30 maja 2012 - pierwszy najsmutniejszy dzień w moim życiu...

Jak sobie z czymś takim poradzić? ... W 2008 roku opisałem tutaj moją historię z kotką, która szczęśliwie wyszła z operacji ropomacicza... dziś jej już ze mną nie ma... w środę, zaraz po tym jak wyszedłem do pracy moja kotka zaczeła się dziwnie zachowywać, chwiała się na nogach, próbowała wcisnąć się w jakiś zakamarek i tam siedzieć. Moja siostra szybko zareagowała, obdzwaniając weterynarzy którzy byli by czynni o godzinie 6 rano... trzymając ją na kolanach pojechała do wterynarza, próbowała ją nawet reanimować, ale gdy dotarła na miejsce wet stwierdził już jedynie zgon... Nawet nie wieicie jak mi jest teraz ciężko, nie mając nawet okazji być przy niej w jej ostatnich chwilach, nie mogąc jej przytulić i wesprzeć w jej ostatnich chwilach... o jej śmierci dowiedziałem się dopiero po powrocie... Była moim oczkiem w głowie, zawsze spędzała ze mną czas wolny, razem siedziałem z nią przy telewizorze czy komputerze, razem z nią spałem a teraz jej po prostu nie ma... nigdy już nie przyjdzie mnie przywitać po pracy, nigdy nie wezme jej już na ręce i nie powiem jej jak bardzo ją kocham... czuje się jakbym stracił członka rodziny, nie potrafie sobie z tym poradzić.

Jeszcze tego samego dnia pochowałem ją na działce, jej małe sztywne i chłodne ciałko... chce jej tam zbudować mały nagrobek, ale ból mnie po prostu rozrywa... jak sobie mam z tym poradzić? Po prostu nie potrafie... za każdym razem gdy odwiedzam jej grób, gdy wchodze do mieszkania czy kiedy przejde obok jej domku po prostu siadam i rycze jak kretyn... tak mi jej brakuje... mojej Kitki

Miała 15 lat

Obrazek

Trzymaj się... Ona nie całkiem odeszła - niech ci to będzie pociechą. Przecież żyje w twoich wspomnieniach, w twoim sercu, wzbogacila twoje życie raz na zawsze i tego bogactwa już nic nie zmieni...

[*][*] koteńko

Za tęczowym mostem

Zapłacz, kiedy odejdzie,
jeśli Cię serce zaboli,
że to jeszcze za wcześnie
choć może i z Bożej woli.

Zapłacz, bo dla płaczących
Niebo bywa łaskawsze,
lecz niech uwierzą wierzący,
że on nie odszedł na zawsze.

Zapłacz, kiedy odejdzie,
uroń łzę jedną i drugą,
i - przestań nim słońce wzejdzie,
bo on nie odszedł na długo.

Potem rozglądnij się w koło,
ale nie w górę; patrz nisko
i - może wystarczy zawołać,
on może być już tu blisko...

A jeśli ktoś mi zarzuci,
że świat widzę w krzywym lusterku,
to ja powtórzę: on wróci...
Choć może w innym futerku

/F.J. Klimek/

:cry:

[']

""Modlitwa za kota

Panie Boże, nie jestem aniołem
dziś niewielu jest takich na świecie,
może ci, co na ziemskim padole
pokochali zwierzęta i dzieci.

Panie Boże, powiedziałeś "proście",
rzekłeś "proście, a będzie wam dane"
wiesz, że wczoraj po Tęczowym Moście
poszedł do Ciebie mój kot ukochany?

Panie Boże, poznasz go z łatwością,
miał sierść jedwabistą, cztery łapki, ogon,
proszę o Panie, zawołaj go głośno,
bo miał w zwyczaju nie słuchać nikogo.

Panie Boże, nie proszę dla siebie,
znajdź mu jakąś osobę przyjazną,
by głodny i smutny tam nie był, i żeby
mógł sobie przy kimś spokojnie zasnąć.

Panie Boże, a gdy tak się stanie,
że i mnie kiedyś do siebie zawołasz,
pozwól mu proszę wyjść mi na spotkanie,
jeśli oczywiście zostanę aniołem.""
(Majorka)

Wspolczuje Ci,my wszyscy co kochamy zwierzeta znamy ten bol.Kazdy gest,kazdy ruch wiaze sie z obecnoscia naszych czworonoznych przyjaciol i stad taka pustka po ich odejsciu.Zobaczysz po jakims czasie rana troche sie zasklepi.Akceptacja i spokoj wewnetrzny zastapia szok i rewolte,bedziesz mogl wspominac Ja bez tego przerazajacego bolu.
Trzymaj sie!Pozdrawiam Cie bardzo goraco.

Wiem jak bardzo boli

[']
Mam nadzieję, że kiedy nastąpi taki czas, nasi mali przyjaciele będą nas witały po tej drugiej stronie...

Skwarek pisze:Jak sobie z czymś takim poradzić? ... W 2008 roku opisałem tutaj moją historię z kotką, która szczęśliwie wyszła z operacji ropomacicza... dziś jej już ze mną nie ma... w środę, zaraz po tym jak wyszedłem do pracy moja kotka zaczeła się dziwnie zachowywać, chwiała się na nogach, próbowała wcisnąć się w jakiś zakamarek i tam siedzieć. Moja siostra szybko zareagowała, obdzwaniając weterynarzy którzy byli by czynni o godzinie 6 rano... trzymając ją na kolanach pojechała do wterynarza, próbowała ją nawet reanimować, ale gdy dotarła na miejsce wet stwierdził już jedynie zgon... Nawet nie wieicie jak mi jest teraz ciężko, nie mając nawet okazji być przy niej w jej ostatnich chwilach, nie mogąc jej przytulić i wesprzeć w jej ostatnich chwilach... o jej śmierci dowiedziałem się dopiero po powrocie... Była moim oczkiem w głowie, zawsze spędzała ze mną czas wolny, razem siedziałem z nią przy telewizorze czy komputerze, razem z nią spałem a teraz jej po prostu nie ma... nigdy już nie przyjdzie mnie przywitać po pracy, nigdy nie wezme jej już na ręce i nie powiem jej jak bardzo ją kocham... czuje się jakbym stracił członka rodziny, nie potrafie sobie z tym poradzić.

Jeszcze tego samego dnia pochowałem ją na działce, jej małe sztywne i chłodne ciałko... chce jej tam zbudować mały nagrobek, ale ból mnie po prostu rozrywa... jak sobie mam z tym poradzić? Po prostu nie potrafie... za każdym razem gdy odwiedzam jej grób, gdy wchodze do mieszkania czy kiedy przejde obok jej domku po prostu siadam i rycze jak kretyn... tak mi jej brakuje... mojej Kitki

Miała 15 lat

Twoja Kicia była najszczęśliwszą koteczką na świecie bo miała Ciebie.
Ściskam mocno

Zawsze to się dzieje za wcześnie, nie tak, nie wtedy, w złym momencie ... Twoja kotka miała dobre życie z Tobą i cieszyła Cię swoją miłością ... tego Ci nic nie dobierze.

**Adopcje: 10 >>**

Mocno przytulam.Co można powiedzieć w takiej chwili prócz tego,że wiem jak to boli.Strata przyjaciela powala dosłownie a świat jest już inny.
Mieliście wielkie szczęście będąc tyle lat razem.

wiem jak to boli , Skwarek trzymaj się mocno.
Myślami jestem z Tobą.
Kitusia jest już za TM , razem z moją Zorką i Dzwoneczkiem.

Rozejrzyj sie.Ona przyjdzie do Ciebie w innym futerku. Nie zwlekaj.Weź, spójrz w oczy i przytul. To ona...

współczuję-też straciłam najukochańszego przyjaciela-Misieńkę[*]-nigdy o niej nie zapomnę
Ty też będziesz pamiętał, zawsze o swoim przyjacielu...
Od jej odejścia czułam,że i ja się wypalam, coś pękło i... gdyby nie to forum, to nie wiem jak by się to wszystko potoczyło,
tutaj poznałam ludzi /różnych/,ale bardzo mnie wspierających i dzięki Nim otworzyłam swoje serce dla innej biedy, teraz bardzo kochanej, jedynej...
życzę Ci ,żeby się tak stało i u Ciebie, pozdrawiam

Dzięki Wam wszystkim za te posty. Wiem, że nie ja pierwszy i nie ostatni. Wiem, że pewnie prawie każdy na tym forum musiał przez to przejść, ale tak mi jej brakuje... Dzięki raz jeszcze.

Skwarku

wszyscy wiemy, co to smutek i rozumiemy Cię bardzo dobrze.
Najgorsze, co może spotkać nasze koty i nas, to śmierć człowieka. Kotu, który traci swojego człowieka, jest o wiele gorzej żyć. Wiem, że to żadne pocieszenie

30 maja 2012 - pierwszy najsmutniejszy dzień w moim życiu...

Kto przegląda forum