PHILO - jeszcze wróci !!! A teraz dla forumowych dzieci :)

[B-dur]

"A kuku" - rzeczywiście lepiej niż w kinie

Dziękuję graszce-gn za wklejenie artykułu

Caty robi się sławna, czy tego chce, czy nie

Uwielbiam poranne czytanie

[Georg-inia]

Caty, gratuluję

[Kociama]

Caty
Dziekuję

[caty]

"A kuku" - rzeczywiście lepiej niż w kinie

Dziękuję graszce-gn za wklejenie artykułu

Caty robi się sławna, czy tego chce, czy nie

Uwielbiam poranne czytanie

no i to jest własnie problem...z jednej strony zdaję sobie sprawę, że jeżeli osoba , która choc trochę jest znana zacznie coś działać, to cieszy się większym respektem...a z drugiej strony po prostu się boję. o swój mały kąt, spokój...

[MaryLux]

Będzie dobrze, moja Inka Ci to mówi, Caty - mrrrrruuuuu :):)

[Adrianapl]

Caty za twoj spokoj

[YBenni]

Benni - Graszka_gn podała wcześniej link zatytułowany "kto tu zagląda"
zajrzyj

Dzięki Patr77. Ja tak myślałam, że to link, klikałam, ale nic - nie ruszało, nie otwierało się - stwierdziłam więc, że Graszka po prostu napisała to na niebiesko. Dopiero teraz - jeszcze raz, na innym komputerze - otworzyło się.
Gratuluję Caty jeszcze raz. Tak trzymać - i czekamy na wydanie książkowe.

[Ania z Poznania]

No gdzie mogłam swoje pierwsze kroki po przyjeździe skierować, jak nie do tego wątku?
Doczytałam hurtem, a teraz znowu mi się będzie czas dłużył do kolejnego odcinka
Artykuł też doczytałam . Caty, nie przejmuj się - sławna czy nie, ty i tak pozostaniesz sobą!

[graszka-gn]

Nie oddamy Cię Caty ! Nikomu

P.S. Link "Kto tu zagląda... ten czyta" (na poprzedniej stronie) prowadzi bezpośrednio do dokumentu PDF, dlatego na niektórych komputerach może się on otwierać niepostrzeżenie "w tle". Najlepiej kliknąć prawym klawiszem myszy i wybrać opcję zapisz, a podem sobie spokojnie otworzyć np. Acrobatem.

[barba50]

Ha Wróciłam po tygodniowym urlopie i wiedziałam, że czeka na mnie kilka odcinków które już przeczytałam A na urlop wzięłam ze sobą "Pamiętnik Babuni", który czytałam co najmniej dwukrotnie, na forum i jako książkę. I co Ryczałam jak zawsze I wcale się tego nie wstydzę
Artykuł przeczytałam, cieszę się, że jest więcej ludzi, którzy Cię doceniają.
A Ty nie bój się sławy, ja wierzę, że zostaniesz sobą, naszą Caty

[caty]

Dzień d0bry ! Biuletyn wojenny - wczorajsza nocna burza z porywistym wiatrem NIE zalała mi domu. Za to...przyniosła ze sobą maleńką czarnulkę, która dostała na imię Bisia. Bisia - potem zrobię fotki - ma ogonek długi jak miesiąc a chudy jak wypłata.
a teraz........................................Paparazzi nie dają nikomu spokoju


Alex i Smarkacz spojrzeli na nas poważnie i z troską.
- Wydaje mi się – rzekł powoli Smarkacz – że zaczyna się robić NIEBEZPIECZNIE. Ciotki posuwają się coraz dalej i licho wie, jak się to może skończyć.
- Trudno – powiedzial Tetryk. – Tkwimy w tej awanturze po same uszy...Zresztą ...nie będę ukrywał, CHCĘ odnalezć Złotą Bastet . Bez względu na to, co może się wydarzyć...
Spojrzeliśmy na siebie płonącymi oczyma.
- Teraz do „ Kota Filozofa ” – rzuciłem i pomaszerowaliśmy w kierunku deptaka kryjąc się przed oczyma ludzi...
Willa , dawniej ponury, zapuszczony budynek, w którym jak dwa przyczajone pająki rezydowały ciotki, nabrała zupełnie innego kolorytu od chwili, gdy Wnuk zamienił ją w przytulną kawiarnię. Ściany, pomalowane na kolor świeżutkiej śmietanki radośnie prześwitywały spomiędzy mrocznej zieleni sosen a drewniane balustrady obszernego tarasu doskonale harmonizowały z niedużymi stolikami i wygodnymi krzesłami ogrodowymi. Blaty niektórych stolików stanowiły jednocześnie kremowo-brązowe szachownice, zaś figury do gry – jeśli ktoś miał na to ochotę – można było wypożyczyć w barze.
Dodając do tego błękitny szyld z moją podobizną Wnuk stworzył jedno z – moim zdaniem – przyjemniejszych miejsc w mieście, które miało już swoich stałych bywalców.
W godzinach południowych i wczesnym popołudniem stoliki okupowali emeryci, zawzięcie grając w szachy lub w brydża, a wieczorem w kawiarni pojawiali się długowłosi młodzieńcy prowadzący niekończące się dyskusje o sztuce, muzyce i filozofii..
Biorąc zaś pod uwagę, że właśnie był ranek, a profesor Maurycy nie był długowłosym młodzieńcem właśnie o tej porze spodziewaliśmy się go tam zastać.
- Zaczekajcie – szepnęła Alex zwinnie przeciskając się między prętami ogrodzenia, po czym błyskając rudym futrem przespacerowała się między stolikami.
- Patrzcie państwo, co za piękność - rozległ się głos profesora Maurycego, pochylającego się, aby pogłaskać Alex.
Alex zamruczała z aprobatą i usiadła na trawie w pełnej godności pozie. Profesor raz jeszcze przesunął dłonią po jej złotym futrze.
- Jak mniemam bywasz tu częściej niż ja - zapytał, a Alex z gracją trąciła jego dłoń głową.
Kątem oka spojrzałem na Smarkacza. Siedział z głupio uchylonym pyszczkiem, z którego wystawał koniuszek języka.
- Zamknij pyszczek – szepnąłem cicho do Smarkacza. – Przecież nie musi na każdym kroku widzieć, jak popadasz w zachwyt...
Smarkacz błyskawicznie schował język, a tymczasem w kawiarnianym ogródku pojawili się nowi goście.
Byli nimi młody człowiek w marynarce w buraczkowo-zieloną kratkę i tabaczkowych spodniach z przewieszonym przez ramię aparatem i młoda dziewczyna z włosami w kolorze sreberka od czekolady, spodniach spadających z bioder i butach na bardzo cieniutkich obcasach, w których co chwila się potykała.
Dziewczyna w palcach zakończonych paznokciami nienaturalnej dla ludzi długości trzymała mikrofon, a w drugiej ręce trzymała srebrny łańcuszek przyczepiony do obroży czegoś, co żadną miarą nie przypominało psa.
- Co TO jest ? – szepnął Smarkacz prosto do ucha psa.
Pies przekrzywił łeb i rzucił Smarkaczowi ponure spojrzenie.
- Owoc wieloletniej pracy genetyków – powiedział i zaczął się nerwowo iskać skubiąc zębami futro tuż u nasady ogona.
Dwójka młodych ludzi szła najwyrazniej w kierunku profesora, który nadal prowadził miłą pogawędkę z Alex.
- Pan Maurycy Nebera ? – zapytał młody człowiek i nie pytając o pozwolenie rozsiadł się naprzeciw profesora.
Uśmiech, jakim profesor odpowiedział na pytanie młodego człowieka, nie wróżył niczego dobrego – do złudzenia przypominał jeden z niemiłych grymasów wyprowadzonej z równowagi Alex .
- Profesor Maurycy Nebera – powiedział profesor przyglądając się buraczkowo – zielonej marynarce.
Młody człowiek poprawił się na krześle i skinął na swą towarzyszkę.
- Czy mogę dowiedzieć się, z kim JA mam wątpliwą przyjemność ? – zapytał profesor nie zmieniając wyrazu twarzy, w której lodowato błysnęły niebieskie oczy.
Dexter przysunął pysk do mojego ucha.
- Twardziel – syknął z aprobatą.
Buraczkowo-zielona marynarka lekko uniosła się na krześle i szczerząc w uśmiechu białe, równe jak od linijki zęby powiedziała :
- Fakt.
- Ach – twarz profesora rozjaśnił jeszcze bardziej promienny wyraz . – Pan Fakt....
- Nie – młody człowiek spojrzał na profesora z politowaniem. – Gazeta.
Przyszło mi do głowy, że albo młody człowiek jest absolutnym kretynem, albo do perfekcji opanował robienie kretyna z samego siebie. Mrugnąłem do siedzącej nieruchomo na poręczy fotela Alex. Odpowiedziało mi ciepłe porozumiewawcze spojrzenie.
- A więc – profesor zawiesił na moment głos – czego chciałby się pan, panie Fakt Gazeta dowiedzieć ?
- Gazeta Fakt – rzekł lekko zniecierpliwiony młody człowiek dając znak swej partnerce, aby przestała nagrywać.
Profesor nagle poprawił się na krześle, wyjął cygaro, zgrabnie odgryzł jego koniuszek i zapalił.
Nad stolikiem uniosły się kłęby dymu.
Młody człowiek zakaszlał.
- Cygaro...- zaczął niepewnie. – W pana wieku...
Profesor założył nogę na nogę.
- Bez obawy – rzekł i strzepnął popiół za siebie. – W trakcie mojego pierwszego pobytu w Egipcie poznałem recepturę pewnej mikstury...
Lekko odsunął podetknięty mu pod nos mikrofon i kontynuował :
- ...mikstury...ekhem...właściwie była to substancja używana do konserwacji zwłok...tak, wy, młodzi raczej wolelibyście sformułowanie „do produkcji mumii”...
Nie bez satysfakcji zauważyłem, że pazurzasta dłoń trzymająca mikrofon lekko drgnęła.
- Otóż...ekhem...mój przewodnik, Abdullah sprzedał mi ją za...ekhem...powiedzmy pewną, niewygórowaną sumę...
Oczy młodego człowieka rozbłysły zupełnie jak oczy ... dwu niedużych postaciek, które wyrosły jak spod ziemi pomiędzy mną a Dexterem.
- Ale, żeby to zrozumieć – profesor przeciągnął suchą, opaloną na brąz dłonią po grzbiecie Alex – zacznijmy od techniki, jaką stosowano przy preparowaniu zwłok...
Właścicielka opadających spodni lekko zbladła, a profesor uśmiechnął się jadowicie. Zaś dwie postaćki z zainteresowaniem wyciągnęły do przodu chude szyjki.
- Aby zapobiec psuciu się zwłok... paraszyta...to znaczy...ekhem...specjalista od produkcji wprowadzał do nosa zwłok...ekhem... zakrzywiony drut, którym...
Mikrofon upadł na trawę, a właścicielka szponiastych paznokci, potykając się na cieniutkich obcasach i przyciskając do ust chusteczkę higieniczną znikła w drzwiach kawiarni.
- Czy mógłby nam pan oszczędzić drastycznych szczegółów ? – zapytał młody człowiek, którego twarz przybrała niebezpiecznie zielonkawy odcień.
- Ależ proszę – profesor sięgnął po następne cygaro. – Zaraz...zaraz...o czym to mówiliśmy ....?
- Właściwie chciałem zapytać pana o Złotą Bastet... – rzekł młody człowiek odzyskując pewność siebie i rumieńce.
- A....Złota Bastet...- profesor uśmiechnął się, a jego twarz na chwilę schowała się za obłokiem dymu. – Tak. Prawdę mówiąc sam nie wierzyłem w jej istnienie, dopóki nie ujrzałem jej na własne oczy....w roku...ekhem...w roku....
Stworzenie, które żadną miarą nie przypominało psa zaczęło kręcić się niespokojnie rozglądając się za swoją panią.
- Co TO jest ? – zapytało mniejsze z kociąt wlepiając w nie błękitne ślepka.
Zaś drugie, jak zahipnotyzowane wpatrywał się w poruszający się po trawie koniuszek ogona stworzenia, wzrokiem, który wróżył same kłopoty.
Srebrnowłosa dziewczyna nieco niepewnym krokiem podeszła do stolika i osunęła się na krzesło.
W tej samej chwili owoc wieloletniej pracy genetyków wrzasnął, jakby obdzierano go ze skóry i rzucił się do panicznej ucieczki pociągając za sobą krzesło wraz z siedzącą na nim właścicielką.
To większe z kociąt, znudzone długim nic nie robieniem, podkradło się niepostrzeżenie w pobliże stolika i wszystkimi pięcioma pazurkami pręgowanej łapki chwyciło merdający koniec ogona...

[graszka-gn]

Witaj Caty
Czy na Ciebie "pstrykacze" też już polują ?

Czekamy na zdjęcia czarnulki

[madziaki]

jak zwykle

[MaryLux]

A burzysko tej nocy zaiste efektowne było: ogromny zasięg miało, jako że i u Caty, i u Kociamy, i nawet u mnie w tym samym czasie, w dodatku długo i walecznie chmurzyska się biły (ciekawe, o co tym razem), a potem z bólu strumieniami płakały :):)

[barba50]

Nocne burzysko nie ominęło okolic Warszawy. Musiałam zamknąć okno połaciowe, bo w pokoju miałabym rwący potok. Tyle, że oczywiście Pepek był na swojej nocnej wyrypie i tym samym odcinałam mu jedyna drogę powrotu:((( Ale on dzielny wyrypiarz jest, wrócił nad ranem, mokry, w jednym kawałku:)