H2E2 cz.III

[magdaradek]

no chyba rozpieszczone, histeryczne dzieciaki to drażnią każdego

ale to jest wina rodziców. nadopiekuńczość niestety.

[sunshine]

Dzieci pytające lubię. Nie mam nic przeciwko maluszkowi, który będzie mnie "tykał" nawet umorusanym paluszkiem. Ale maluchy wrzeszczące, kopiące, ordynarne, bijące rodziców Dzieci, które wtedy w kinie tańczyły bardziej mnie rozśmieszały niż drażniły.
Zazdroszczę Twojemu synowi odwagi i przebojowości. Ja to zazwyczaj nieśmiała jestem.

[AYO]

Spinam się wewnętrznie, ale dla nikogo nie jestem niegrzeczna. Cierpię w milczeniu

ale zobaczcie jakie to dziwne.
Przecież wszyscy byliśmy kiedyś dziećmi.
Czemu więc mali ludzie nas drażnią?

Ale mnie najczęściej drażnią rozpuszczone dzieciaki, które krzykiem próbują coś wymusić na rodzicach. Pewnie więc i sami rodzice by mnie drażnili i nie wytrzymałabym za długo w ich towarzystwie. Natomiast dzieciaki spokojne, zrównoważone ale z odpowiednia dozą dzieciecego szaleństwa są rozkoszne. Byle bym nie musiała zbyt długo z nimi przebywać

Kocham Cię

Zdarzyło mi się w miejscu publicznym głosno powiedzieć zdominowanej całkowicie przez wrzeszczącego bachora matce to co należy mówic takim dziuniom

Efekt?
Ceglasty popłoch ze strony matki, całkowity ZONK ze strony bachora i oklaski publiczności

[Patmol]

ale to jest wina rodziców. nadopiekuńczość niestety.

myślę że nie zawsze
sama mam dzieci, wiem jak czasami jest trudno, i patrze na takich rodziców raczej ze współczuciem
czasami naprawdę nie ma wyjścia i trzeba zabrać zmęczonego i głodnego brzdąca do sklepu albo do dentysty
i dzieci mają dość, a rodzice już też

- czasami uda się im pomóc przez zagadanie do dzieciaka i odwrócenie jego uwagi
rodzic ma te 5-10 sekund ciszy i dochodzi do siebie

[Georg-inia]

Spinam się wewnętrznie, ale dla nikogo nie jestem niegrzeczna. Cierpię w milczeniu

ale zobaczcie jakie to dziwne.
Przecież wszyscy byliśmy kiedyś dziećmi.
Czemu więc mali ludzie nas drażnią?

Może dlatego, że swego czasu pracowałam z dziećmi, a dokładnie z zuchami. I wierzcie mi - kiedy w pewne wakacje miałam pod opieką 20-30 "małych ludzi" , 24 godziny na dobę, przez 6 tygodni - po powrocie do domu przechodziłam na drugą stronę ulicy, widząc Bogu ducha winne dziecko idące z mamusią za rączkę
I mi się porobiło tak właśnie, że zaczęłam się tych małych potworków bać. I tak mi zostało. Kto to napisał, że lubi dzieci, owszem, ale woli, żeby znajdowały się niejako poza centrum towarzystwa? To ja się mogę podpisać pod tym...

Patmol, ja bym oszalała chyba. Wiem, że każdy z nas przechodził przez okres "dlaczego" ale ja nie mam cierpliwości. Poza tym, próbując cokolwiek takiemu szkrabowi wytłumaczyć, zapętlam się coraz bardziej i w końcu początkowe pytanie o godzinę, przekształca się w opowieść, obejmującą budowę i historię zegarka. No nie nadaję się i już

[sunshine]

No AYO, mi właśnie brak takiej odwagi. A nieraz bym chciała przemóc wrodzoną nieśmiałość. Ale może to naleciałości wychowania w małym mieście, gdzie to co powiedziałam komuś obcemu mogło do mnie powrócić na rodzinnej imprezie. Bo tam wszyscy wszystkich znają.

Patmol, ja też lubię zagadywać do dzieci. Ale teraz wszyscy przewrażliwieni na pkcie obcych zagadujących dzieci.

[agnieszka1565]

moja Zuzka zmusza mnie do ciągłych negocjacji
ale ona jest spod Bliźniąt i jest słodka jak miód i bardzo czarowna, a czasami prawdziwa z niej wiedźma
a Jurek mały Byk nieśmiały, ale jak zacznie nawijać to nie może skończyć i tez bardzo ciekawy raz prawie mi wpadł do dziury jak kopała koparka pragnął sprawdzić wszystko dokładnie i tak ma do dzisiaj

[AYO]

Dlaczego w pokoleniu 40 latków nie było takich hec w wykonaniu smarkaczy?
Bo wszystkie hiererchie były jeszcze na swoim miejscu - to proste.
Głęboko współczuję wszystkim normalnym, dzisiejszym matkom, które chcąc wychować właściwie swoje dzieci borykają się z demonami mediów, nadprodukcji gadżetów i innych takich...

SZACUNEK Drogie Panie

[Patmol]

Mnie się zdarzało brać 3-letnią córką do dentysty,bo nie miałam jej z kim zostawic
a wizyta była nagła i konieczna
zanim usiadłam na fotel dałam jej paluszki i prosiłam, żeby spokojnie siedziała na krześle
była za mała żeby zostawić ją samą w poczekalni
siedziała spokojnie i cicho przez 30 minut i ściskała misia
ale jak wyszliśmy z gabinetu powiedziałam jej "no, teraz już możesz skakać i gadać"
I miała kilkanaście minut na wyszalenie się - dobrze, że sunshine tego nie widziała

[sunshine]

Racja AYO. Dzisiaj jakakolwiek próba nałożenia dyscypliny to naruszanie granic i swobody dziecka

[magdaradek]

Spinam się wewnętrznie, ale dla nikogo nie jestem niegrzeczna. Cierpię w milczeniu

ale zobaczcie jakie to dziwne.
Przecież wszyscy byliśmy kiedyś dziećmi.
Czemu więc mali ludzie nas drażnią?

Może dlatego, że swego czasu pracowałam z dziećmi, a dokładnie z zuchami. I wierzcie mi - kiedy w pewne wakacje miałam pod opieką 20-30 "małych ludzi" , 24 godziny na dobę, przez 6 tygodni - po powrocie do domu przechodziłam na drugą stronę ulicy, widząc Bogu ducha winne dziecko idące z mamusią za rączkę
I mi się porobiło tak właśnie, że zaczęłam się tych małych potworków bać. I tak mi zostało. Kto to napisał, że lubi dzieci, owszem, ale woli, żeby znajdowały się niejako poza centrum towarzystwa? To ja się mogę podpisać pod tym...

Patmol, ja bym oszalała chyba. Wiem, że każdy z nas przechodził przez okres "dlaczego" ale ja nie mam cierpliwości. Poza tym, próbując cokolwiek takiemu szkrabowi wytłumaczyć, zapętlam się coraz bardziej i w końcu początkowe pytanie o godzinę, przekształca się w opowieść, obejmującą budowę i historię zegarka. No nie nadaję się i już

ale to jest tak, że do własnych dzieci ma się tę cierpliwość
do innych już mniej

[agnieszka1565]

to to własnie racja

[AYO]

Patmol - bez przegięć z mojej strony
To co opisałaś świadczy właśnie o tym, że masz świetną córeczkę, która przeczekała grzecznie trudną sytuację i potem ma prawo odreagować
Ja mam na myśli BACHORY i ich szurnięte, zupełnie nieodpowiedzialne "mamusie", którym kiedyś te bachory TAK odpłacą, że w paputki im pójdzie - proste

[sunshine]

Patmol Potrafię odróżnić dziecko wariujące, bawiące sie od dziecka rozwrzeszczanego.
Ale jakiś czas temu widziałam jak przerażone dziecko podeszło do taty by mu powiedzieć, ze znowu coś zgubiło w piaskownicy. Ojciec wydzierał się tak, ze w całym parku było go słychać, szarpał syna i kazał mu wracać i szukać tego czegoś. To chyba było coś drogiego. Sam oczywiście tyłka nie podniósł. Nie wpadł też na to, by drogich zabawek nie brać do parku, albo by po pierwszej zgubie odłożyć zabawkę w bezpieczne miejsce. Żebyście widziały strach i histerię małego człowieka, próby dotarcia do ojca, wyproszenia pomocy w szukaniu. A ja nie wiedziałam jak zareagować. Może powinnam była zagadać do dziecka i razem z nim poszukać zabawki?

[AYO]

I zacząć od zjebania tatuńcia grubym słowiańskim słowem