Dzień dobry z samego rana.
Tylko wtedy mogę coś napisać.
Ostatnio nie mam czasu nawet zajrzeć do netu. Wakacje się skończyły. Dzieciątko moje wróciło do domu po dwóch miesiącach spędzonych u babci i nie daje mi odetchnąć. No i zaczęło się przedszkole.
Na domiar złego jestem zasmarkana i odjęło mi głos. Ale już jest lepiej.
W pracy także mnóstwo roboty. A pisać mogę tylko tutaj
.
Moim kociastym coś odbiło. A szczególnie Waldkowi. Zrobił się jakiś agresywny. Każde moje głaski wywołują w nim euforię i zaczyna się …
Najpierw upatrzy sobie ofiarę (oczywiście któreś z rodzeństwa) . Potem gonitwa. A co dalej to już nie chcę pisać. Masa futra, Waldek w krwi a potem w strupach. Oczywiście dostaje po nosie szczególnie od Rudego. A na koniec to jeszcze pyskuje i odchodząc wydziera się w niebo głosy.
Nieszczęśnik Waldek odkąd sięgam pamięciom zawsze był dziwakiem. Już jako maleństwo wchodząc po schodach co drugi stopień wydawał dźwięki w postaci dwóch szybkich miauknięć: miau, miau…..przerwa……..miau, miau……itd… Zostało mu to po dziś dzień.
Kiedy chce wyjść na dwór to z kolei to jego miaukania są przeraźliwie długie: miauuuuuuuuu. Czasami odnoszę wrażenie że Waluś to się upodobnił do człowieka i próbuje kocim sposobem go naśladować. Uwielbiam te cechy charakteru mojego Rumcajska.
Niestety muszę znowu kończyć. Praca wzywa.
Oto głaski dla Waldka. Równiez od Ciebie Olu.
No, ale czego się nie robi dla zdrowia kociastych, prawda?
Wszystkich gości gryzł i pacał. Tylko ja z moją mamą go kochałyśmy bardzo, nikt inny go nie lubił, i z wzajemnością. Chyba Twój Walduś to też niezłe ziółko 
