BooKotki. Zrobiło się "monochromatycznie" 1200gr Florka...

[ariel]

ja tam żadnych syropów nie podaję, u mnie jak trzeba to w ruch idą zastrzyki

[mssunflower]

a może coś dla dzieci, ale bardziej naturalnego? np. coś takiego:

http://www.strefalekow.pl/product/detai ... suchy.html

niestety nie wiem, jak koty tolerowałyby takie ekstrakty z ziół.

[Boo]

Dziś w nocy śnił mi się On... widziałam wyraźnie, płomiennorude futro na panelach w kuchni... leżał, jak zwykle, tak jak lubił - na klopsika. Podeszłam, zaczęłam Go głaskać, poczułam ciepło i aksamitność futerka i już było tak dobrze, tak pięknie jak jeszcze nie tak dawno temu... i nagle zaczął znikać, rozpływać się dosłownie w powietrzu. I już Go nie było. Rozpłynął się jak mgła. Zaczęłam strasznie płakać. Strasznie. Obudziłam się dławiąc się płaczem.

Roderyczka nie ma, wciąż Go nie ma i już Go nigdy nie będzie. A ja wciąż nie umiem tego zrozumieć.

[Blekitny.Irys]

Przyszedł Cię pożegnać - choć we śnie.

[AgaPap]

Roderyczka nie ma, wciąż Go nie ma i już Go nigdy nie będzie. A ja wciąż nie umiem tego zrozumieć.

Ale pomyśl, że był, że przez parę wspaniałych lat byliście razem. Wiem, że takie gadanie nic nie daje, ale co innego możemy teraz już mysleć? Od odejścia Felixa minęło już 9 miesięcy, sama staram się sobie tak tłumaczyć, ale teraz jak do Ciebie pisze znowu mam "mokre oczy" i wiele bym dała, żeby był z nami

[Lifter]

Ja ciagle mylse o kazdym z mych kotow - nawet ten, ktory odszedl w 1983, czasem powraca w myslach. Niby czas leczy rany - owszem, ale slady kocich pazurkow na sercu widac nigdy sie calkiem nie goja. A najbardzij mi zal tego, z ktorym spedzilismy najmniej czasu - zaledwie 1.5 z 3,5 ktore mial, byl u nas.

[czarnekoty123]

Mało 1,5 roku, mówisz? Co powiesz na 4 miesiące (Mokate) lub 4 dni (Norbi)? Pół roku z Magnolią (było 5 września) to w tym momencie ogromne szczęście... kiedyś przyszły do mnie razem we śnie (Mokate też tam miała 4 łapki) - przybiegły od strony wielkiej łąki, popatrzyły i zadowolone pobrykały... od tamtej pory już nie wracają w snach.

A co do czas leczy rany - tylko je nieco zabliźnia, ale pamięć pozostaje zawsze, bo każde futerko zabiera kawałek naszego serca. "Koty żyją akurat tyle, żeby zdążyły spleść się z naszym życiem i zapaść głęboko w serce. Potem je łamią." Gdybyśmy o nich tak po prostu zapominali, to by oznaczało, że nie były dla nas aż tak ważne. Minęło już ponad pół roku, a ja pamiętam ich spojrzenia ostatniej nocy, gdy żyły i wiele innych rzeczy jakby to było wczoraj - to właśnie nasza silna więź emocjonalna z nimi nie pozwala o nich zapomnieć nawet wtedy, gdy odejdą - w ten sposób w pewnym sensie żyją nadal.

[aniaposz]

Ech, od kiedy mam koty (9 lat) , nie przeżyłam jeszcze kociej śmierci, ale już się boję, bardzo się boję. Czasem czytam jak radzą z nią sobie inni kociarze i jestem pełna podziwu, że są w stanie w ogóle funkcjonować. Kiedy stracę któregoś z moich kotów, nie wiem czy będę umiała w ogóle wstać rano z łóżka. Pamiętam jak moja pierwsza, Nesca, była maleńka, jak miała 3 miesiące i jak przywiozłam ją do domu w koszyku. A teraz to stateczna kocia dama...

Powtarzam sobie jak mantrę cytat z któregoś opowiadania Grzędowicza: "Zwierzęta odchodzą wcześniej niż my. To tak jakby drzewo miało człowieka".

[Lifter]

Mało 1,5 roku, mówisz? Co powiesz na 4 miesiące (Mokate) lub 4 dni (Norbi)? Pół roku z Magnolią (było 5 września) to w tym momencie ogromne szczęście... kiedyś przyszły do mnie razem we śnie (Mokate też tam miała 4 łapki) - przybiegły od strony wielkiej łąki, popatrzyły i zadowolone pobrykały... od tamtej pory już nie wracają w snach.

Wszystko jest wzgledne, ale u mnie jednak wiez rosnie z czasem. A tego biedaka zal mi najbardziej, bo to strasznie biedny kotek byl, bojacy sie wszystkiego i wszystkich, a u nas sie pieknie otworzyl, kupilismy wieksze mieszkanie z balkonem, gdzie moglby sie wygrzewac... i biedak pozyl w nim cale 2 tygodnie, z czego wiekszosc czasu juz w stanie bardzo kiepskim. Ale przez jeden dzien siedzial sobie na balkonie i patrzyl na ptaszki na drzewach. Ech.

[mssunflower]

Ech, od kiedy mam koty (9 lat) , nie przeżyłam jeszcze kociej śmierci, ale już się boję, bardzo się boję. Czasem czytam jak radzą z nią sobie inni kociarze i jestem pełna podziwu, że są w stanie w ogóle funkcjonować. Kiedy stracę któregoś z moich kotów, nie wiem czy będę umiała w ogóle wstać rano z łóżka. Pamiętam jak moja pierwsza, Nesca, była maleńka, jak miała 3 miesiące i jak przywiozłam ją do domu w koszyku. A teraz to stateczna kocia dama...

Powtarzam sobie jak mantrę cytat z któregoś opowiadania Grzędowicza: "Zwierzęta odchodzą wcześniej niż my. To tak jakby drzewo miało człowieka".

podpisuję się. też się czasem zastanawiam, jak to będzie, zazwyczaj nocą, a potem chodzę i ryczę. a potem dziękuję tej nieznanej sile, która splotła mój los z kocim. bo wiem, że nigdy nie zapomnę moich ukochanych ogonów, a przeżyte z nimi chwile to najwspanialszy czas na świecie.

podpisuję się również pod gpolomska. przepięknie powiedziane.

[Boo]

Ile jeszcze podlych dni? Ile zlego i ile nieszczescia???

Chce sie powiesic

[czarnekoty123]

Boo, każdy co bardziej wrażliwy człowiek ma takie dni i to nieraz. To jest cena za nie odwracanie głowy od nieszczęść i nie bycie głuchym i ślepym na krzywdę. Niestety. Jak mówią: ból jest ceną za siłę. Trzymaj się - przytulam mocno.

[AniHili]

Teraz walnę banałem, ale gdy idzie taka pechowa seria, to czasem rzeczywiście nie widać końca, ale on zawsze jest. Życie to sinusoida: jest dół, będzie górka, nawet jeśli teraz trudno w to uwierzyć. Trzymaj się.

[Erin]

AniHili dobrze prawi, nie poddawaj się Boo

[Boo]

Pewnikiem się nie poddam, bo to i tak nic nikomu nie da. Może mi święty spokój. Może...

Właśnie rozmawiałam z kierowniczką schronu. Kocur Dionizy. Duuuży. Około 6-8 lat. Po śmierci opiekuna. Deprecha - katar - nie leczy się - albo albo...