Miau.PL

Historia Krzysia zaczyna się 8 września 2006 r. około godziny 13. Dzwoni do mnie moja kochana Pani Profesor - moja szefowa i opowiada mi o kociaku uwięzionym w kwiaciarni na jej osiedlu. Kociak w tej kwiaciarni spędził już całą jedną noc, właścicielka sklepu boi się go złapać, mały jest przerażony, a w wolnych chwilach demoluje to pomieszczenie pełne kwiatów. Ja obiecuję zorganizować ekipę i po kociaka pojechać - czekam jednak na wytyczne od zarządzajacej akcją Pani Profesor. Około godziny 18 dowiaduję się, że niezależnie od jej starań, sprawa została rozwiązana inaczej. Kociak został popsikany wodą ze spryskiwacza do kwiatów, hałasowano też metalowymi półkami, żeby go przepłoszyć, w końcu jakiś facet w grubych rękawicach, przy wtórujących okrzykach pewnej starszej pani informującej go o chorobach i nieszczęściach, których siedliskiem są koty, "usunął" kociaka z kwiaciarni. I w tym momencie historia Krzysia mogłaby się w zasadzie skończyć, ale ona się dopiero zaczęła.

W opowieści Pani Profesor największe wrażenie, w sensie negatywnym oczywiście, zrobiło na mnie słowo "usunął", wyobraźnia zaczęła mi pracować. Kiedy TŻ wrócił z pracy, pojechaliśmy we wskazane miejsce i odnaleźliśmy tę kwiaciarnię. Na moje pytanie o kotka, pracownica kwiaciarni machnęła ręką w stronę pobliskiego parkingu strzeżonego i powiedziała, że gdzieś tam kotek sobie poszedł. Poszłam więc i ja w tamtym kierunku i wlaściwie od razu zorientowałam się gdzie jest mały.
Jak on wrzeszczał...
Szybko stało się jasne, że we dwóch nie damy rady złapać małego kociaka przemykającego pod dziesiątkami zaparkowanych samochodów z prędkością błyskawicy. W dodatku robiło się coraz ciemniej.
I wtedy nadjechały posiłki w postaci mircei, jej TŻ - ta, który w całym zdarzeniu miał odegrać wkrótce rolę kluczową, i Blond Tornado.
Po kilkunastu minutach ganiania kociaka po parkingu, po osiedlu i znów po parkingu i znów po osiedlu... kociak zwiał nam na niewielki skwer za sklepem. Cały czas wiedzieliśmy gdzie on jest - ponieważ wrzeszczał. A kiedy on milkł, my pięknie miauczeliśmy, a mały się niezawodnie zgłaszał na te nasze żalosne wezwania.
W którymś momencie stało się jasne, że miauczenie kociaka dobiega wyłącznie z jednego miejsca, że mały się nie przemieszcza. Dzięki miłemu panu z psem, który od pewnego momentu nam towarzyszył, kotek został po dłuższej chwili zlokalizowany.
Otóż siedział na rozwidleniu gałęzi wielkiego drzewa - jakieś 4 do 5 metrów nad naszymi głowami i wrzeszczał dalej, niczym jakiś opętany wieczorny ptaszek.
Wtedy ja zwątpiłam w sens całego przedsięwzięcia i objawiłam te swoje czarne myśli reszcie ekipy. W pozostałych jej członkach morale jednak nie spadło .

Jakkolwiek by sie ta historia nie skończyła to informuję, ze mam dom dla małego srebrnego chłopczyka.
W Krakowie

Heh, Olinka, nieźle się zapowiada
Dawaj dalej

Kasia D. pisze:Jakkolwiek by sie ta historia nie skończyła to informuję, ze mam dom dla małego srebrnego chłopczyka.
W Krakowie

Oooo!

Było już prawie zupełnie ciemno, kiedy TŻ mircei wdrapywał się na ogromną lipę, o grubym pniu, za to niebezpiecznie cieniutkich gałązkach. Ale w jakim stylu on to zrobił , dziewczyny mdlały z wrażenia, panowie ściągali czapki z głów. Wlazł na to drzewo, a potem jeszcze wyżej i jeszcze - tak, żeby dosięgnąć kociaka. I wbrew wszystkim czarnym porzewidywaniom oraz prawu powszechnego ciążenia i jeszcze kilku innym zasadom fizyki, biologii i chemi - udało mu się. Jakby nigdy nie robił nic innego...
A że się udało, wiedzieliśmy tam na dole słysząc odgłosy. Dochodziły do nas mianowicie straszliwe miauki kociaka niesionego za skórę na karku i straszliwe przekleństwa mirceowego TŻ - ta, który schodził z drzewa przytrzymując się tylko jedną ręką, a w palcu wskazującym drugiej miał wbite, może niewielkie, ale za to niezwykle ostre ząbki kochanego koteczka, któremu przed chwila uratował tyłek.
Potem poszło już dosyć gładko - mały został zawinięty w kocyk i pojechał do mnie do łazienki, a TŻ mircei pojechał na ostry dyżur z krwawiącym i opuchniętym palcem - i po kilkugodzinnym oczekiwaniu dostał zastrzyk z anatoksyny i prawdopodobnie tylko dzięki temu zastrzykowi w ogóle przeżył to spotkanie z dziką nadrzewną bestią i jej pełnym bakterii i zarazków paszczurem .
Mały dostal na imię Krzyś, na cześć swojego wybawcy, dodatkowo został nazwany Sreberkiem ze względu na bardzo jasny, srebrzysty odcień swojego tygryskowatego futerka.

Olinko, cos mi sie tu nie zgadza:

Nie da sie jednoczesnie miauczec i miec wbite zęby w czyjąś rękę.

Kasia D. pisze:Olinko, cos mi sie tu nie zgadza:

Nie da sie jednoczesnie miauczec i miec wbite zęby w czyjąś rękę.

Ha!
Mały Krzyś je i miauczy, myje się i miauczy, robi siku/kupę i miauczy, mruczy i miauczy.
Miauczenie jest nieodłącznym towarzyszem wszystkich jego czynności.
Tu opisałam naszą pierwszą wspólną noc: http://forum.miau.pl/viewtopic.php?t=49331, jeszcze wtedy płeć znajdki nie byla ostatecznie ustalona .
Teraz już jest lepiej niż na początku z tym miauczeniem - Krzyś czasami odpoczywa. Nawet można powiedzieć, że odpoczywa coraz częściej.
A i tak najbardziej cieszą mnie takie jego małe sukcesy - np. przed chwilą zupełnie samodzielnie i odważnie wylazł za kanapy .
Za chwilę wkleję fotki Krzysia - niestety nie oddają one jego uroku i nie pokazują jak fajnie jest ubarwiony.

Niewyraźny Krzyś za kanapą

Wychodzę

Mmmiiiiaaaauuuu

Bywam smutny...

...i poważny,

ale zawsze jestem śliczny

Historia niesamowita... Krzyś boski jak mój Shibasek.
Olinko, Mircea, Blond Tornado i Tżci - chylę czoła

Jaki on piękny!
Historia wspaniała! A Wy godni podziwu! Zwłaszcza Krzyś-wybawca z krwawiącymi ranami..

Ale mam bohatera w domu - i kto by pomyślał

Akcja była faktycznie niezła - Olinka zapomniała dodać, że skończyła się toastami za kociaka na babskim spotkaniu forumowym

A kociak naprawdę śliczny jest, tylko drze się jak nakręcona syrena alarmowa
I faktycznie potrafi miauczeć mrucząc, mruczeć miaucząc i w ogóle wszystko chyba potrafi robić miaucząc jednocześnie - fenomen po prostu!

Olinko, w końcu muszę się do tego przyznać . Jestem wielbicielką Twoich postów. Czy mogłabyś te historyjki zebrać, ładnie je zilustrować i wydać?

Mysia pisze:Olinko, w końcu muszę się do tego przyznać . Jestem wielbicielką Twoich postów. Czy mogłabyś te historyjki zebrać, ładnie je zilustrować i wydać?

Krzyś socjalizuje się w tempie niesamowitym. Bardzo miło jest to obserwować i doświadczać coraz większego zaufania z jego strony.
Dziś już nie uciekał, kiedy wstałam i swobodnie podeszłam do niego, żeby go pogłaskać.
Już nie wrzeszczy jak wariat - ufff, bo przez chwilę myśleliśmy, że to trwała cecha jego kociej osobowości. Miauka tylko rozkosznie, gdy siedzi na kolanach, groźnie pomiaukuje kiedy się bawi i miauczy informacyjnie, gdy idzie sobie na przykład korytarzem.
Krzyś także w nocy grzecznie drepta do kuwety i zostawia tam wszystko co potrzeba.
Dziś w kuwecie wylądowała między innymi kupa z co najmniej sześcioma trupami wstrętnych robali - na moje oko glisty. Krzyś był odrobaczony drontalem, który to zabieg mam powtórzyć po dwóch tygodniach.

On jest słodki - wiecie ?
Taki krasnalek kochany.