Ecia albo Lawisia, a może obie zalały mi pokój, nowe materace, pościel, kołdrę, poduszki. Kupki lądują w kuwecie, dziewczynki czują się dobrze, apetyt dopisuje, zaokrągliły się, grzyba coraz mniej, ale boję się je wypuścić do stada. Bo nie chcę mieć zasikanego domu. Ecia jest dzikusem i nie nie złapię jej na dużej przestrzeni.
Muszę jakoś najpierw zbadać im siuśki, bo nie wiem, o co chodzi z tym sikaniem. Może protestują, bo przestałam z nimi spać
Niuszek też ma się dobrze, w tym tygodniu go zaszczepię i mam nadzieję, że grzyb nie powróci. Niuszek jest słodki, ale konsekwentnie napada Miziaka.
W związku z tym, jeżeli chcę przespać spokojnie noc i umożliwić wszystkim kotom swobodny dostęp do kuwet, muszę oddzielić Miziaka od Pusi i od Niucha, zaczyna mi brakować stref. Zwłaszcza, że zamykając pokoje odcinam się od ogrzewania, a zima za pasem.
Dobija mnie pogoda.
I to, że nawet na jeden dzień nie mogę wyjechać z mężem gdziekolwiek, bo nie mamy komu zostawić zwierząt pod opieką.
Do tego, jeżeli nie wezmę na przechowanie psa koleżanki, to on i jej koty wylądują w hotelu na dwa tygodnie
Cały czas się tym gryzę.
No i postanowiliśmy przyznawać zwierzakom statuetkę Bunia Roku, aby uczcić koci ideał, jakim jest Buniorek i zmotywować stado do poprawnego zachowania. Nominowani są Pyza ( czarny koń wśród rywalizujących ), Smok, Niuch, Miziak i Lala. Z tą rywalizacją to przesadzam, bo niektórzy pretendenci olewają mnie i nagrodę.
A Barówki, Pusia i Mańka w ogóle nie maja szans
), od wiosny podobno żebrała o jedzenie pod tym barem. Ma grzyba, no cóż pogoda w tym roku sprzyja.
