Wracam ci ja wczoraj z pracy (a tak, my pracowaliśmy!!!), otwieram drzwi do mieszkania i widzę galopującego na powitanie Feluśka. Za nim statecznym krokiem wychodzi Drabuś, a zza framugi drzwi wychyla się Aster. A gdzie jest Kikur?
Rozglądam się po przedpokoju, idę do kuchni, łazienki, jednego pokoju, drugiego, trzeciego,......
Nigdzie nie ma Kikura. Wołam, ciciam, zaglądam do wszelkich znanych mi kryjówek, ba, otwieram nawet drzwi na balkon. Nic, kota nie ma. Okna były pozamykane. Zaglądam do wersalek, szaf w przedpokoju, szafek kuchennych. Nic, po prostu nic.
W desperacji wyciągam dzwoniący laserek, zabawkę, której nikt się nie oprze. Dalej nic.
Zaczynam panikować. Może mama jak wychodziła, nie zauważyła, że smyrnął (ona słabo widzi
) na klatkę 
Ale mówi, że nie widziała. Ba, rzekomo kiedy ubierała płaszcz, widziała go siedzącego na krześle. A jak wróciła, to też był. Tyle, że moja mama ze względu na wzrok czasem myli Kikura z Felusiem Wreszcie słyszę jakieś skrobanie. Koncentruję się na kierunku, z którego ono pochodzi. Jest, mam! Szafa w mamy pokoju, Ale już tam przecież sprawdzałam
. Otwieram ponownie, a z niej gramoli się zaspany Kikur. Musiał siedzieć głęboko i obudziĸ go dopiero dźwięk laserka.
Ale kto by pomyślał że koty mają taki twardy sen. Moja Rózia kiedyś tak zaginęła i okazało się że śpi na krześle w kuchni wsuniętym pod stół 
), a mianowicie poidło Drinkwell.
