Mole - dom wariatów - Jeszcze jeden okruszek - dla sylwii k.

[Blusik]

To ja galopkiem do kuwetki! Popilnujcie mi półeczki!

No to zbiórka i do Gdańska! U nas słoneczko, chociaż takiego upału jak wczoraj, to nie ma

Może mole jakoś zaakceptują te moje byle jakie szafy!

[caty]

Ciocia... a te ludzie...
Mówi się ci ludzie...
To czemu oni siedzą w szafie ?
bo w szafie jest dobrze, Firaneczko.

[redaf]

F siotki kreęsie jess tesz fajnie. Hep!

[Blusik]

F siotki kreęsie jess tesz fajnie. Hep!

Suśśśśśśśśśś jesze sostało?????

[redaf]

F siotki kreęsie jess tesz fajnie. Hep!

Suśśśśśśśśśś jesze sostało?????

Iiie!
Ic usz jee a!
La ikogo!
Hep!

[Blusik]

Ssssssssse ssssssssssssssssssama ffffffffesssssssssssmeeeeeee.Pppppppppppyfffffffffko teeeeeeesz toppppppppre.

[Blusik]

Caty zdeprawowałaś Dużą, albo ryczy, albo się alkocholizuje!
Z poważaniem Tercet Prawie Egzotyczny.

[caty]

Kefir w lodówce. Dolna półka, na prawo.

[Blusik]

Tooooooo jakkkkkkkkkkkk fisniufeczki i pyffffffka zapraknie.

A barszyk i kapuśniaszek bendzie?

[caty]

To się nazywa szara godzina. Zacieraja się kształty, chmury robia się lekko różowe. do domu powoli wpełza mrok.
W szafie o mrok nie trudno. Ten zapach - ciepły zapach rodzinnego gniazda skłania do snu. Zamknąć oczy i zasnąć, z głowa opartą o tylna ściankę, może otworzy sie jakiś portal, cos przeciągnie na druga stronę.
Będzie bajka, będzie. Tylko Triss powróci z łowów. Słyszę, jak buszuje w trawie pod oknem. Pachną śwoieże mysie nory, a po lekkim deszczu taki zapach pąków czy świeżych liści...
Powinno mi być dobrze, bajkowo.
Ale w środku siedzi pomysł, siedzi i gryzie, i juz wiem, że z tego gryzienia nie wyniknie nic dobrego - bo znowu wymknie się spod kontroli i zacznie własną egzystencję...
Szara godzino, przybywaj. Jeszcze tylko kolacja - ludzka i zwierzęca, kapiel - bo po sprzątaniu piwnicy tylko mi w twarzy swieca oczy. Mycie głowy.
I bajka. Bajka ciotki Tryśki, jak ją poufale nazywamy. Pewnie się wszyscy pomieścimy w szafie.
Nie wiem, czy mam dostawić butelkę cytrynowego likieru do kredensu.
Na wszelki wypadek może tak.

[redaf]

Na wszelki wypadek może tak.

Yhy!

[caty]

Wcale nie tak dawno temu, w niedużym domku mieszkała sobie koteczka. Koteczka była szara, ale miała białe łapki i białą kamizelkę. Rzecz jasna, koteczka nie mieszkała sama, tylko razem ze swoimi ludzmi, i wszyscy bardzo, bardzo się kochali.
Obok domku był ogródek, gdzie koteczka lubiła wygrzewać się na słońcu, a za siatka, otaczająca domek były inne domki i wielki, stary park.
Drzewa w parku była stare i ogromne, i wieczorami ich szum słychać było aż w koszyczku, gdzie mieszkała koteczka. W parku mieszkało bardzo dużo ptaków i małych zwierzątek, o czym koteczka wiedziała bardzo dobrze, bo jej pani często zabierała ją tam na spacer. Wtedy ubierała koteczce czerwone szeleczki i przypinała do nich smycz, żeby koteczka się nie zgubiła. Ale park nie dawał koteczce spokoju. Kiedy budziła się w nocy, aby wyskoczyć na łóżko, gdzie spali jej ludzie wydawało się jej, że wszystkie drzewa, krzewy, małe stworzonka i ptaki, nawet te straszne jak sowy wołają ją, aby przyszła do nich…
W dzień, kiedy było tyle do roboty park nie wzywał koteczki, ale nawoływanie powracało nocą.
Więc pewnego wieczoru, gdy ludzie zajęci byli przygotowywaniem jedzenia, koteczka postanowiła nie czekać, aż park ja zawoła, tylko znalazła uchylone okienko, wyskoczyła na taras, z tarasu zeskoczyła na trawnik…
Wspięła się na siatkę i raz-dwa wydostała się z ogrodu. Przebiegła ścieżką obok domów, przecięła ogromny trawnik i weszła do parku.
Powoli robiło się ciemno, pozapalały się ogromne, pomarańczowe latarnie i w ich świetle cienie drzew były czarne i rozcapierzone, jak skrzydła drapieżnych ptaków. Kiedy nad głowa koteczki bezszelestnie przeleciała sowa, koteczka rozpłaszczyła się na ścieżce i poczuła, jak mocno, mocno bije jej serduszko.
A potem przez ścieżkę przebiegł kolczasty jeż, głośno pofukując.
W nocy park wcale nie wydawał się taki miły i przyjazny, jak za dnia.
Ciekawe, dlaczego mnie wołał – pomyślała koteczka I zapytała o to najbliższe drzewo, ale nie dostała odpowiedzi.
Za to przebiegający ścieżką chłopak rzucił w nią celnie i boleśnie starym kasztanem. Koteczka utykając na tylna łapkę pobiegł i schowała się w krzakach.
I z tego wszystkiego zupełnie zapomniała, skąd przyszła. Wokół niej cos szumiało, trzepotało, popiskiwało. Opadła rosa i przemoczyła jej białą kamizelkę.
Od tej wilgoci zrobiło się zimno i koteczka rozpłakała się zupełnie jak małe kocię.
Kiedy prawie zachrypła od płaczu, pod krzak, gdzie się schowała , wsunęła się duża, uśmiechnięta przyjaznie morda. Zimny nos bezceremonialnie trącił koteczkę w bok.
Wszystko stało się tak szybko, że nie zdążyła nawet pacnąć łapką.
A ty co tu robisz – zapytało znajome psisko.
Psisko nazywało się Dobiegamdofurtkiwpięćminutaty i mieszkało naprzeciw domu koteczki.
Pewnie wyszłaś na spacer i nie umiesz trafić do domu, zapytało psisko, które również nazywało się Uwagaagrasywnypies.
Koteczka pokiwała łepkiem.
Masz szczęście, że wyszedłem na spacer i usłyszałem, jak płaczesz.
Wchodzisznawłasnąodpowiedzialność pchnął koteczkę mokrym czarnym nosem i razem wyszli na ścieżkę.
O, kicia , powiedział właściciel Jatupilnujęgo i podniósł koteczkę z ziemi. Była taka wystraszona, że wczepiła się pazurkami w sweter człowieka.
Trzymaj się mocno, powiedziała człowiek. Jeszcze chwilkę pochodzimy, a potem odniosę cię do domu.
Koteczka zamruczała z wdzięczności prosto do ucha człowieka.
Psisko biegało po trawie, szczekało bardzo głośno, ale nie na tyle, żeby zagłuszyć mruczenie koteczki, Człowiek palił papierosa i opowiadał koteczce o parku. Jakie są w nim drzewa, kto w nim mieszka, i dlaczego nie należy chodzić samej do parku w nocy.
A potem , jak obiecał, odniósł koteczkę do domu, gdzie wszyscy się już zaczęli bardzo o nią martwić.
Skoro już wiem, jaki jest park w nocy, pomyślała koteczka, to już nigdy więcej nie będę uciekać…i wymościła sobie ciepły dołek na kołdrze.

Ciocia….a tu park jest?
Nie, tu jest ogród.
Ale my się nie pogubimy, prawda ?
Jak będziecie słuchać starszych, to na pewno nie.

A ja chciałabym zgubić się w jakimś parku. Żeby mnie żaden pies nie znalazł. Tylko, że w moim miasteczku żaden Faun nie wybudował labiryntu. Oczywiście zgubić się tak na trochę – żeby zdążyć przed północą do szafy. Zaraz, zaraz – to oprócz moli to kto w niej jeszcze mieszka ?

[Agn]

No kto?

[Siean]

A choćby ja...

[caty]

W szafie - ucichlo. Tylko ciotka z mama mruczą na dwa głosy, aż wibruja drzwiczki.
W ogrodzie - śpiewa słowik. Ależ on śpiewa. Takie niby nic, niepozorne, mizerota...
Mój gruby kot zasłuchał się tak bardzo, że nie zauważył jak nadchodzę.
Przewiesiłam go sobie przez ramię i wróciliśmy do domu. Na herbatę.
Komu, komu dobrej herbatki ? Z ...samowara