Milusia i Dyzio. Nowe foty kotów - 9.7.09

[jupo2]

Mnniam, na kolację znów dała mi Duża wołowinki. Pycha! Nie zostawilam nawet odrobiny. Teraz sobie siedzę w pobliżu. Ta Duża ma mało czasu, bo ciągle coś robi w domu i przy biurku, ale jak na mnie spojrzy, to zawsze mnie pogłaszcze. Czasami udaję, ze tego nie lubię i niby chcę ugryżć, ale jeszcze nigdy nie ugryzłam.
Duży też tu siedzi. On mnie goni ze swojego biurka takim czymś białym i szeleszczącym. Nie lubię tego dźwięku, więc odchodzę. I tak można się w tych wszystkich kablach zaplątać.
Fajnie jest, jak są wszyscy w domu, tj. 2 Duże i Duży, ale oni gdzieś potrafią zniknąć i siedzę tylko z tymi dwoma czworonogami szczekającymi. Ale ich sie nie boję. Jak prychnę, to mam spokój, a Duża zawsze przychodzi zanim się zacznę na serio nudzić...

[jupo2]

Milusia już bryka na całego. Swoim brzusiem się niewiele interesuje, kaftanik sterylkowy okazał się niepotrzebny. Jutro albo pojutrze zdejmujemy szwy.
Apetyt dopisuje. Zjada wszystko: puszkowe, suche i domowe, o ile surową wołowinę można uznać za "domową".
W ciągu dnia śpi na moim łóżku obok piesków. Z tymi współlokatorami czasami się gonią po domu. Milka sama potrafi je zaczepiać, zupełnie się ich nie boi.
Kupiłam jej fajny drapak do poleżenia i zabawy. Mam nadzieję, ze się jej spodoba.
Chciałabym ją zapisać w przyszlości do "Klubu Brzusiowatych", ale jest drobnej kości, delikatnej budowy, smukła, więc nie wiem, kiedy mi się uda ją zaokrąglić.
Teraz siedzi przy mnie i wraz ze mną pozdrawia wszystkich sympatyków!

[Wawe]

Chciałabym ją zapisać w przyszlości do "Klubu Brzusiowatych", ale jest drobnej kości, delikatnej budowy, smukła, więc nie wiem, kiedy mi się uda ją zaokrąglić.

Poczekaj tylko. Skoro apetyt panience dopisuje, to szybciutko Ci sie zaokrągli i potem będziesz miała problem jak ją odchudzić. Moja Lilo też była taka smukła i zgrabna. A teraz baba wielka jak smok.

[jupo2]

Ja wlaściwie lubie wszystkie koty- od maleńkich po wielkie. Fajnie jednak, jak ci zwierz usiądzie na kolanach i czujesz jego "ciężar gatunkowy" Nie sądzę jednak, że Miluńka dorówna mojemu Kickowi, ktory waży ponad 7 kg. Ale on jest na moim garnuszku prawie od urodzenia

[ola25]

Nie sądzę jednak, że Miluńka dorówna mojemu Kickowi, ktory waży ponad 7 kg. Ale on jest na moim garnuszku prawie od urodzenia

No i Kicek jest w połowie żbikiem.

[jupo2]

Jakim tam żbikiem Zwykły wioskowy powsinoga Szkoda, że już taki leciwy

[ola25]

Jest żbikiem! Takie powsinogi się właśnie zdarzają.

[jupo2]

Milusia ma energii Szczególnie rano to widać, kiedy czeka na śniadanko.
Poza tym zachowuje się z wielką godnością. Kroczy po mieszkaniu, układa się na parapetach i patrzy na wszystkich spokojnie z góry.

[ani]

strasznie lubie ten watek

[jupo2]

Miluńka to kocia terapeutka. Niesamowicie uspokajająco działa na mnie jej widok, kiedy wracam z pracy. Wita mnie razem z pieskami. One robią dużo halasu i zaraz biegną przez otwarte drzwi do ogrodu, a Milusia siedzi na schodku w korytarzu, patrzy na mnie badawczo, przeciąga się, a następnie podchodzi i ociera się miękkim ruchem o moje nogi, no i czuję wtedy, że jestem w domu
I jest z kazdym dniem piękniejsza!

[Anka]

Jak czytam o tych różnych oddawanych spowrotem kiciach to nacieszyć się nie mogę, że Milusia TAK WSPANIALE trafiła

[jupo2]

Drażni mnie wątek dziewczyny o nicku "Milusia", która wzięła kotka, a po kilku dniach oddała, bo kotek liniał.
Mówiłam, że "zwrotów nie będzie". Moje wszystkie zwierzaki są z tych biednych, skazanych na zły los, bo nie są rasowe. Aza podrzucona mi pod płotem w myśl zasady: "Jak mają jednego psa, to i drugi się wyżywi", Kicek urodzony w szopie, zginąłby na ruchliwej ulicy, Fuks wzięty ze schroniska, a Milusia z domku tymczasowego, bo dobry człowiek zauważył ją w schronisku, a moja córka na forum. Wcześniej był przez 13 lat Reks, który umarł po połrocznej cięzkiej chorobie. Mimo intensywnego leczenia nie udało się go uratować.
Reks "zjadł" 5 świeżo posadzonych w ogrodzie młodych drzewek owocowych, Milka mojej corki, kiedy u nas mieszkała, poniszczyła nowe fotele, Fuks z tęsknoty, kiedy idę do pracy, rozszarpuje jedną starą wersalkę, Aza ze starości czasami nasiusia w korytarzu, a wszystkie linieją...Ico? "Mówi się trudno i kocha się dalej."

[Anka]

Moje "zwierza" mają historię anlogiczną

A wątek "Milusi" nie dość, że złości sam w sobie , to jeszcze irytuje ze względu na nick.

[jupo2]

To prawda. "Milusia" to ta kobieta jest tylko pozornie.

[joasui]

Ale mi Duzi dzisiaj stresu narobili! Najpierw znowu przyjechała Młodsza ze swoim wielkim plecakiem, pomiziała trochę i poszła do siebie. Potem przyjechała Starsza, też pomiziała i zajęła się swoimi sprawami. Trochę czasu trwał spokój, a ja w tym czasie łazikowałam po otwartym już domu, jak zwykle po powrocie Dużych. W pewnym momencie Młodsza mnie złapała ( wylizywałam talerz na kuchence w kuchni...) i mimo moich stanowczych protestów wsadziła do transporterka, zabroniła wychodzenia i zamknęła wejście! Próbowałam się wydostać, ale się nie udało!

Tymczasem obie Duże ubrały buty i zaniosły mnie do tego ich warczącego wehikułu. Płakałam, żeby mnie wypuścili, ale one twardo wiozły mnie w nieznane i niemal nie zwracały na mnie uwagi! Okazało się, że wiozły mnie do lekarza.
O, nie! To nie dla mnie! Zakopałam się pod kocykiem i u pana doktora czekałam cichutko. Młodsza Duża czasem mnie zaczepiała i mówiła do mnie łagodnie, ale wtedy nie dawałam się wyciągnąć spod swojego kocyka. Udawałam, że mnie nie ma.

Czekałyśmy dłuższy czas, w poczekalni nagromadziło się kilka innych zwierzaków - wszystko to były pieski, ale niepodobne do Azy czy Fuksa... Słyszałam, jak rozmawiały ze sobą i swoimi Dużymi, mówiły, że one nie chcą tu być... W pewnym momencie zza drzwi gabinetu doszedł paniczny krzyk jakiegoś pieska. Jeszcze bardziej się przestraszyłam!
W końcu nadeszła nasza kolej. Duże zaniosły mnie do gabinetu, Młodsza otworzyła kontenerek i delikatnie, choć silnie wyciągnęła mnie na stół. Co miałam robić? Wyrywałam się, ale Duża trzymała mnie na tyle mocno, że nie mogłam uciec. W końcu położyli mnie na stole, Starsza trzymała mnie przy łebku, Młodsza za tylne nogi, a pan doktor grzebał mi przy rance na brzusiu. Szarpało trochę, pociągnął mnie kilka razy za sierść, dwa razy prawie się wyrwałam. Niestety, Duzi są duzi i nie dali mi uciec!

W końcu wypuścili mnie i popędziłam do transporterka. Zakopałam się znów pod kocyk. Chciało mi się płakać, ale byłam tak przestraszona, że czasem tylko chlipnęłam...
Znów w drodze zaliczyliśmy dwie przerwy, kiedy myślałam, że mnie zaraz wyniosą i zostawią gdzieś. Ale Młodsza zawsze zostawała w tym wehikule i pocieszała mnie troszeczkę, próbowała w kocim języku (oczywiście był to bełkot, ale doceniam starania...), a potem poprzestała na ludzkim.
Jakiś czas później pojęłam, że wróciliśmy do domu. Miałam dość tej podróży. Chciałam natychmiast, zaraz wyjść z tego transporterka. Duże się zaczęły ze mnie śmiać, jak próbowałam wyważyć kratkę nosem i wystawiałam łapkę na zewnątrz najdalej, jak się da, ale wypuściły mnie w korytarzu niemal od razu.

Tak się cieszyłam, jak wyszłam na wolność! Przywitałam tak miłe mi ściany, dałam się pomiziać, a potem Młodsza Duża wyciągnęła z plecaka szarą myszkę, którą niemal natychmiast poniosłam do dżego pokoju i schowałam tam, gdzie pewnie Fuks ją znajdzie i tyle będzie radości z zabawy.
Ale nie mam już nitek w brzuszku.
Oby następna taka podróż odbyła się jak najpóźniej... Jak się cieszę, że wróciłam...