Kot niepełnosprawny też może być szczęśliwy:))

Ojej, Sheridanka przeoczyłam przy wpisywaniu, już nadrabiam :oops:

Jej wątek: viewtopic.php?f=1&t=88746&start=0

Sprini została potrącona przez samochód. Znaleziono ją przy drodze. Ma uszkodzony kręgosłup i źle zrośniętą łapkę. Ta łapka była składana już dwa razy, ale jest tak zniszczona, że to wszystko nie ma się na czym trzymać, kości dwukrotnie źle się zrastały, łapinka tak jakby "wyskoczyła z zawiasów", można nią ruszać na wszystkie strony. Zostawiliśmy to tak, bo nic się złego z tą łapusią nie dzieje, a męczenie Sprini kolejnymi operacjami nie ma sensu, bo i tak nie będzie chodzić. Ona doskonale sobie radzi

Jak chce wejść na kanapę, to podciąga się i tak wisi, póki ktoś się nad nią nie zlituje i jej nie wsadzi na kanapę

Wygląda to naprawdę komicznie, szczególnie gdy podciągnie się na mojej nodze, wbijając mi swoje ostre pazurki :twisted:

Aniu jestem z Warszawy. Pynio jeździ ze mną wszędzie jak kosmetyczka, bo tylko ja zajmuję się jego higieną( kupka i wyciskanie pęcherza) dlatego do Sopotu dotarł też.

Po nivalinie i kilku innych tego typu lekach nic nie osiągneliśmy, akupunktura spowodowała, że Pynio rusza łapkami i ogonkiem( wcześniej wisiało wszystko), przy misce można go postawić na czterech łapkach, przez chwilę stoi, czasem podeprze się łapką i to wszystko. Na kanapy się wdrapuje, a nawet wdrapał się na drzewo, skacze z okna na podłogę, unosząc tyłeczek do góry, chociaż czasem wali nóżkami w podłogę. Sprawia wrażenie, że tylne łapki są mu niepotrzebne. Ja się już podałam, wydaje mi się, że trzeba zaakceptować to, że Pynio nie będzie chodził - 2 lata temu powiedziała to kocia neurolog. Chociaż, gdyby ktoś miał jakiś pomysł........

W pierwszej chwili pomyślałam, że Pynio ma przerwany rdzeń kręgowy. ale skoro po akupunkturze rusza łapkami i ogonkiem, to znaczy chyba, że jednak nie jest przerwany, a tylko uszkodzony. Ale chyba faktycznie, skoro już tyle metod wypróbowaliście, pozostaje zaakceptować stan Pysia taki jaki jest. Tym bardziej, że na nieszczęśliwego kotka to on nie wygląda

Tenia ma trochę krzywo zrośnięty kręgosłup (przyszła do mnie już ze zrośniętym), co spowodowało przewężenie w jednym miejscu kanału rdzeniowego i w tym miejscurdeń ma jakby za ciasno, i to na pewno powoduje niedowład i brak czucia zwieraczy. O operacji po takim czasie nie ma co myśleć, więc Tenia po prostu też będzie taka jaka jest.

Czy Pynio był rehabilitowany?
Milutek miała 9 zabiegów rehabilitacyjnych. W tym pole magnetyczne, laser, ultradźwięki, nagrzewania. Teraz też czasem mu włączm lampę bioptronowa i czasem ćwiczymy łapki. Miluś z kota ciągnacego za sobą bezwładne łapki i ogon stał sie kotem niemal normalnie chodzącym.

Tylko że to jest możliwe w ciągu kilku miesięcy po uszkodzeniu, potem już nerwy ustalają się w nowym stanie i nie regenerują więcej.

Justa&Zwierzaki pisze:Aniu bardzo dziękuje za zapraszanie na wątek , Eustaszek ( z mojego podpisu ) sie tez zapisuje :):)

A tutaj, wg prosby, przedstawiam Eustaszka:
Tak wygladal na poczatku:
Obrazek

A tak zadowolony jest teraz

http://images49.fotosik.pl/442/42afb711fbf57746.jpg

Eustachy trafił do mnie w lutym 2010 r. z jednego ze śląskich schronisk , jego stan był poważny po wypadku , nie chodził i nie sikał sam .
Siku sam nie robił przez 2.5 miesiąca , był 2 razy dziennie wyciskany , miednica była złamana w 5 miejscach i ogon w wielu i była konieczna jego amputacja .... nadal nie kontroluje czynności fizjologicznych , dość często sie zatrzymuje z sikaniem i trzeba go wyciskać ,codziennie przez 2 - 3 godziny musi być masowany ,dostaje tez UrinoVet , Buskopan objawowo . cierpi tez na Syndrom Urologiczny i musi jeść Royal Canin high dilution
dostawał Niwalin , cocarbo ..... i wiele innych leków ....
Ale tez jest bardzo aktywny , biega ,szaleje ,skacze mimo tych połamań , mimo iz miednica sie nie zrosła tak jak powinna .... Do pampersów sie tak ładnie przyzwyczaił i do mycia ze to jest dla niego tak normalne ze jak jest juz za mokry np w nocy to mnie potrafi obudzić kochany Eustaszek :twisted:

kiczka pisze:Nie wiem ile razy zastanawiałam się czy to ma sens trzymanie niepełnosprawnego kotka, czy uspić czy kochać. Wiele osób mówiło uśpić. Wybrałam kochać. Pynio ma już 4,5 roku. (...) Dziękuję za każdy dzień jego życia, ile bedzie żył nie wiem, wiem że daje mnóstwo radości (...)

To podobnie jak z Kubą - jego niepełnosprawność robi wrażenie, na tym kto widzi go po raz pierwszy. Większość ludzi dziwi się, że go nie uśpiłam (bo jak można tak kota męczyć). A Kuba za 3 miesiące z kawałkiem skończy 12 lat. Też cieszę się każdym dniem jego życia, nawet nie śmiałam marzyć, że mój Kubuś dożyje tak sędziwego wieku. Uważam, że jest szczęśliwym kotem, mimo fizycznych ograniczeń.Ma swoja mamę, ma mnie, z pozostałymi kotami żyje w zgodzie. Naszym największym problemem od kilku lat są zaparcia, ale ostatnio zaczęłam korzystać z innej lecznicy i nasz nowy doktor zalecił podawanie Kubie siemienia lnianego - to naprawdę działa!

Na pierwszym zdjęciu - Kuba to ten z prawej, wsparty na Soni (swojej mamie). Nie mam zbyt wielu zdjęć Kuby, bo bardzo trudno go sfotografować, ale jak znajdę jakieś to tu pokażę.
Żeby powiększyć zdjęcie wystarczy kliknąć.

Ale wątek odżył

tamiss pisze:Ale wątek odżył

Bardzo się z tego powodu cieszę :dance:

Nasze pieluszkowce i inne połamańce zasługują na swój wątek. Poza tym, jeżeli po przeczytaniu go chociaż jedna osoba odstąpi od zamiaru uśpienia takiego kota, to już wątek spełni swoje zadanie.
Myślę o wklejeniu do pierwszego postu trochę informacji o postępowaniu z kotem zaraz po wypadku. Ludzie często tracą wtedy głowę, a nie wszyscy weterynarze stają na wysokości zadania, niektórzy od razu doradzają eutanazję, twierdząc, że kaleki kot będzie nieszczęśliwy. A przecież kto jak kto, ale my nie mamy wątpliwości, że to absolutnie nie prawda

Tym bardziej, że właśnie po wypadku czas decyduje o skuteczności leczenia - im szybciej się do niego przystąpi, tym większa szansa, że kot nie będzie kaleką.

Właściwie to ja nie mogę podzielić się doświadczeniami na tym wątku...
Choć stała przede mną wizja niechodzącego kota... Mój Tygryś 5 lat temu jako młode kocie został potrącony przez samochód. Złamana miednica, uszkodzony pęcherz, nerki... Nie stawał na łapy, załatwiał się z trudem, z krwią...
Przez moment nawet nie pomyśleliśmy żeby go zostwić w tej sytuacji (wtedy nie był przecież w ogóle naszym kotem), czy nie spróbowac leczyć... Chyba nawet nie przyjmowaliśmy do wiadomości jakie mogą być konsekwencje...
Pamiętam wciąż jego krzyk kiedy musieliśmy z tatą rozciągnąć go do zdjecia rtg...
Dziś po prawie 6 kilogramowym olbrzymie nie widać tego co przeszliśmy

Tylko łapka tylnia czasem przy bieganiu nie chce bardzo współpracować

A, i jeszcze zagadka, kocio musi zawsze jak leży miec wyżej głowę. Weterynarze sugerują, ze w wyniku wypadku doszło do lekkiego uszkodzenia i tak mu się łatwiej oddycha

Pozdrowienia od Tygrysia dla innych kotków w tym wątku :1luvu:

A propos tego co zrobić jak znajdzie się takie zwierzę. Wciąż sobie myślę, że nie zrobiłam wszystkiego co było można jak znalazłam Pynia, ale staram się na tym zbyt długo nie zatrzymywać, co by nie zwariować. Latałam wtedy po warszawskich weterynarzach, a nie pomyślałam, żeby zajrzeć na jakieś kocie forum. Miałam dwie zdrowe kotki i zero doświadczenia w takich urazach. Mieszka w moim bloku pani weterynarz, więc po sąsiedzku przychodziła robić zastrzyki i nawet brała jakieś niewielkie pieniądze za to. Na rtg nic nie było widać, lekarze kazali czekać, kot jest malutki na pewno wstanie na nogi. Ćwiczyłam z Pyniem na stelażu z koleżanką po rehabilitacji i moczyłam go w wodzie. Po dwóch miesiącach na kolejnym rtg wyszło zwapnienie- malutki kawałek kostki uciskał rdzeń. W klinice na Ursynowie zaproponowali mi operację, ale bez gwarancji, że kot przeżyje. Sąsiadka weterynarz powiedziała uśpić, więc zakończyła się nasza współpraca. Obdzwoniłam jeszcze kilku lekarzy, którzy widzieli Pynia, wszyscy mówili, że dwa miesiące od urazu to za późno na operację. Zamknęłam się z Pyniem w domu. Może gdybym wtedy szukała pomocy na kocich forach to akupunktura dałaby większe rezultaty niż po 1,5 roku od urazu? Może trafiłabym na takie zabiegi jak Milutek Lidki? Może Pynio by chodził? Nikt nie zauważył, że Pynio nie sika sam, a pęcherz cierpiał coraz bardziej...

Wniosek z tego, jest taki, że trzeba szukać pomocy i pytać.

Dziś to ja walczę o pęcherz Pynia i jest jeszcze astma, na razie opanowana, a nóżki Pynia są takie jakie są.....kochane.

Pozdrawiamy wszystkie kociaki, w szczególności Kubę, bo gdy go zobaczyłam 3 lata temu to pomyślałam, że Pynio też może być szczęśliwy.

Całusy dla Teni, piękna, kolorowa panna :1luvu:

Kot niepełnosprawny też może być szczęśliwy:))

Kto przegląda forum