Wczoraj się z panną zamknęłam w łazience i zaczęłam bawić. Wiewiór pacyfikował sznurek, ładował się pod szafkę i takie tam inne, jak mały kocio. A potem przyszedł Klakier, stanął po drugiej stronie siatki, a mała tylko miauknęła na jego widok.
Na noc zostawiłam otwarte na oścież drzwi, szafowe lustrzane drzwi zostały przeorganizowane i co dziś rano wita mnie w łazience? Nic. Pustka mnie wita. Otrząsnęłam się z szoku wstępnego (o dziwo przyszło mi to nader szybko, zważywszy na nieludzką porę dnia - 5.25), ruszyłam na poszukiwania, wcześniej zamknąwszy Klakierowi gębę śniadaniem. Wiewióra odnalazła się w drugiej łazience, w misce na pralce. Pogłaskałam zaspanego futrzaka i zostawiłam.
Boję się, co zastanę w domu po powrocie
.
Ja się na pewno nie pogniewam.
lepiej, a potem znowu kiszka. Ale może wreszcie coś się zmienia na lepsze? Mnie trochę uspokoiła wtorkowa opowieść Ogrodniczki65 o jej pierwszym dokoceniu, kiedy przez pierwszy rok rezydentka (długo jedynaczka, w podobnym wieku jak Klakier) niemiłosiernie tępiła nową, a po roku pokochały się gorącą miłością.
Może to działa? Myślcie pozytywnie, może jakoweś fluidy dotrą i do wsi Legionowo?
