Nie mam pomysłu na tytuł

[psiama]

Mocne światełko dla Ciebie Kochanie [i], niech prowadzi do przyjaciół.

[Agneska]

[']

[lilianaj]

[*]
Współczuję Blue.

[Kicorek]

Bardzo mi przykro, współczuję - niezależnie od wieku zwierzaka to zawsze boli [']

Niedawno straciłam moją ukochaną Kitkę - też dzień wcześniej przestała jeść, a następnego przestała chodzić. Wezwałam weta, miał przyjechać w południe, ale nie czekała - odeszła wcześniej, szybko i po cichu...

[smil]

[i]
Blue, bardzo Wam współczuję

[MariaD]

Współczuję.

[Blue]

Okropna jest ta część naszej miłości do kotów, pożegnania
Gaja nie dała nam wątpliwości - że to już, to teraz.
Oszczędziła nam cierpienia wiedzy wcześniejszej o chorobie.
Półtora tygodnia - i po wszystkim
Bez szarpania się między nadzieją a beznadzieją.
Los wyłożył karty na stół.
Nie wiem czy przez to jest łatwiej.
Pewnie tak
Ale i tak strasznie boli, Gaja to mój ostatni kot który przyjechał ze mną z Gór do Warszawy.
Najpierw odeszła Żabka, kilka miesięcy temu Luna. No i teraz Gaja.
Losowi dziękuję że wszystkie trzy chociaż umierały ciężko chore - dożyły starości i odeszły w sumie bezboleśnie, te ich choroby nie były dla nich szczególnie uciążliwe i takie których nie można było załagodzić lekami.

Tyle dobrego.
Ale i tak ciężko jest.
A ja dziękuj że Wy jesteście, choć myślami.

Jak wytłumaczyć dziecku, bardzo wrażliwemu dziecku, że w ciągu niespełna 4 lat pożegnało 5 swoich kotów?

[felin]

[Myszka.xww]

Nigdy pożegnanie i rozstanie nie jest łatwiejsze. Zawsze jest bardzo trudne i bolesne.



bardzo mi przykro

[lilianaj]

Ja swoim dzieciom tłumaczyłam tak:
Wszyscy mamy swój czas, tu na ziemi. Trzeba starać się jak najlepiej ten czas wykorzystać, zrobić jak najwięcej dobrych rzeczy i uniknąć złych itp. Ten czas jest różnie długi - nie wiemy dlaczego jedni potrzebują/mają go więcej, a inni mniej. W tym czasie uczymy się wielu rzeczy, kochamy wiele osób, cieszymy się i smucimy. Nasze ciało jest jak ubranie: zużywa się. Kiedy jesteśmy chorzy lub starzy jest ciało sprawia kłopoty, jest źródłem bólu, psuje się i nie chce nam już dobrze służyć. Zaczynamy czuć się już tym zmęczeni, przeszkadza niedołężność, choroby, ciągły ból. To męczy. Wtedy przychodzi czas żeby to zużyte ciało odrzucić, wyzwolić się z niego. Być wolnym, swobodnym, radosnym. Żeby odpocząć po trudach życia. Zwierzęta żyją na ogół krócej od nas: konie 25 lat, psy 12-18, koty ok 15, a niektóre motyle żyją tylko 1 dzień. Zwierzęta inaczej odczuwają czas, niż my.
Wersja dla wierzących: dobry Pan Bóg tak się stęsknił za naszą Gają/ Luną/NN, że zechciał je już mieć przy sobie, bo nie mógł dłużej z tęsknoty wytrzymać i zabrał ją za TM, żeby tam młoda i szczęśliwa na nas czekała.
Potem trzeba uczciwie się wypłakać i pozwolić tęsknić i rozpaczać dziecku. Bo Gaja zasłużyła na to, żeby ono ją kochało i żeby płakało po jej stracie. A to jest bardzo rozsądny powód do płaczu i żałoby.
Potem trzeba razem z dzieckiem znaleźć kolejnego kotełka, który nas z wzajemnością potrzebuje.
Pozwolić dziecku nadać imię i obsługiwać nowego.

Trzymam nieustające Trzeba przetrzymać ten ból, przeczekać, aż się stępi i stanie się do wytrzymania.

[Marzenia11]

Gajeczko (*)(*)(*)
tak przykro i smutno....
I nie wazne, że dozyła pieknej starości - zawsze boli i trudno jest się pogodzic z odejściem.
Nie wiem co masz powiedzieć dziecku, skoro ja sama w ciągu 110 miesięcy stracilam 6 kotow i nie moge się z tym pogodzić...
Trzymajcie się.

[Blue]

Ja swoim dzieciom tłumaczyłam tak:

Twoje wyjaśnienie jest mądre i przekonujące zapewne dla Twoich dzieci.
Problemem jest to że moje dziecko ma nieco hmm... nietypowe postrzegania świata, analizowanie zdarzeń i ich konsekwencji, przy tym jest diablo inteligentne i niesamowicie empatyczne.
Taka opowieść zaowocowałaby zapewne plastycznym lękiem przed zużytym ciałem, chorobami które niszczą ciała.
Wizja przyszłości z cierpieniem, ciągłym bólem jako konsekwencją starości - obawiam się że zostałyby przeanalizowane na prawo i lewo. I do cierpienia po stracie kota - dołączyłyby się obawy o koty pozostałe, o nas.
Nie ma łatwo w tym przypadku

Ze znalezienie kolejnego kota na razie podziękuję, mamy jeszcze 6 - dużo sie ostatnio dzieje, nie mam sił na takie atrakcje. Chyba ze los zechce inaczej. Ale nie zrobię tego świadomie.

[lilianaj]

Ze śmiercią nie ma lekko, nie ma prostych, ani co najgorsze pewnych wyjaśnień. Bo to jest temat, którego się boimy, który jawi nam się jako zagrożenie. Mówi się : nic gorszego od śmierci nie będzie.
Natomiast starzy ludzie często przestają się bać śmierci. Zdarza się, że czują się zmęczeni życiem i na swoją śmierć czekają. Naprawdę.
Spokojnie, a czasem niecierpliwie czekają. Zdarza mi się słyszeć: "A wie pani, ja już bym chciała umrzeć."-tak po prostu, bez depresyjnego smęcenia.
Jak to wytłumaczyć dziecku? Masz rację Blue: nie istnieje jeden dobry sposób dla wszystkich dzieci. To Twoje dziecko, znasz je. Bądź wobec niego/niej szczera i uczciwie mu/jej powiedz, co Ty na ten temat myślisz.
Dzieci postrzegają śmierć w zależności od tego, w jakim są wieku. Ile lat ma Twoje dziecko Blue?

[asiek o]

Przytulam. [*]

[Blue]

Przemek ma skończone 9 lat.
Ale pomijając pewne jego specyficzne cechy osobnicze - jest po doświadczeniach które nieco zmieniają postrzeganie świata i towarzyszące im emocje.

Dla mnie rozmowy o śmierci nie są trudne.
Śmierć, szczególnie starego, schorowanego kota postrzegam znacznie spokojniej niż większość ludzi. Zresztą - i wśród ludzi mam z nią dosyć często kontakt jako że pracuję w szpitalu. Nie demonizuję śmierci, gdy dotyka staruszka - traktuję ją jako coś naturalnego, o ile nie towarzyszy jej cierpienie. Pewnie - tęsknię, nie chcę, boli - jeśli umiera ktoś bliski - ale odbieram ją jako nieuniknioną część życia. To takie trochę nietypowe podejście.

I tak to przekazuję - ale tyle pożegnań, tyle namacalnych kontaktów ze śmiercią, odchodzeniem, śmiertelnymi chorobami, zwykle atakującymi z nienacka dla wrażliwego dziecka (z niesamowitą wyobraźnią) - to trochę za wiele i nie mam wytłumaczenia na to że tak musi być