Gdzieś czytałam, że jest możliwa, ale dość rzadka.
Być może kocurek zwyczajnie miał zbyt dużo energii, której nie miał gdzie spożytkować i stąd rodziła się w nim agresja. Taki jest Kitek. Jeśli się go nie wybawi tak,ze pada byle gdzie z łapkami rozłożonymi na boki, dostaje kręćka. Tak jak to opisujesz - biega po całym mieszkaniu z prędkością torpedy, skacze, jeży sierść , wygina się w pałąk i potwornie warczy. Z jedną różnicą - rzuca się ze schowanymi pazurami.
Czasem, późnym wieczorem, w ten sposób domaga się wypuszczenia na balkon. I nie ma uproś - trzeba marznąć, bo nikt z nim wtedy nie wytrzyma.
Owszem, jest kawał przytulastego miziaka z niego, ale same pieszczoty - o, co to to nie! Nie samymi głaskami żyje mały, energiczny kotek.
Swego czasu też bardzo bałam się, że ma coś nie tego z główką
Rady forumowiczów pomogły mi go lepiej zrozumieć, za co jestem niesłychanie wdzięczna, bo przecież jeszcze niedawno jęczałam tu strasznie, że kicia dziwna jest i basta.
Cieszę się, że babcia znalazła spokojną koteczkę, bo domyślam się, że życie z pluszakiem o energii atomowej było bardzo trudne.
. Ale czy to możliwe że on urodził się szajbnięty? No bo nie był zwykłym, miłym kotkiem chociaż babcia go uwielbiała, rozpieszczała i jeszcze chwila a zaczęła by do niego mówić syneczku. A on wariat latał po domu, rozbijał wazony, nie słuchał babci, nigdy nie chował pazurów, zawsze był agresywny, gryzł i drapał. Moja babcia codziła cała podrapana. Aż w końcu moja ciocia odwiozła go do ?Jędrychowa? i o mało co by jej nie zabił jak kierowała bo skakał po całym samochodzie. Babcia za nim bardzo tęskniła ale pojechała ze mną pokotkę i tam znalazła kicię swego życia 
ale dręczy mnie pytanie: Czy choroba psychiczna u kotów jest możliwa? 
