MEGA pilne... DT/DS, cokolwiek... Śnieżnobiała kicia...

[ewar]

loreczka

[KaRottka]

loreczka, dzięki za ten wpis
Myślę, że podawanie insuliny mogłoby faktycznie iść całkiem gładko - gorzej z pomiarami cukru, które księżniczkę dość irytują Zasadniczo, cukry zaczynają spadać. Od tygodnia Kicia jest na amitryptylinie. Coraz bardziej widać, że u niej różne problemy zdrowotne są na podłożu stresowym. Właściciele bardzo się zaangażowali. Psikają Feliwayem, mierzą cukier, wczoraj dostali insulinę, przemycają w konserwie Uroxivet etc. Ale dom jest potrzebny...
Co z innymi kotami? Hm, lata temu, gdy zobaczyła u siebie kota, schowała się przed nim Tydzień temu w lecznicy warczała z daleka na koty, ale to nie jest miarodajne. U mnie w domu, siedząc w kontenerku, nie burczała na moje wąsacze, które chciały zobaczyć, co to za nowy stwór Stresowała się na widok psa (który w dodatku jest o wiele większy, niż ten, z którym mieszka), ale tragedii nie było. Myślę, że mogłaby odnaleźć się w domu z innymi kotami, o ile będą to koty, które nie zawracają jej głowy, a dom oferuje trochę pro-kociej przestrzeni.

A dziś powinnam mieć parę nowych, aktualnych zdjęć Księżniczki

[loreczka]

Cieszę się, że właściciele się przejęli i robią co mogą. Jestem także zdania, że kicia może być z drugim kotem (najlepiej starszym), a nawet trzecim. Szukam domu. I śledzę wątek. I żałuję, że nie może być moja.

[KaRottka]

Kici już nie ma... Zaczęła czuć się gorzej... Gdy trafiła dziś do veta, glukometr nie był w stanie powiedzieć, ile ma cukru, bo skala kończyła się na 600... Wszystkie klasyczne objawy ciężkiej kwasicy ketonowej. Stan fatalny. Podjęto decyzję o eutanazji.
Proszę, nie rozpętajcie teraz dyskusji na 100 stron, bo to i tak nic nie da, a dla mnie jest to cholernie przykra rzecz, bo starałam się pomóc, jak mogłam...

[*].....

[ewar]

Ojej, nie tak miało być, tak mi smutno

[Alienor]

Kiciu[*]

[loreczka]

Przykre to i smutne niesamowicie. Tak jednak bywa z cukrzycą - czasem atakuje bardzo gwałtownie - i nic się nie da zrobić. U tej kiciuni mogła rozwijać się w utajnieniu - to sprawa genetyczna - dając objawy wskazujące na chorobę dopiero wtedy, kiedy na ratunek było za późno. Jedynym pocieszeniem niech będzie fakt, że odeszła za Tęczowy Most w swojej rodzinie, pod opieką ludzi, którzy byli dla niej dobrzy.