Przyjechała po długiej, od piątku trwającej podróży. Chyba nigdy nie myślała, że zwiedzi taki kawał świata
. Do mnie przywiózł ją mąż Feli.
Babunia jest kochana, miziasta i rozmruczna. Narazie zamieszka w kuchni, a potem stopniowo bedzie wchodzić na pokoje. Dziś jednak już ma za sobą pierwsze spotkanie z Szarotką i Bamboszem. Reszta towarzystwa wycofała się na z góry upatrzone pozycje
, tylko Szarotka koniecznie chciała sprawować honory domu. Obie panie, młodziutkja i starsza obwąchały się na lekko ugiętych łapach, ale prychania nie było. Bambosz natomiast lekko wystraszył Babunię. Jego gabaryty w połączeniu z dość nachalnie wyrażanym zainteresowaniem nieco ją przytłoczyły i na czas jakiś schowała się za gazówkę. ale jak potem weszłam sama, to wyszla po chwili, mizała się i rozkosznie mruczała 
. Kajtka też by się przywitała, ale to dama nieco szalona i nie chciałam, żeby wystraszyła nowo przybyłą do reszty. Zapoznają się przy innej okazji, za dzień czy dwa.
Babunia od soboty nie załatwiała się i trochę się martwiłam, ale u Feli, gdzie zatrzymała się na chwilę, zrobiła duże sioo i qpala zdaje się też.
A poza tym Babunia jest śliczna - biało popielata.
Jutro będzie ciąg dalszy, wpiszę ją też do stosownych klubów
, ale narazie padam na twarz więc idę spać.
Jeszcze tu na początku wątku wkleję pierwsze info o Babuni pięknie napisane przez Kasię Pe wraz ze zdjęciem. Czytając odrazu zakochałam się w Babuni, chociaż decyzję podjęłam nieco później (ale inna nie mogła być)
Już nie pamiętam kiedy i jak tu trafiłam.
To było dawno...
Przywykłam do tego miejsca. Udaję, że to mój dom...
Udaję... Bo resztki wspomnień szepczą mi co noc do ucha, że nie tak
powinien wyglądać dom.
Kiedy przebieram przez sen łapkami, to właśnie śni mi się, że "szyję buty"
na kolanach mojej Pani, która mnie głaszcze i kołysze do snu czułymi słowy.
Budzę się zgnieciona wśród kłębków towarzyszy niedoli, smutnego kociego
losu.
Nie złoszczę się już na Mruczka, który stale przygniata mi ogon.
Marzę wtedy, że jestem sama, że sfilcowany koc pode mną to kolana Pani i że
nie słyszę ujadania setek psów za ścianą. Udaję, że wsłuchuję się w ciszę i
mrużę z lubością oczy. Czasem nawet tak się rozmarzę, że zaczynam mruczeć.
Marzę... Bo przestałam już wierzyć, że kiedyś opuszczę to miejsce.
Podobno czasem przychodzą ludzie, aby odmienić los któregoś z nas.
Kiedyś nawet w to wierzyłam, ale już dawno przestałam się łudzić.
Wolę udawać, że to mój dom.
I marzyć...
Ale wiecie, to nieprawda, że przestałam wierzyć.
Marzę, że kiedyś nie będę musiała udawać.
Wszak nadzieja umiera ostatnia.
) wychodzi i wręcz domaga się mizanek. Ja chyba przestanę cokolwiek gotować czy zmywać naczynia, czas w kuchni będę spędzać w pozycji napodłogowej na mizaniu, mizaniu i jeszcze raz mizaniu 
. Jak na chwilę się czymś zajmę, to koteńka przewija mi się między nogami ocierając się. I cały czas mruczy jak traktorek. Troszkę sobie pojada, chociaż nie za dużo. Chętnie też siedzi na parapecie i ogląda zimowy świat zza okna.
. Ela K.W. obiecała wczoraj sesję zdjęciową przy najbliższej okazji