Szukałam, szukałam.. i znalazłam :)

gdybym miała zaszczepione kociaki to bym go zabrała :cry:

jak ? normalnie ,ograniczyć miejsce do szwendania ,zostawić np .łazienkę , lub tam gdzie najbezpieczniej :roll:

odrobaczyć ,kupić dobre żarełko ,poświęcić jak najwięcej czasu ...

W teorii wszystko się zgadza, ale muszę myśleć o tym, jak ma to wyglądać w praktyce :roll:

Tyle naczytałam się również tutaj o tym, że kociaki muszą mieć min. 3 miesiące, żeby je zabrać więc nie bez powodu mam teraz dużo wątpliwości o tym, jak poradziłabym sobie z takim maluszkiem, i jak on radziłby sobie sam pod moją nieobecność jako jedynak..

W zasadzie dużo tego namysłu nie zostało, bo on i tak najpewniej umrze w tym, najdalej następnym tygodniu. Taki "urok" schroniska, że mimo leczenia, karmy, opieki takie brzdące nie przeżywają.

Jesouuu, nie dobijajcie Leny. Jeśli dziewczyna nie czuje się na siłach, to nie może go zabrać. Nie ma takiego doswiadczenia jak Wy. Pewnie jak juz będzie miała kociaka, moze kiedyś dwa, wtedy tak, ale teraz może sobie niewyobrażać nawet ogromu trudności jaki na Nią by spadł.
A wypowiedzi Dorcia44 i Szalony Kot moga troszkę wpędzać w wyrzuty sumienia ( tak czytając Was z boku)

ewka63 pisze:Jesouuu, nie dobijajcie Leny. Jeśli dziewczyna nie czuje się na siłach, to nie może go zabrać. Nie ma takiego doswiadczenia jak Wy. Pewnie jak juz będzie miała kociaka, moze kiedyś dwa, wtedy tak, ale teraz może sobie niewyobrażać nawet ogromu trudności jaki na Nią by spadł.
A wypowiedzi Dorcia44 i Szalony Kot moga troszkę wpędzać w wyrzuty sumienia ( tak czytając Was z boku)

Dziękuję za zrozumienie.
Jest dokładnie tak jak niepiszesz.. Bardzo chciałabym mu pomóc, a z drugiej strony to nie jest decyzja na chwile, ale poważne zobowiązanie wzięcia na siebie odpowiedzialności za maleńkie stworzenie. Kilka stron wcześniej odradzano mi momentami odchowane w bezpiecznych domach tymczasowych, często z mamą lub innymi kotami, 3-mięsieczne kociaki jako za małe/nienadające się na jedynaki/niemogące zostawać same w domu na kilka godzin. A teraz jestem namawiana (jak odnoszę wrażenie z pominięciem dla mnie wielu bardzo ważnych kwestii i poruszenia tematu ewentualnych trudności w wychowaniu takiego malucha) do adoptowania miesięcznego czy max 1,5 maluszka.

W ostatnich dniach miałam okazję poznać jeszcze inne maluchy właśnie 1,5 i 2 miesięczne - każde z kociąt było inne. Jedne bardziej ruchliwe i ciekawskie, inne spokojniejsze i szukające kontaktu z człowiekiem. Sporo dawała mi możliwość posiedzenia z nimi dłuższą chwilę i poobserwowania, zabawy, wzięcia na ręce. Wbrew temu, co wiele osób pisało, dostrzegałam między nimi wyraźne różnice, z których wydaje mi się, że jakieś wnioski o ich przyszłym charakterze można wyciągnąć. Ciężko natomiast podjąć decyzję o wzięciu takiego maluszka po 5 min spędzonych z nim gdzieś na korytarzu w schronisku, gdzie nie można nawet go z rąk na sekundę wypuścić, a zaraz musi wracać do klatki. Nie chcę podejmować decyzji pod taką presją. Nie mówię jednak też nie. W jego przypadku jest jeszcze kilka wątpliwości do wyjaśnienia. Jestem z Never w kontakcie, bo nie udało nam się dzisiaj spotkać. Czekam na wiadomość od niej, żeby cokolwiek postanowić..

Wolę dorosłe koty, zawsze chciałam mieć na tymczasie seniora lub seniorkę.Trafiają mi się jednak młode, kociaki rzadko i ich się boję, nie ukrywam.Najmłodszy miał 6 tygodni, była to kotka Tola, najzdrowszy, najmilszy kociak na świecie.Kuwetkowa od początku, ale rozbrykana, jak to kociak.Razem z nią był niewiele starszy Boluś i maleńki, różnooki biały Niuniuś , angorka.Nie było problemów.Z takimi maluchami chodzi się często do weta, bo jak małe dzieci trzeba szczepić.Odrobaczanie też trzeba zrobić.No i mieć cierpliwość i chęć do zabawy z takim szkrabem.Tyle tylko.Chorować może kot w każdym wieku.
Zrób, co uważasz za słuszne i już.To Twoja decyzja i za nią będziesz odpowiedzialna.

Może to i trochę wpędzanie w wyrzuty sumienia, ale... możesz uratować mu życie. Never pisała wcześniej, że Ci pomoże - tzn. że go wyleczy z kk czy co on tam ma.

ewka63 pisze:Jesouuu, nie dobijajcie Leny. Jeśli dziewczyna nie czuje się na siłach, to nie może go zabrać. Nie ma takiego doswiadczenia jak Wy. Pewnie jak juz będzie miała kociaka, moze kiedyś dwa, wtedy tak, ale teraz może sobie niewyobrażać nawet ogromu trudności jaki na Nią by spadł.
A wypowiedzi Dorcia44 i Szalony Kot moga troszkę wpędzać w wyrzuty sumienia ( tak czytając Was z boku)

e tam ,jakie wyrzuty sumienia ? :roll:

bez przesady :wink:

ale znikam żeby nie było że znów coś nie tak.

Chyba niedziwne ze dziewczyny namawiaja na wziecie kociaka, ktoremu to moze uratowac zycie. Inne maja czas i miejsce do czekania na domek, ten maluch moze nie doczekac. Czy to nie wystarczajacy argument by to jego wybrac i dac szanse na zycie?

Goyka pisze:Chyba niedziwne ze dziewczyny namawiaja na wziecie kociaka, ktoremu to moze uratowac zycie. Inne maja czas i miejsce do czekania na domek, ten maluch moze nie doczekac. Czy to nie wystarczajacy argument by to jego wybrac i dac szanse na zycie?

merlok pisze:
Goyka pisze:Chyba niedziwne ze dziewczyny namawiaja na wziecie kociaka, ktoremu to moze uratowac zycie. Inne maja czas i miejsce do czekania na domek, ten maluch moze nie doczekac. Czy to nie wystarczajacy argument by to jego wybrac i dac szanse na zycie?

Nie, nie dziwne. Ale trzeba brać pod uwagę obie strony jednak. Bo opiekun tez musi być na tyle silny psychicznie, żeby sobie poradzić z chorym kociątkiem, którego życie tak naprawdę wisi na włosku. A kolejny stres związany ze zmiana otoczenia i ludzi moze równie źle się skończyć co pobyt w schronie.
Pewnie też wziełabym kociaka, ale ja juz mam koty i myslę, że dlatego mnie byłoby łatwiej niz Lenie. Sama musi podjąć decyzję.

Trzymajmy więc kciuki zeby Lena go wziela a na forum przeciez bedzie zawsze mogla liczyc na pomoc i rady doswiadczonych kociarzy czyli nas :ok:

Ja mogę tylko ze swej strony dodać, że mój pierwszy kotecek, miał co prawda 3 miesiące, nie był ze schronu tylko z rowu, ale był strasznie biedniutki. Bałam się bardzo jak go zabrałam do domu, jednak nie było tak źle. I był tak bardzo wdzięczny i przytulasty... Mój Tolinek kochany (*)

Byłam na Paluchu jeszcze raz dzisiaj, niestety nie udało mi sie nic załatwić

Przyjechałam za późno i szpital był już podobno za późno, nie było ani Never ani dziewczyny, z która rozmawiałam wczoraj i wolontariuszka stwierdziła, ze nie może mi pomoc w tej sprawie

Nie wiem, czy ten maluszek to moj kotek, ale Never mądrze mi poradziła, zeby go ratować i zabrać nawet na domek tymczasowy. Żałuje, ze nie udało mi sie tego już dzisiaj zrobić. Mogę mieć tylko nadzieje, ze tydzień nie będzie jeszcze za późno..

Czyli juz jakby decyzja podjęta

Szukałam, szukałam.. i znalazłam :)

Kto przegląda forum