Albercik [*] - chłoniak śródpiersia! :( od str. 17

Albercik ma się dobrze, podjada, korzysta z kuwety, bawi się z kotami, szczególnie z Pusiem, aczkolwiek z Diabełkiem też dobrze się rozumieją. Albercik nie jest jego na 100 % pewien, ale Diabełek na jego widok bardzo przyjaźnie reaguje, takim przyjaznym miauknięciem, czasem potrącą się noskami. Pusio niemal za każdym razem na spotkanie liże Albercikowi łepek.
Albercik znalazł sobie legowisko na drapaku niedaleko misek, ma tam rozłożone podusię i barankowe futerko, ale on raczej korzysta z półki drapaka lub budki, to jest jego punkt wypadowy na cały dom.
Między nami nie układa się najlepiej, to trudne pewnie dla niego i dla mnie tzn. odebrałam to trochę personalnie, że może on wyczuwa ,że nie jestem dobrym człowiekiem itp, ale tak naprawdę wiem, że chodzi o to iż on się strasznie mnie boi, nie oswoił się jeszcze ze mną i pewnie długo to potrwa. Staram się już nie zbliżać i na siłę go nie głaskać, na mój widok syczy, przystawiłam fotel do drapaka, żeby czuł się lepiej kiedy ja przechodzę po pokoju, ale on nie miał dobrego widoku, zaczął się po nim wspinać, więc znów odsunęłam by miał dobry widok na to co dzieje się w pokoju.

Lubię mu się przypatrywać, kiedy leżę bądź siedzę przy komputerze i jestem cicho Albercik chodzi po całym domu, bawi się z kotami, czasem patrzy w moją stronę, ma taką śliczną twarzyczkę, takie piękne oczka.
Albercik to wspaniały kotek, gdybyście widzieli jak wodzi noskiem rozglądając się na wszystkie strony, jaki jest uparty, podpatruje koty i koniecznie chce skoczyć tam gdzie one, długo obmyśla jak to zrobić. Mam ochotę mu podpowiedzieć, że to nie w tą stronę, że Diabełek też skacze na górę na około, ale wiem, że jak się zbliżę to zwieje, aczkolwiek on sam w końcu doszedł do tego i wskoczył na samą górę, gdzie koty mają legowiska.
Już za życia Kajtka jeszcze bardziej powiększyłam terytorium kotów na górze, ale dotychczas nikt nie korzystał z miejsca na szafie po drugiej stronie, teraz od kiedy Albercik jest u nas, Diabełek wskakuje po półkach, które specjalnie w tym celu zrobiłam i sypia czasem w nowym miejscu, cieszę się, bo myślałam, że boi się skakać po nowych półkach. Oczywiście Albercik też wypatrzył to miejsce, ale jeszcze nie opracował właściwej drogi, tam też trzeba iść na około tzn. z drapaka skoczyć po kilku półkach na górę, a on próbuje bezpośrednio z jednej półki, to jednak za wysoko, próbuję mu tłumaczyć, że żaden kotek tak nie skoczy bo to za wysoko, niestety nie mogę mu pokazać, ale znając upartość Albercika wiem, że dojdzie do tego. Tyle już odkrył przez te kilka dni.
To kochany kotek, tak bym chciała móc go kiedyś pogłaskać, tzn. teraz mogę bo on mimo ,że syczy to nie ugryzie, ale nie podrapie, ale kuli się tak jakby miała mu stać się krzywda, ja chciałabym aby pewnego dnia tak bezstresowo dla niego móc go pogłaskać. Tak czy owak to wspaniały kotek i go kocham, zasługuje na wszystko co najlepsze. Jednocześnie teraz widzę jakie to cenne mieć kontakt z kotami ,które są oswojone, jakie to niezwykłe ,że nawet kiedy przypadkowo otrzemy się o siebie kot nie ucieka, sam wdrapuje się na kolana i cmoka po nosie, mruczy i śpi na łóżku, pozwala się brać na ręce i głaskać. To naprawdę niezwykłe, że koty można tak udomowić.

Karolina tak czytam i myślę, że dokonałaś cudu!

A na kolejny, choć być może długo poczekasz, to on nadejdzie. Mam na myśli Alberta oswojonego z Tobą tak na 100%.

NO marzy mi się to :-)

Karolinko, czytam to wszystko z bijącym sercem bo bardzo bym chciała aby Albercik przestał się obawiać ludzi. Przypominam sobie jednak dzień kiedy trafił do mnie, kiedy był oszalały z bólu i strachu. Nie wierzyłam, że będzie taki jak jest teraz. Każde wyciągnięcie do niego ręki z jedzeniem kończyło się wytrąceniem talerzyka i dosłownym pluciem na mnie. Ucieczka to teraz jedyne co robi. Kiedy siedział w budce mogłam go miziać, przytulać, czyścić uszy, zaglądać do pysia. Udawał tylko na początku, że tego nie chce a potem gębusia cały czas się śmiała. Kiedyś w trakcie miziania zadzwonił telefon to łapką zaczepiał mnie żebym nie przestawała go smyrać. Myślę, że Albercik da Ci szansę bo zarówno On jak i Ty na to zasługujecie :1luvu:

Ja też tak myślę, zwłaszcza, że z każdym dniem jest lepiej, mogę już niemal przechodzić obok niego. Nie zaczepiam go ,żeby wiedział, że może się czuć swobodnie. Obserwuje jak koty podchodzą do mnie i się miziają. Wychodzi w porze karmienia. Albercik potrzebuje po prostu trochę czasu.

A teraz kilka zdjęć :

Moje ulubione: Narada czarnych kotów :

Zabawa Albercika :

Na korytarzu:

Dumny Albercik na górze:

Ulubione miejsce Albercika :

Na nowym posłanku:

Wyraźniejsze zdjęcia na fb :
https://www.facebook.com/karolink.restr ... 654&type=1

Super zdjęcia Karola jesteś aniołem

Ale super. :mrgreen:

Brawo Karolinko!
Kibicujemy Wam!

wspaniały postęp u Albercika -widać,że mu bardzo dobrze u Ciebie :1luvu:

narada czarnych kotów- no po prostu the best :ok:

czarnuszki są cudowne - karolink,u Ciebie tez wszystkie gadają?

No gadają, a szczególnie najmłodszy Pusio co właśnie po kastracji jest i wchodzi w 8 miesiąc życia. Albercik to ma taki bardzo wysoki ton głosu, pisk niemal

A właśnie przyłapałam Albercika ,że jak mnie nie ma w domu to rozkłada się na moim łóżku :ryk:

Wszystkiego co najlepsze dla Ciebie Karolinko i Twoich kociaków w Nowym 2014 Roku :1luvu:

Dziękuję bardzo i Nawzajem :kotek:

Najlepsze życzenia dla Alberta, reszty futerek i przede wszystkim dla Dużej, która walczyła o niego i dzięki niej Albert ma dom :partygirl:

Karolinko, co słychać u Albercika i oczywiście u Ciebie? Jak tam Wasze relacje

Cieszę się, że Albercik ma już swój domek i nie musi przeżywać problemów jakie nas spotkały :cry:

Albercik [*] - chłoniak śródpiersia! :( od str. 17

Kto przegląda forum