Skarpeciarz i Tosia - Przeprowadzka (new teeth-new life)

[Bryska4]

Szpinak!
W sumie relację mogę przygotować teraz... miałam angielski "robić", ale miałam dziś męczący dzień w pracy, nie chce mi się uczyć. To zara coś powklejam

[Hańka]

Może być po angielsku

[anulka111]

O a jednak Hańka " Mądrula"

[Bryska4]

No topsz... bo mnie to wino z Jeżusiem natchło (jutro mnie lekki kacyk natchnie w pracy ) na wspominki, a i dziś mój klient (jakkolwiek by to nie brzmiało) zapytał mnie, jak to się stało, żem w Pamplonie wylądowała. Więc niekoniecznie będzie o tym, co w Saragossie fajne a co nie. Będzie wstęp. Z wynurzeniami na tle osobistym
Bo cała moja emigracja właśnie w Saragossie się zaczyna. Miałam napisać, że "przynajmniej palcem po mapie" ale to nie do końca prawda, boć to właśnie tam moja noga po raz pierwszy stanęła na hiszpańskiej ziemi. Z małymi przygodami, które normalnego człowieka nie ruszają, ale świeżaka, który praktycznie po raz pierwszy w życiu ma komunikować się w języku, którego własnoręcznie się nauczył, w obcym kraju, w obcym mieście...

Dawno, dawno temu mój najlepszy kolega (i wcale nieprawda, że się w nim wtedy potffffornie kochałam) dał się skusić wizji wyjazdu na Erazmusa, do kraju innego, nie będę zdradzać by uniknąć ewentualnej identyfikacji hehe. I jak już pojechał, to i mnie zaczął namawiać, bo on zawsze we mnie wierzył, uważał mnie za istotę nader inteligentną ( ) i wartościową na przyszłym rynku pracy (rok 2005, cytuję "a daj spokój, poniżej czterech patyków to w ogóle nie schodź" - to o ewentualnej rozmowie kwalifikacyjnej). Swoją drogą chyba kochał mnie ten chłop na swój sposób, ale niekoniecznie na taki, jaki byłby mi na rękę tak po przyjacielsku

No i mnie namówił.
Poleciałam z pomysłem do przyjaciółki. Wymyśliła ona, że OK, jedziem na Słowację. Z miłości do niej (dobre to wino) byłabym się zgodziła, bo i blisko, samochodem można by pojechać, komputry zabrać, i - co najważniejsze - z przyjaciółką.
Miłość (doleję sobie) własna dała znać w nocy.
Qrde...
Przecież ja od połowy średniej szkoły namiętnie czytałam wszelkie artykuły "jak studiować w Hiszpanii". Wtedy to trudne było i wymagające kupy szmalu, wizy i szczepienia przeciwko wściekliźnie (żart, chociaż kto tam wie).
A tu taka szansa...
Nie wiem, jak to się stało, koniec końców przyjaciółce spiętrzyły się trudności, ja pojechałam do Hiszpanii a nasza przyjaźń ma się całkiem dobrze.

Rozmowa kawlifikacyjna wyszła mi nader dobrze, mimo, że poprzedniego dnia upiłam się jak bąk i miałam kaca. Okazało się bowiem, że ze wszystkich chętnych tylko ja mówię w języku docelowym, a po hiszpańskiemu to w ogóle ja jedyna. Gadka szmatka, a ci egzaminatorzy pytają mnie, co ja na to, by - zamiast do Saragossy - pojechać do Pamplony.
Na rok. Bo ja chciałam tak skromnie, na semstr.
No to ja, że pewnie. Rodziców jakoś przekonam jak już klamka zapadnie.

[Hańka]

Dawaj dalej. Nie masz to, jak wspominki w długie, jesienne wieczory!

[Bryska4]

No to kupiłam największą walizkę z całego Leklerka i lecimy. Kraków - Mediolan (8 godzin czekania) - Saragossa.
W Krakowie nocowałam u drugiej przyjaciółki, która, wykorzystawszy swoje znajomości pracowe, załatwiła mi taxi na lotnisko w środku nocy za 20 PLN.
Taxi przyjechało ale zaparkowało nie po tej stronie bloku co trzeba do tego miało rozładowany telefon. Nie pytajcie jak się w końcu odnaleźliśmy bo nie pamiętam.
W Mediolanie było spoko, tylko okazało się, że mam nadbagaż w bagażu podręcznym, nie mogę zań zapłacić gotówką, więc personel szukał mojej, już nadanej walizki. Do walizki musiałam między innymi przepakować 0,7 Żubrówki, którą wiozłam dla rodziny zapewniającej mi nocleg przez pierwsze dni. Wtedy jeszcze można było przewozić butelkę wódy w podręcznym.
W Mediolanie okazało się również, że nie działa mi roaming w telefonie. Jakimś cudem odkręciła to moja Mama, bo to były czasy gdy ktoś za kogoś coś mógł i niekoniecznie musiał osobiście.

No i doleciałam sobie do Saragossy. Po czym stwierdziłam, że jestem tak zmęczona, że przenocuję. Wlazłam do pierwszego hostelu i dowiedziałam się, że o pokoju mogę zapomnieć, bowiem są jakieś tam targi i wszystko zajęte. A czas leciał i do odjazdu ostatniego autobusu do Pamplony było coraz bliżej. Złapałam taksówkę i "za tym samocho..", znaczy się "na stację autobusową".
Na którą??
Qwa.
Tak oto dowiedziałam się, że "Dworzec PKS" jako taki w Hiszpanii nie istnieje. Trza wiedzieć, z której stacji jaka firma jeździ. Albo przynajmniej - dokąd chce się jechać.
Na tę, z której odjeżdża Conda. Tego by jeszcze brakowało, żeby mnie hiszpański taksówkarz zagiął

Na tej oto Condzie dorwałam dwóch Włochów mówiących po hiszpańsku i poprosiłam jednego z nich, czy nie mogłabym wysłać SMSa z jego telefonu. Mój Tato pracował wtedy w Hiszpanii. Kazałam mu się wyposażyć w coś do pisania i oddzwonić na ten numer. Po czym streściłam mu przygody i nakazałam zadzwonić do rodziny przyjmującej.
Włosi jechali na festiwal filmowy do San Sebastian.

No i to make long story short, nazajutrz na miejscu, już w Pamplonie, okazało się jeno, że nie mogę wybrać kasy z bankomatu. Bo - jak się po licznych telefonach okazało - "jedna opcja nie była zaznaczona".
Pomijam litościwie fakt, że pierwszego poranka, pod koniec września, zdziwiłam się że siódmej rano było ciemno jak w d**ie, bo to moje geograficzne niedopatrzenie.

Dalej było już zupełnie z górki.

[Hańka]

E, no nie skracaj! Włosi fajni byli?

[Bryska4]

Włosi byli najfajniejsi na świecie, boć przecież przyczynili się do mojego odzyskania kontaktu ze światem. A jeden był podobny do Jacka Wójcickiego o czym nie omieszkałam go poinformować. W ogóle kojąco wpłynęli na mój komfort, jeśli to w ogóle komfortem nazwać można, podróży. Tak sobie jechaliśmy w ciemnościach na północ, a na horyzoncie majaczyły wiatraki. Znaczy się turbiny wiatrowe, bo wiatraki, te od Don Kichota, to jednak gdzie indziej.

Jako przedsmak ostatniego weekendu, widoczek Mostu Kamiennego (Puente de Piedra, który zaczęto budować w roku 1401 - cholewka, toż to przed bitwą pod Grunwaldem!!) i Bazyliki Nuestra Señora del Pilar, co tłumaczone bywa jako "Naszej Pani na kolumnie". Oraz bezchmurnego nieba, które raczyło nam tę sobotę uprzyjemnić.

[Olat]

Bryśka, uwielbiam Twoje opowieści
Więcej, dawaj więcej

[Bryska4]

Dzięki Olatku. Spróbuję dziś wrzucić więcej zdjęć, ale mam masę domowej roboty, którą obiecałam sobie w końcu odwalić

[Bryska4]

Śnieg!

Śnieeeeeggg jak pięknie

[Olat]

O, fuu...
O gustach się nie dyskutuje, poza tym rozumiem, że jak się śnieg widzi raz na ileś, to i może ładny.
Mnie się słabo robi na myśl o tym, że lada moment będzie to białe paskudztwo padać

[Bryska4]

rozumiem, że jak się śnieg widzi raz na ileś, to i może ładny.

O-to-to.
I w dodatku z daleka Za bliższe spotkania podziękuję.

[Bryska4]

Tosia mi się zsikała do łóżka. Dokładnie w tych samych okolicznościach, co ostatnio: świeża pościel położona, ja sprzątam w sypialnie a Tośka rżnie bohaterkę, bo ona się odkurzacza wcaaaalee nie boi
No nic tam, grzeją po całości to wyschnie w domu w miarę szybko.

To wrzucam trochę zdjęć z tej Saragossy, po której to chodziłam w sobotę z krótkim rękawem, w co dziś się wierzyć nie chce. Na początek okolice Pilar i jej wnętrze, bo na opisywanie nie mam szczególnie nastroju przez tą moją kotkę. W bazylice msza była akurat jakaś kameralna, chyb dla emerytowanych wojskowych i powiem Wam, że tak dawno nie byłam w kościele, że jak posłuchałam przez chwilę księdza, to mi się to wydało oderwane od rzeczywistości Ale wnętrze i zewnętrze wrażenie robi. Jak na wielkie kościoły przystało, budowaną ją, a właściwie rozbudowywano przez prawie 300 lat.



W 1991 roku plac obok bazyliki został przebudowany i postawiono na nim masę rzeźb. Między innymi "Świat" i fontannę "Hispanidad', która widziana z góry ma kształt północy Ameryki Południowej i Ameryki Łacińskiej. Muszę mieć kiepską wyobraźnię, bo długo trwało, zanim załapałam.

Plus pomniki poświęcone Francisco de Goya, boć tam się chłop urodził. Z "Majo" zrobiłam sobie zdjęcie i przesłałam przyjaciółce, bo takie samo zrobiłam jej 8 lat temu, gdy mnie odwiedziła podczas Erazmusa I pocałowałam żabkę w łapkę, a co


No i najwyraźniej stałym elementem placu są czterej latynoscy panowie, manifestujący od rana do nocy swoje oddanie najświętszej Panience Kolega mówi, że jak w Saragossie studiował to był tylko jeden. Teraz sobie spacerują od rana do nocy z krzyżami i różańcami.

[Olat]

Pięknie tam
Żabka mnie rozczuliła- świetna fotka

Współczuję zasikania. Mam nadzieję, że to jednorazowa, tosina fanaberia i nic więcej