Fundacja PJD, Vegas ma swój dom! :-)

Dziękujemy!

Vegas i Spoks zamienili się z Wilsonem i Chasem :lol:

i braciszkowie niedługo wybierają się do swojego domu. Moi chłopcy jeszcze poczekają - przy czym coraz bardziej zastanawiamy się z Jarkiem, czy Spoks jeszcze czeka... czy przypadkiem nie znalazł już domu...

potrzebujemy czasu, by się z tym przespać.

Ojej! Ale niespodzianka!

Świetnie! Ale mam wrażenie, że miejsce po braciszkach zaraz się zapełni.

Mogę podrzucić prześliczną trikolorkę. :ryk:

Zapełni się - u Izy (jeśli braciszkowie się zaaklimatyzują w nowym domu) zamieszka Beatka, dzięki temu u mnie będzie jedno futerko mniej

ryśka pisze: potrzebujemy czasu, by się z tym przespać.

Jestem bardzo ciekawa, co się Wam przyśni :piwa:

Oj, mi się śni koszmar, że mamy 9 kotów... bo własnych mamy 5 i cztery "pechowe" tymczasy: rodzinę Mamelów i Vegasa. Nigdy nie mieliśmy żadnych tymczasów tak długo (grubo ponad 2 lata...). Tak więc w praktyce tych kotów jest 9, a inne tymczasy przychodzą - odchodzą

Znajdują domy. Spoks i Vegas, jako zaprzyjaźnieni, mogli zamieszać w bardzo dobrym domu, a tu - Spoks się zbiesił, pokazał, że absolutnie nie da się wynieść... oczywiście można na siłę, jak dzikiego zwierza, ale baliśmy się o jego zdrowie - że po stresie podróży, zmiany domu przestanie jeść i nie będzie można mu pomóc.

Nasz śp. Gacuś tak się bał wyniesienia - kiedyś gdy trzeba było go zanieść do weta, wyłamał sobie pazurek, walcząc z drzwiczkami klatki. Po bardzo długim czasie dopiero zrozumiał, że zawsze wraca z tych wypraw... 9 kotów to bardzo dużo, ale z drugiej strony są przypadki niezwykle trudne do wyekspediowania

Ech... ja nigdy nie chciałam mieć tak wielu kotów (nie tylko ze względu na godzinne codzienne sprzątanie o poranku, choć jest to niejednokrotnie frustrujące, ale też dlatego, że to nam blokuje pomaganie innym kotom, a dodatkowo, wcale nie jest dla nich dobre...), dlatego jeszcze nie poddaję się: wystawiamy ogłoszenia i czekamy na jakiś cud adopcyjny

Co do Spoksa, ech, trudno uwierzyć, ale kiedy tylko mu odpuściłam próby wyekspediowania, zaczął się zachowywać jak gdyby nigdy nic - śpi w transporterkach (wcześniej próbowałam go przyuważyć, żeby zamknąć za nim drzwiczki), zaczepia mnie ogonem i generalnie zachowuje się, jakby chciał powiedzieć "wreszcie zmądrzałaś, nie wiem, co się z tobą działo przez ostatnie dni" :twisted:

Za to Beatka jest na antybiotyku, bo wrócił jej katar - oczka i nosek zafaflunione ma. Nie podoba mi się także jedno jej uszko - niestety wygląda to na strupki grzybkowe. Na szczęście zdążyło jej minąć 2 tygodnie od pierwszego szczepienia, to najważniejsze.

A Braciaszkowie mają dzisiaj swój Wyjątkowy Dzień. Od rana ich dopieszczam i drapię Wilsona za uszkiem - rozstania po tak długiej znajomości nie należą do łatwych. Pojadę z Chłopcami, żeby towarzyszyć im w pierwszych chwilach w nowym miejscu.

To, że im się udało, to że trafili na TAKICH Ludzi - wrażliwych, delikatnych, cierpliwych - to jest niesamowite i wyjątkowe...

Niech się im poszczęści... Moim, jak ich nazywamy z Bartkiem, Maluchom: każdy z nich waży już 4 kilo i ciągle rosną, ale dla mnie ciągle są właśnie tacy malutcy :oops: