Lilo&Stich - czetornożne, dwuogoniaste tornado

Przykro mi z powodu straty Guziczka, ja straciłam Gucia i do dzisiaj mi tak źle jak Tobie

Ja go nawet w domu widuję, to już w ogóle innym nie kociarzom wydaje się dziwne... Eh.

Kotki potrafią się bawić wspaniale, ale ile śmiechu przy tym!

elianka pisze:
Włożyliśmy mu tą zabaweczkę do trumienki

Cieszę się, że mnie rozumiecie

Demony są cudne i kocham je najbardziej na świecie, ale Guzik był dla mnie kotem zupełnie wyjątkowym i co jakiś czas mam takie naloty bolesnej tęsknoty.

elianka, bardzo dobrze Cię rozumiem. To jest jeden z powodów, przez który ja jeszcze nie mam kociaka... ale są też inne, te bardziej "przyziemne"

Przykro mi

Też znam ten ból

bea3 pisze:Przykro mi z powodu straty Guziczka, ja straciłam Gucia i do dzisiaj mi tak źle jak Tobie
Ja go nawet w domu widuję, to już w ogóle innym nie kociarzom wydaje się dziwne... Eh.

Wcale nie jest dziwne.
Norkę [*] po jej śmierci kilka razy bardzo wyraźnie słyszałam. Np. kiedyś myła sie pod moim łóżkiem. Celowo nie zaglądałam tam - byłam świadoma tego, że nie żyje i że jej tam nie zobaczę. Ale słyszałam ją BARDZO wyraźnie i bardzo świadomie...

Revontulet, rozumiem

Ja tej nocy też Gucia słyszałam, ah. Tęsknota robi swoje. Przykro mi z powodu Twojej straty.

Pewnie każdy z nas to rozumie, bo jak nie stracił kota to stracił psa itp...
Ja właśnie nigdy wcześniej kotów nie miałam, ale po ciężkiej walce z chorobą odszedł ode mnie nagle mój najukochańszy pies, który kochał mnie bezwarunkowo przez 13 przepięknych lat naszego życia. To już 7 lat jak go nie ma, a ja wciąż nie potrafię nawet pisać o tym bez tego uczucia okropnego ukłucia w sercu.
A jak patrzę na te moje kociaki cudne i myślę, że kiedyś jednego nagle zabraknie to mam ochotę wziąć je na ręce i nigdy nie wypuszczać... żeby nigdy żadnemu nic się nie stało

To samo się tyczy też bliskich ludzi.. Śmierć jest naturalnym elementem życia, ale trudno żyć bez tej drugiej ważnej istoty. Ale żem temat narzuciła niechcący

Wiem, że ludzie i zwierzęta odchodzą i bardzo tęsknie za wszystkimi, którzy mnie zostawili na zawsze, ale nie będę się nad tym rozwodzić. Ciesze się tym co mam tu i teraz.

Więc dziewczyny uszy do góry, jak wrócę do domu to wrzucę fotkę Lilo i pana kłaczka

Czyli ukochanej zabawki moich paskud.

Obrazek

ten kot jest moim idolem, ikoną..

dzięki za to zdjęcie, uśmiałam się nad książkami :ryk:

Elianka, masz rację z tym, że trzeba się cieszyć tu i teraz i tym co się ma. Ja się staram, nie zawsze mi to wychodzi, niestety jak mi Gucio zachorował to wtedy też działo się u mnie wiele złego.. oby już lepiej było. A tymczasem wracam do pracy mgr

Ech, śmierć mojego Guzika tez była końce splotu niefortunnych zdarzeń w moim życiu od zredukowania etatu po poważną chorobę kogoś bardzo mi bliskiego (która nadal trwa). Miałam wrażenie, że cały świat się przeciwko mnie sprzysiągł.

Ale to jest tak, że po chudych latach przychodzą tłuste, nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło i w ogóle jakby było za dobrze, to by było nudno

A tak w ogóle to ja Wam strasznie dziękuję że tu przychodzicie, że mogę być na tym forum, że są inni poza mną ludzie, któzy mają totalnego kocioszmergla i mogą o kotach rozmawiać godzinami :1luvu:

Jakby nie było tego forum, to mój TŻ by ode mnie zwiał gdzie pieprz rośnie, i cała reszta znajomych też :ryk:

Grumpy Cat to mój mistrz <3

Kociarz zawsze zrozumie kociarza

Żeby nie było, że jestem gołosłowna

Ta dammm! Panna Lilo i pan Kłaczek :roll:

Za cholerę nie wiem dlaczego jej to tak przypadło do gustu, że aż to sobie sama ukradła, ale jak kocha to niech ma...
Obrazek

Drugie zdjęcie trochę nieostre, ale muszę się pochwalić jak moje niuniaczki solidarnie, grzecznie i dzielnie używają drapaka, którego im zrobił mój mąż

Lilo&Stich - czetornożne, dwuogoniaste tornado

Kto przegląda forum