Nowa seteczka, stara bajeczka - Kroniki skrzata Kleofasa

[mar9]

Miaulina jest najlepsza

[MaryLux]

Nie ma nowej bajusi
:placz::placz:
:placz::placz:
:placz::placz:
Inka

Powtórka...

[caty]

Z biciem serca wszedłem na znajome schody, spojrzałem na wąski korytarz, na którego ścianach zdążyła już wyblaknąć farba.
Przez uchylone drzwi jednej z sypialni zajrzałem do środka i ze wzruszeniem dostrzegłem wiszący na ścianie obraz.
Ale drzwi gabinetu dyrektora były zamknięte, i nie dochodził zza nich zapach tytoniu.
Pomyślałem, że Pan Tata jest już tam, gdzie odchodzą wszyscy dobrzy ludzie i spogląda z góry trzymając w swojej dłoni małą rączkę dziewczynki w niebieskich bucikach…
Nie było jednak czasu na smutek – w jadalni powitała nas choinka, wątłe, drzewko przystrojone papierowymi łańcuchami, koszyczkami z bibułki i zmatowiałymi bombkami, dzieci zaś spoglądały na nią tak dumnie, jak gdyby była najpiękniejsza w świecie…
- Myślę sobie, panie Kleofasie – szepnęła Babcia Tekla, - że…
- Zasługują na prawdziwą choinkę, prawda? – Odparłem, a babcia Tekla pokiwała głową.
Mikołaj zajął miejsce w fotelu ustawionym tuz obok choinki, a Srala podskakując i kręcąc ogonem wyciągnął z kąta wiklinowy koszyk, w którym leżało kilkanaście jednakowych, zapakowanych w szary papier paczek.
- Co w tych paczkach macie ? – Zabeczał Srala piskliwym głosem i odpowiedział sam sobie głębokim basem : - Praktyczne ciepłe gacie !
Odpowiedział mu huragan śmiechu. Papier na paczkach począł pękać, a ze środka, niby szare motyle machając nogawkami zaczęły wylatywać ciepłe majtki i kalesony. W ciszy, jaka zapanowała dokoła okrążyły dwa razy jadalnię i wypadły na dwór przez otwarte okno.
Dzieci zerwały się ze swoich miejsc i rzuciły do okna.
- A teraz Mikołaj Święty rozda wszystkim prezenty – zarżał Srala , krzywiąc się odrobinę przy słowie „ święty ”. – Dla każdego coś magicznego, kto o czym marzy, to mu się wydarzy !
Panna Madzia wziąwszy z rąk burmistrza pierwszą paczkę odczytała głośno:
- Rudolfina, księżniczka, bajkowego tronu dziedziczka…
Chuda, piegowata, ruda dziewczynka złożyła przed burmistrzem głęboki ukłon i tuląc do siebie ogromną paczkę powróciła na miejsce.
- Pokaż, pokaż – zawołały jej dwie koleżanki. Srebrna wstążeczka opadła na ziemię i oczom wszystkich ukazała się najpiękniejsza na świecie błękitna sukienka, ozdobiona falbankami i koronkami, prawdziwie królewska i zupełnie niepraktyczna.
Rudolfina wydała okrzyk zachwytu i wybiegła z jadalni, aby przymierzyć prezent.
Dzieci kolejno odbierały prezenty i każdemu towarzyszył podobny jęk zachwytu. Na podłodze szeleściły wstążeczki i kolorowy papier, Srala kłuł widłami kogo popadło, a panna Madzia wznosiła oczy do nieba trzepocząc skrzydłami.

[mar9]

czemu tak mało???buuu cdn???

[madziaki]

mało, ale dobre

[MaryLux]

A co dostała Beata?

[caty]

- A co się tu dzieje ? – Czyjś przenikliwy głos wdarł się w ogólną wrzawę.
W drzwiach stała niska, tęga kobieta ubrana w szarą garsonkę. Spod garsonki wystawał nakrochmalony żabot, a od jego bieli odbijała czerwona z oburzenia twarz.
W pokoju nagle zapadła cisza.
- Czary mary diabeł stary – zawołał Srala.
Na głowę nieproszonego gościa opadł biały obłoczek…Okno zamknęło się z trzaskiem i ostatnia para ciepłych majtek rozpaczliwie zamachała nogawkami.
Srala pchnął ramę końcem wideł i uwolnione majtki dołączyły do swych towarzyszy szybujących ponad miastem niby stadko gołębi.
W progu zaś siedziała przerażona, tłusta biała mysz. Spojrzałem na Miaulinę, która oblizała się nerwowo.
Beata wyjrzała przez okno i niemal następując na mysz wybiegła na korytarz.
- Pani z komitetu – wyjaśnił drobny rozczochrany chłopczyk i najspokojniej w świecie otworzył swoją paczkę.
- Chyba się obraziła – Srala uśmiechnął się obłudnie i wzruszył ramionami, zaś Miaulina wsunęła nos w szparę przy szafie i parę razy nerwowo poruszyła ogonem.
- Chyba nie wróci – dorzucił drugi chłopiec przewyższający wzrostem swego przyjaciela.
- Chyba na pewno – dodała księżniczka w błękitnej sukience.
- Zresztą mamy już jedną myszę – szepnęło nieśmiało jakieś dziecko, a Miaulina wsunęła łapkę pod szafę.
Tymczasem Święty Mikołaj usiadł na honorowym miejscu przy stole, a kilkoro dzieci władowało mu się na kolana.
- To sztuczna broda – powiedziało jedno, wyraźnie zawiedzione.
Burmistrz rzucił mi rozpaczliwe spojrzenie.
- Nieprawda – Srala pociągnął za koniec brody, a burmistrz wrzasnął z bólu.
- Macie ochotę sprawdzić, czy moje rogi są prawdziwe ? – zapytał Srala marszcząc groźnie brwi.
- NIE !!! – zawołały dzieci, a Srala aż podskoczył w górę z uciechy.
Burmistrz pochylił się w moją stronę.
- Ta broda….chyba…- szepnął zupełnie zdezorientowany.
- Po prostu wczuł się pan w rolę – odparłem.
Burmistrz dotknął brody, która momentalnie się przekrzywiła.
Odetchnął z ulgą i sięgnął po kremówkę.

[Kociama]

Takie zaległości najlepiej czyta się rano
Zapomniałam na chwilę o problemech i się odprężyłam
Caty czytałam ,czytałam aż dobrnełam tutaj
Dziękuję, Twoje pisanie koi nerwy

[madziaki]

[MaryLux]

Miiiiiaaauuuuu

[caty]

Cd dopiero jutro, bo się nie mogę odczytać...

[kirke18]

JUŻ jest jutro

[MaryLux]

Cd dopiero jutro, bo się nie mogę odczytać...

[caty]

Burmistrz odetchnął z wyraźna ulgą i rzucił tęskne spojrzenie w stronę ostatniej kremówki. Taktownie udałem, że nagle coś przykuło moją uwagę.
Kiedy najmłodsze z dzieci zmęczone hałasem i zabawa usnęło w kącie zwinięte w kłębek jak kociak Babcia Tekla spojrzała na ścienny zegar.
Zegar znacząco poruszył wskazówkami, wskazówkami Srala chrząknął.
- Komu w drogę temu czas – rzekł postukując o podłogę widłami, a Miaulina dość niechętnie opuściła swój posterunek przy szafie.
Już-już miałem zamiar podnieść się z krzesła, gdy drzwi szafy nagle zaskrzypiały, wydęły się i odskoczyły na boki.
Najpierw na podłogę wysypało się dwadzieścia jednakowych, szaro-niebieskich fartuszków, wypadło czterdzieści filcowych bamboszy, a na samym końcu, spomiędzy wieszaków wygramoliła się nieco potargana pani z komitetu. W pokoju zapadła nagła cisza, a potem rozległ się jęk grozy – na twarzy pani z komitetu dalej tkwiły cieniutkie wąsiki, a różowy nos poruszał się niespokojnie.
- Coś mi się musiało…- zaczął Srala i urwał.
Pani z komitetu zamrugała oczyma i ciężko usiadła na ziemi tuz obok szafy.
- Ja…nic nie rozumiem – wyjąkała.
Miaulina wyjrzała spod serwety i nastroszyła ogon.
- To JA nic nie rozumiem – powiedziała, a pani z komitetu wydała z siebie przeraźliwy pisk.
Bajanna w mgnieniu oka znalazła się pomiędzy Miauliną, a panią z komitetu.
- Proszę – powiedziała podając jej piernikowe, grubo lukrowane serce.
Pani z komitetu poruszyła noskiem, a na jej twarzy nagle pojawił się promienny uśmiech.
- Nie jadłam TAKICH pierników od czasów mojego dzieciństwa – powiedziała nadgryzając malutki kęs.
Przymknęła oczy i powoli, rozkoszując się smakiem korzennych przypraw i słodyczą miodu zjadła piernikowe serce do ostatniego okruszka.
Oblizała palce, otrzepała wąsiki i powiodła oczyma po gromadce dzieci.
- Myślę – powiedziała spoglądając na blade buzie dwudziestu sierotek – ze powinniście jak najszybciej wyjechać na zimowe ferie…
Odpowiedział jej wybuch radości i dzieci, jedno przez drugie rzuciły się w jej stronę.
- Pani Beatko – pani z komitetu z trudem uwolniła się od ściskających ją dwudziestu par rąk – czy dwa tygodnie wystarczą na przygotowanie do wyjazdu ?
Ale Beata nie słyszała. Siedząc naprzeciwko Jerzego obracała w palcach połówkę pomarańczy, której skórka nabita była suto goździkami.
Drugą połówkę trzymał zaskoczony Jerzy.
- Na pewno do siebie pasują – powiedziała Babcia Tekla, wyjęła z rąk Jerzego i Beaty obie połówki i przyłożyła je do siebie.
Beata spuściła oczy, a Jerzy zaczerwienił się po sam koniec nosa.
Babcia Tekla spróbowała rozdzielić owoc, ale połówki trzymały się jak zrośnięte.
- Proszę ją wziąć – powiedziała Beata podając pomarańczę Jerzemu.
- To jest pani pomarańcza – Jerzy wcisnął owoc w dłonie Beaty. – Proszę ją wziąć, a ja…a ja we właściwym czasie zgłoszę się po nią…

[madziaki]