzeczy, a kotki urocze, z trójki podrzuconych poznałyśmy dwoje

Ja gęsich serc nie testowałam (nigdy nie spotkałam w sklepie), ale kilka razy kupiłam indycze i kacze, nawet smakowały kotom (kacze chyba bardziej). Moje koty jednak specjalnie nie przepadają za drobiowymi podrobami.

W ogóle podroby można kotom dawać, ale nie za często. A już starym kotom nie powinno się dawać w ogóle. Przede wszystkim dotyczy to wątroby (każdej). Ale i pozostałe podroby raczej ostrożnie.

Próbowałam serc wołowych, tych niestety nie chcą żreć ani moje domowe, ani piwniczne :twisted:

Serca wołowe jedzą wszystkie (prócz Whisky, która w ogóle nie je mięsa surowego) koty i nawet lubią. I dostają regularnie co 2-3 dni. Gdyby nie te serca już dawno musiałabym ogłosić bankructwo. Wątróbkę też daję wołową, ale nie częściej niż 2-3 razy w miesiącu. Wątróbki nie tkną Dymek i Drupi, syjamom daję, chociaż staruszki z nich, bo oba bardzo ją lubią.

Z sercami wołowymi (oczywiście ten potworny tłuszcz odkrawałam każdorazowo) poniosłam totalną klęskę :twisted:

No nie chcą i już

casica pisze:Z sercami wołowymi (oczywiście ten potworny tłuszcz odkrawałam każdorazowo) poniosłam totalną klęskę

Ja raz w miesiącu jeżdżę do Warszawy na bazarek przy placu Szembeka (u mnie targu bywają serca w całości, więcej w nich tłuszczu niz mięsa a kosztują półtora raza tyle co te na Szembeku) i kupuję dwa średnie serca już oczyszczone (to co jeszcze z nich odchodzi zjadają z apetytem podwórzowce). Wychodzi mi z tego 7-9 porcji, które zamrażam i stopniowo serwuję. Moje na szczęście jedzą, podobno serca mają takie same wartości odżywcze jak mięso. Nawet Summer teraz je (na początku bałam się jej dawać, że za malutka).

Moje generalnie podroby wszelakie mają w pod ogonem :evil:

. Nieraz Rudi łaskawie zje nereczki kawałek, albo poskubie serce drobiowe ale to jednostkowe przypadki. Znałam kota, który przez swój ostatni rok jadał TYLKO nerki, na śniadanie, obiad i kolację

. I nic innego nie ruszył z mokrego, a że był juz nastolatkiem to jego duża wolała zapasy nerek robić niż głodzić kota. :strach:

U mnie wątróbkę lubił nieżyjący rezydent-senior.
Teraz w zasadzie serca drobiowe jada tylko Barnaba i wariat mojej mam. Reszta starannie omija na talerzyku :roll:

I też jakoś szczególnie często nie daję, bo w moim sklepie bywają nieregularnie tylko kurze. W "kopytkowie" można dostać różne inne ptice i akurat trafiły się te serca gęsie o szkoda, że tak późno zauważyłam, bo mogłam Barnabie trochę urozmaicić menu (on akurat dietetycznie monotematyczny jest :mrgreen:

).
No a teraz już jestem we Wrocławiu i klapa - dziś widziałam gdzieś indycze, ale wyglądały jak czyszczone maszynowo, więc sobie odpuściłam.

Btw, Lucuś tym razem zwalił klocka w transporter pod samym domem :evil:

A darł się całą drogę :roll:

Dracul uwielbiał podroby, a konkretnie nereczki cielęce i wątróbkę, też cielęcą. Gdy się zestarzał nadal uwielbiał, ale wymiotował po nich, więc przestałam kupować.

AgaPap pisze: Znałam kota, który przez swój ostatni rok jadał TYLKO nerki, na śniadanie, obiad i kolację . I nic innego nie ruszył z mokrego, a że był juz nastolatkiem to jego duża wolała zapasy nerek robić niż głodzić kota.

No i słusznie, bo co taki kotek ma w życiu za przyjemności? Michę, posłanko, miłość :1luvu:

Starości się przecież nie wyleczy.
Tak mi mama tłumaczyła gdy ja usiłowałam przestawić Dracula na karmę dla nerkowców, a on szalał i za nic nie chciał. I przyjęłam jej tok rozumowania bo co w końcu ważniejsze, nie komfort kota czasem?

felin pisze:Btw, Lucuś tym razem zwalił klocka w transporter pod samym domem A darł się całą drogę

Wytrzymały ten kotek :twisted:

Spróbuje się rozejrzeć za tymi gęsimi sercami, zaciekawiłaś mnie

casica, tak na marginesie: rzuć Ty okiem na aktualny tytuł wątku :lol:

Moje koty XVI. Ignaś, jest pomysł, ale sposoby tylko doraźne

Kto przegląda forum