Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Bardzo mi przykro

Bardzo Wam dziękuję. Każdy taki post pomaga, choćby nie wiem jak schematyczny wydawał się autorowi.

Powtarzam sobie wyświechtany banał, że "co cię nie zabije, to cię wzmocni". Tyle że ja wcale nie mam ochoty się wzmacniać. Wolałabym mieć przy sobie Nescę i Małą, i kompletnie nic nie wiedzieć o PNN...

Osobiscie jestem zdania, ze ciezkie przezycia raczej nas rozwalaja a nie wzmacniaja, no ale to pewnie zaley od konkretnego czlowieka...

Trzeba myslec o tym, co dobrego mialyscie ze soba. To jest naprawde wazne i warte wszystkiego...

Nie mogę w to uwierzyć

Aniu, dużo ciepłych myśli dla Ciebie. Ściskam mocno.

Nie raz zastanawiałem się czy dam radę, gdy któryś mój kotek odejdzie. Bo kiedys przecież odejść musi niestety.
I nigdy nie wiem czy dam radę, bo nie jestem przecież w stanie sobie tego wyobrazić.
Raz w życiu straciłem bliską osobę, przekleństwem dla mnie jest myśleć, że znów tego doświadczę.
Ty teraz tego doświadczasz, a ja nawet nie wiem co w tej sytuacji powiedzieć.
Bardzo, ale to bardzo mocno ci wpółczuję(wciąż tu zaglądałem, że może jednak...)
Niech ci los przyniesie jeszcze coś dobrego.
Zasługujesz na to, już za samą miłość do swoich kotków.
I to pewnie Zuza ma rację. Uważam że czas nie goi ran.
Bo to by było, jak zapomnieć. A przecież my nie zapomnimy.

Olat, zuza, dziękuję Wam, kochane. Jak zwykle pojawiają się myśli, że mogłam lepiej, częściej, dłużej. Że coś tam zaniedbałam, coś zignorowałam. Że tego czasu było za mało, zawsze jest za mało...

Dziki, wszyscy jakoś dajemy radę, bo nie mamy innego wyjścia.

Co oczywiście nie zmniejsza bólu. Wręcz przeciwnie, bo "dawać radę" znaczy musieć funkcjonować w miarę normalnie, chodzić do pracy, zajmować się codziennymi czynnościami. Każdy ma jakiś swój sposób na radzenie sobie z bólem i żałobą. I nie ma tu lepszych czy gorszych rozwiązań, dobre jest takie, które choć w minimalnym stopniu przynosi ulgę. Bez względu na wszystko dobrze jest mieć przy sobie życzliwe osoby, rodzinę, przyjaciół, którzy rozumieją. Takie wsparcie jest bezcenne.

Odkąd zaczął się u Małej kryzys, wiedziałam. Czepiałam się oczywiście resztek nadziei, przyjmowałam słowa pocieszenia, ale w głębi duszy wiedziałam, że nadchodzi koniec. Jestem realistką i pragmatyczką do szpiku kości. Takie moje przekleństwo... Tyle że nie spodziewałam się mimo wszystko, że to nastąpi tak szybko. Kiedy kupiłam aranesp, nawet nie brałam pod uwagę, że nie zadziała. Owszem, zdawałam sobie sprawę, że etap podawania aranespu, to etap w prostej linii prowadzący do nieuchronnego końca, ale byłam pewna, że jeszcze przez parę tygodni zdołamy kontrolować anemię. Każdego dnia oglądałam jej dziąsełka i wyczekiwałam, że się wreszcie zaróżowią. Zamiast tego na początku tygodnia zrobiły się przerażająco blade...

Niech ci los przyniesie jeszcze coś dobrego.
Zasługujesz na to, już za samą miłość do swoich kotków.

Dziękuję. To bardzo miłe.

Ku mojemu zdumieniu dużo uwagi poświęca mi dziś Łaciatek. A ja mam dla niego dużo czułości, ze wstydem wyznam - o wiele więcej niż ostatnio, gdy znów cały mój czas i siły były skoncentrowane na Małej. Chyba nie doceniałam do tej pory wrażliwości Łaciatka...

Aniu, tak bardzo wiem jak się czujesz .... w październiku musiałam uśpić moją Filę (śródoperacyjnie) myślałam, że zwariuję, oszaleję ...kiedy czytam Twoje posty wszystko tak boleśnie wraca, bardzo, łzy cisną się same do oczu. Jest teraz z nami zaadoptowana Filunia 2 bardzo cię przytulam ... też jestem psychologiem

Pamiętam, że kiedy wchodziłam w ten cały koci świat, wymarzyłam sobie czarną kotkę. I taka była moja Nesca. Potem, niespodziewanie, dołączył Ramzes. Też czarny, ale tu już zadecydował przypadek. Przez długi czas miałam taki właśnie czarny duet. Zresztą stąd tytuł mojego wątku - z piekła rodem. Czarne diabły. Pamiętam, że ze wszystkich kocich maści, zawsze najmniej podobały mi się łaciate. No tak jakoś miałam. A potem trafiła mi się Mała. I wszystko się zmieniło. Teraz oddałabym tak wiele, żeby móc znów zobaczyć te trzy kochane czarne plamki na główce...

KULAK pisze:Aniu, tak bardzo wiem jak się czujesz .... w październiku musiałam uśpić moją Filę (śródoperacyjnie) myślałam, że zwariuję, oszaleję ...kiedy czytam Twoje posty wszystko tak boleśnie wraca, bardzo, łzy cisną się same do oczu. Jest teraz z nami zaadoptowana Filunia 2 bardzo cię przytulam ... też jestem psychologiem

Współczuję Ci straty.

To chyba jeszcze bardziej boli, gdy miało się jednego jedynego kota. Wtedy pustka jest dojmująca.

Dopiero teraz zajrzałam na forum, a tu taka straszna wiadomość... :cry:

Bardzo Ci współczuję, przytulam mocno.

Jest gorzej niż po stracie Neski, co wydawało mi się niemożliwością z co najmniej dwóch powodów. Przede wszystkim Nesca była pierwsza i najważniejsza. Była to też pierwsza kocia śmierć w moim życiu w ogóle. Po drugie, na rozstanie z Małą byłam przygotowana o tyle, że dostrzegłam nieuchronność śmierci z powodu PNN, więc strata Małej powinna być jednak nieco mniej bolesna. A już czuję, że jest trudniej. Być może z powodu szybkości, z jaką Mała przebyła tę ostateczną drogę - od względnie dobrego samopoczucia po stan terminalny. Nie miałam tyle czasu, by się przygotować i wypłakać, co w przypadku Neski. A może też dlatego, że Mała żyła jednak o połowę krócej niż Nesca, że zawsze była trochę na uboczu.

Jakikolwiek jest powód, jest gorzej. Gdy dziś, po trzeciej prawie nieprzespanej nocy, zdrzemnęłam się w ciągu dnia, tak strasznie brakowało mi Małej, która przyszłaby przytulić się do mnie pod baranicę. Bałam się zasnąć, a potem obudzić w tej nowej rzeczywistości bez niej. Tego samego bałam się po śmierci Neski, ale jakimś cudem nawet we śnie miałam świadomość, że nie żyje i udawało mi się uniknąć tej jednej strasznej sekundy zaraz po przebudzeniu. Teraz, niestety, obudziłam się i było bardzo źle. Mała zapadła mi w serce i wczepiła się tymi swoimi małymi pazurkami w pamięć bardziej niż by to wynikało z czasu, jaki z nią spędziłam. Boję się zasypiać.

Gdy to czytam, łapię wszystkie moje kociaki po kolei do całowania. Są takie małe. I mają całe życie przed sobą. I martwię się na zapas, czy to życie będzie aby szczęśliwe? Czy nie skończy się PNN? To chore. Skrzywione. Ale jak ktoś przez to przeszedł, to strach ma wrośnięty pod skórą. I każda taka sytuacja przypomina o zagrożeniu. Mam nadzieję, że nierealnym, ale pewności nie mam.
Trauma wrasta w człowieka. Ale gdyby nie umieranie Maurycego na PNN, koty nie byłyby dla mnie tak ważne, jak są. Najbardziej żałuję, że tak naprawdę doceniłam jego obecność dopiero, gdy zachorował. I gdy miałam go realnie stracić. Wcześniej wszystko było takie bezpieczne i oczywiste. Teraz doceniam każdy dzień spędzony z moimi kotami. Celebruję ich dzieciństwo. Między uszkami mają mokre główki od całusów. Wszystkie cztery. Tak bardzo je kocham i tak bardzo chciałabym je ochronić przed całym złem tego świata. Ale wiem, że nie leży to w mojej mocy. Bo nikogo nie da się uchronić przed nieuniknionym.

Dziękuję, Gretta. Ostatnia noc należy bezwzględnie do najgorszych nocy w moim życiu...

Jedna bardzo osobista refleksja (może ktoś tu trafi przypadkiem, przeczyta i mu to jakoś pomoże). Zawsze bardzo się bałam decyzji o eutanazji. Tak, znam wszystkie racjonalne powody, za nią przemawiające. Wiem, że to egoistyczne trzymać zwierzę przy sobie do samego końca, narażając je na długą agonię. Ale strasznie bałam się, że zrobię coś totalnie nieodwracalnego za wcześnie, że nie będzie jak cofnąć tego kroku, że będę żałować i mieć poczucie, że zabiłam ukochane stworzenie. Zwłaszcza, że przecież eutanazję doradzało mi pięciu (!) wetów, gdy Nesca miała pierwszy kryzys w marcu 2014, a okazało się, że wystarczy dobrze dobrany antybiotyk, by ją wyprowadzić na prostą. Więc zaufanie do wetów generalnie mam nikłe.

Nie miałam też żadnego doświadczenia, jeśli chodzi o kocie choroby i stan terminalny. Nie miałam pojęcia, skąd i jak mam wiedzieć, czy to już. Z Nescą los wybawił mnie od tego dylematu. W ostatnim dniu była tylko bardzo słaba, praktycznie nie wstawała z fotela, w którym ją ułożyłam. Ale dwa dni wcześniej jeszcze wskakiwała na szafkę, jeszcze przychodziła do mnie do łóżka i mruczała. Tego ostatniego dnia, gdy zaczęła głośniej i ciężej oddychać, wiedziałam już, że dzieje się coś niedobrego, ale jeszcze chciałam ją ratować. Zabrałam ją z tego fotela i popędziłam do osiedlowego weta. W drodze czułam, jak przelewa mi się przez ręce. Kiedy dotarłam do gabinetu, wetka natychmiast oceniła jej stan jako agonalny. Zaczęła przygotowywać zastrzyki. Ale zanim to się stało, Nesca zsiusiała się na mnie, zakasłała i umarła. Błyskawicznie.

Z Małą było inaczej. Gdy wróciłyśmy ze SpecVetu wieczorem, widziałam, że coraz bardziej słabnie, mimo transfuzji. Że jest coraz zimniejsza. Dołączyły się objawy neurologiczne. No i te koszmarne wyniki. Dr Klimczak już w gabinecie przygotowywała mnie na to, że to koniec Małej, że powinnam rozważyć eutanazję. Wciąż miałam głupią nadzieję, że ta transfuzja jakoś pomoże, że coś zaskoczy, ale kiedy Mała położyła się w korytarzu na podłodze, kiedy potem zgarnęłam ją z tej zimnej podłogi, zawinęłam w szlafrok, żeby ją ogrzać i przytuliłam do siebie w łóżku, a ona, pozornie zasypiając, miała co chwila te okropne tiki, wtedy już wiedziałam na 100%. A jednak wciąż się bałam tego momentu, bałam się, że spanikuję, że nie będę mogła patrzeć na jej ostatnie sekundy i ostatni oddech. Tymczasem to wszystko odbyło się tak szybko i tak... spokojnie. Nawet nie zauważyłam, kiedy przestała oddychać. Mam absolutną granitową pewność, że zrobiłam to, co powinnam była.

Piszę o tych moich najintymniejszych chwilach dlatego, że wiem, jak to może być ważne dla ludzi, którzy wchodzą na to forum bez żadnego doświadczenia, z nikłą wiedzą lub ogromnymi wątpliwościami. Sama nieraz szukałam tu informacji i często byłam zawiedziona, gdy na przykład ktoś coś pisał o chorobie swojego kota, a potem nagle wątek się urywał, nie było wiadomo jak się to skończyło. Oczywiście wiem, że nie każdy ma motywację i ochotę, aby dzielić się z innymi swoimi przeżyciami. Ja sobie myślę, że jeśli coś dobrego ma wyniknąć z tych moich doświadczeń, to właśnie ślad w postaci informacji i przemyśleń. Może to komuś kiedyś pomoże.

Nie ma słów pocieszenia..bardzo, bardzo współczuję...trzymaj się jakoś....

Dziękuję Ci bardzo.

Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Kto przegląda forum