***BOKIRA [*]*** Gabi - znowu radość :))

Z czasem ból zelżeje.
Pamięć zostanie.

tillibulek pisze:ale chce sie miec te futra do kochania... nie umiem bez nich zyc... choc stresy tez są niestety....

To chyba jest tak, jak z każdą miłością. Warto ją przeżyć, chociaż potem potwornie boli. Jestem wdzięczna Bokirce za wszystkie cudowne chwile, za każdy uśmiech, który wywoływała, za Jej wspaniałą, potrzebę dawania uczucia.

Iskierka, która zapłonęła, obdarzyła nas ogromnym szczęściem i zgasła.

Bokirka jakby czekała na mnie. Spała obok TŻ, a kiedy przyszłam do łóżka, przytuliła się do mnie. Po chwili zaczęła wymiotować krwią. Właściwie nie wymiotowała, ta krew wylewała się z pyszczusia. Czułam na sobie mokre ciepło tej krwi, z przerażeniem patrzyłam, jak czerwona plama powiększa się na jasnym materiale koszuli... Odeszła dopiero wtedy, kiedy byliśmy oboje przy niej...

Wiecie co? W grudniu 2008 Kiciek spał wtulony w mój brzuch. Rano obudziła mnie różnica temperatur. Jego wyniszczone ciałko było zimniejsze od mojego. Zaczęłam Go głaskać, porannie witać się z Nim. Kiedy odrzuciłam kołdrę, żeby zmienić pampersa, zaczęło się... On również czekał... Nie chciał odchodzić bez pożegnania...

Edit: literówka.

vega36 pisze:
To chyba jest tak, jak z każdą miłością. Warto ją przeżyć, chociaż potem potwornie boli.

To właśnie mówię moim rodzicom, gdy czasem mówią, że więcej zwierząt u nas nie bedzie, bo ten koniec jest najgorszy.
Koniec jest straszny. Ale nie zabiera wszystkich pieknych chwil ani żadnego z uśmiechów, które wywołały ukochane zwierzęta.

Witam serdecznie popołudniowo
z Chili retro sentymentalno/romantyczna

Prześliczna fotka :lol:

Dajemy Lili Kalipoz Prolongatum, koteńka wyrywa się i miaukoli, a Oliwunia patrzy na nas z otwartą wrogością w oczkach. Potem biegnie do maleństwa, przytula i pewnie bardzo źle o nas myśli...

vega36 pisze:
tillibulek pisze:ale chce sie miec te futra do kochania... nie umiem bez nich zyc... choc stresy tez są niestety....

To chyba jest tak, jak z każdą miłością. Warto ją przeżyć, chociaż potem potwornie boli. Jestem wdzięczna Bokirce za wszystkie cudowne chwile, za każdy uśmiech, który wywoływała, za Jej wspaniałą, potrzebę dawania uczucia.

Iskierka, która zapłonęła, obdarzyła nas ogromnym szczęściem i zgasła.

Bokirka jakby czekała na mnie. Spała obok TŻ, a kiedy przyszłam do łóżka, przytuliła się do mnie. Po chwili zaczęła wymiotować krwią. Właściwie nie wymiotowała, ta krew wylewała się z pyszczusia. Czułam jej ciepło, z przerażeniem patrzyłam, jak czerwona plama powiększa się na jasnym materiale koszuli... Odeszła dopiero wtedy, kiedy byliśmy oboje przy niej...

Wiecie co? W grudniu 2008 Kiciek spał wtulony w mój brzuch. Rano obudziła mnie różnica temperatur. Jego wyniszczone ciałko było zimniejsze od mojego. Zaczęłam Go głaskać, porannie witać się z Nim. Kiedy odrzuciłam kołdrę, żeby zmienić pampersa, zaczęło się... On również czekał... Nie chciał odchodzić bez pożegnania...

villemo5 pisze:
vega36 pisze:
To chyba jest tak, jak z każdą miłością. Warto ją przeżyć, chociaż potem potwornie boli.

To właśnie mówię moim rodzicom, gdy czasem mówią, że więcej zwierząt u nas nie bedzie, bo ten koniec jest najgorszy.
Koniec jest straszny. Ale nie zabiera wszystkich pieknych chwil ani żadnego z uśmiechów, które wywołały ukochane zwierzęta.

pięknie powiedziane.... znowu czuje gulę w gardle....
ja jestem zbyt slaba, zeby byc do samego konca i wszystkie osoby, ktore są i radza sobie z tym podziwiam
u mnie minelo juz 8 m-cy

wszystkiego dobrego, vega36 :1luvu:

Kiedy myślę o Lu, myślę też o Waszej Bokirce (i forumowej Lucysi i Panu Malutkim...)

Haniu, miałaś rację, w tym co napisałaś: nie będzie drugiej Bokirki. Tak jak nie będzie drugiej Lu.
Wiem, że Twoje serce nie jest zamknięte, tak jak moje. Ale w moim sercu Lu zawsze będzie. Zawsze. I zmieszczą się tam inne zwierzęta, bo serce ma to do siebie, że jest bardzo rozciągliwe.

tillibulek - bardzo dziękuję :1luvu:

adzieńko - ja również myślę o naszych zwierzaczkach. Patrzę na fotkę - na te czarne perełki noska i oczek na białym tle u Lucysi... Nie jestem w stanie ulżyć ani Tobie, ani Twojej Mamie, chociaż bardzo bym chciała....

Oliwunia jest bardzo pokrzywdzona przez los. Kochała Kubusia i straciła swoją miłość 4 stycznia zeszłego roku. Dokładnie rok i 4 dni później zniknęła ukochana Bokirka... Dwa razy bardzo cierpiała. Filuś robił dosłownie wszystko, żeby ją pocieszyć, chociaż jemu z pewnością też nie było lekko, bo on był najbardziej zżyty z Kubuniem... Fotki Oliwki i Bokirki już są w tym wątku. Teraz kilka Oliwki z Kubuniem:

Nasza Pani Doktor przyjechała i pomogła odejść Kubuniowi. Umarł w swoim domku, w swoim pokoiku, do ostatniej chwili przytulony do mnie...

Kliknij miniaturkę

wszyscy mamy jakies straty na swoim koncie.... kazde 4 łapki sa nie do podmienienia... mi - po naszej Kikuni - zostal mega sentyment do buraskow - wiec trzecia kicia to byla wlasnie burasia - ale są rozne jak niebo i ziemia

co sie stalo Bokirce?? z fotki widze, ze kiciunia byla mlodziutka

juz doczytuje... nie musisz pisac :oops:

tillibulek pisze: z fotki widze, ze kiciunia byla mlodziutka

Jeszcze tyle szczęścia było przed Nią, tyle miłości...

Kiedy w wolne dni nie chce nam się wyjść z domu, do późna wylegujemy się w wyrku, mówimy, że Bokireczka byłaby barrrrdzo zadowolona... Ona tak lubiła schować się pod kołdrą i tulić do nas obojga...

Wiecie, że ja w dalszym ciągu ostrożnie wchodzę do łózka, bo gdzieś pod kołdrą może leżeć Bokirunia? Uświadamiam to sobie... Że już nigdy Jej tam nie będzie... I płacz nie pozwala mi zasnąć...

Bokira, pamiętamy... [']
Oliwka piękna

....przeslodki maly okruszek....

ojej jak tu cichutko i smutno...pozdrawiam panią i ogonki

***BOKIRA [*]*** Gabi - znowu radość :))

Kto przegląda forum