Kubuś jest słaby. Bardzo słaby. Od kilku dni ma biegunkę, której nie można opanować. Cały czas leży w kącie, nie reaguje prawie na żadne bodźce. Malutko je - dziś po powrocie z lecznicy troszkę wszamał. Dostał w zastrzyku lincospectin, jako "lek ostatniej szansy", któy być może powstrzma biegunkę bo ostatnio jak go dostawał to mu się qpale unormowały. W kroplówce dostał elektrolity. Ale boimy się, że to takie oszukiwanie się trochę.....
Nawet nie pytałyśmy D. co mu dawać do jedzenia, bo wygląda na to, że jeśli zje cokolwiek, to bedzie dobrze - jest bardzo słaby i odwodniony.
Rozmawiałam z Bonką i jest przygotowana na to, że jeśli jutro nie bedzie poprawy, prawdopodobnie pomogą z tatą Kubuniowi. Ja wiem, że jest wiele kotów o które się walczy dokąd są w stanie mieć otwarte oczy. Szanuję to. Ale widzę też, że Kuba chyba już ma dość. To poszło tak nagle. Było dobrze, a teraz jest bardzo źle, mimo że wyniki nie takie najgorsze - kreat. 2,5 a mocznik 93 ( czyli jednak podniósł się nieznacznie a nie spadł). Rozumiem doskonale, że Bonka nie potrafi patrzeć na to, jak on się męczy - nie kontroluje ani sioo, ani qpali, a nawet jak chce kontrolować, to zazwyczaj nie zdąża lub nie trafia do kuwety. Często popuszcza płynne qpale jak leży. Jest taki zmizerniały.....
W jego wieku zapewne ma mało siły by walczyć z chorobą. Gdyby udało się tę biegunkę zatrzymać.... bo w tej chwili nic nie dziala a to go wycieńcza i denerwuje. On już w ogóle nie wstaje ze swojego kąta, czasem do kuwety ale zazwyczaj i tak do niej nie dochodzi tylko zostawia sprawy po drodze Nie chce jeść. Czasem coś skubnie, ale niewiele. Nigdy nie sądziłam, że pogorszenie może przyjść tak nagle. łudzę się, że to tylko kwestia zmęczenia biegunką i że lincospectin pomoże, że jutro Kubunio poczuje się dobrze i będziemy z nową nadzieją kombinować dalej. Ale on jest taki niewspółpracujący.... jakiekolwiek leki można mu podać tylko w zastrzyku, podawanie pokarmu strzykawką do pysia nie przejdzie, kroplówka tylko w lecznicy bo w domu robi cyrk i nie da rady go utrzymać ( choć jak jest taki słaby jak teraz to może by i dało radę). I te wszystkie wycieczki do lecznicy wyglada jakby go bardzo przygnębiały i stresowały, choć on nie pokazuje tego xłością ani nerwowym zachowaniem.
Czasami, tak jak powiedziała mi Bonka, ma się wrażenie że on wręcz chce powiedzieć "dajcie mi już spokój".
Miał piękne życie. 14-letnie - w marcu skończył 14 lat. Cały czas był zdrowy, nic mu nie dolegało. Zawsze piękny i dostojny, "myśliciel" - myślał kilka minut nad zrobieniem każdego kroku
Pierwszych kilka lat życia rozrabiał razem ze swoim przyjacielem kundlem Camelkiem. Co za ironia, Camel odszedł na niewydolność nerek Żadnego zwierzaka Kubunio już tak nie pokochał jak swojego ukochanego przyjaciela psiaka, ale ładnie tolerował i Tuńkę, i nawet Polę, choć w ostatnich dniach zaczęła go denerwować, zwłaszcza jak miała rujkę. Był ukochany i rozpieszczany. Cały czas jest ukochany i rozpieszczany, najważniejszy domownik 
Kubuniu, kochanie, proszę cię, zostań jeszcze z nami....
Koło 10.30 Kubuś się ożywił. Co prawda, za moją pomocą, bo wyciągnełam go z kąta i spróbowalam wymóc na nim toaletowe zabiegi. Pozwolił wyczyścić sobie oczy i uszy, ale z czesaniem już gorzej, więc dałam spokój. Chociaż sierść ma brzydką, suchą i posklejaną. Ale po tych zabiegach Kubuś przyszedł sam do kuchni i upomniał się o jedzenie! 
I dwa razy prosił o dokładkę!
