Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

[madrugada]

Dziękuję Wam! Płaczę dalej, choć dziś musiałam się już skupić trochę na jutrzejszych obowiązkach, przygotować do lekcji. Życie nie czeka, każe wstać i jakoś funkcjonować. Cieszę się, że dziś od połowy dnia znów zauważam moje koty i to chyba w dwójnasób, bo mocno je tulę do siebie i całuję, wdzięczna, że wciąż są przy mnie.

One pomogą Ci przejść przez ten trudny czas.

[aniaposz]

Trzymam się, bo muszę. W pracy mam być wydolna, sprawna i jeszcze zastępstwa brać, nie ma czasu na żałobę... Dzień zajęty od godz. 7 do 20. Z jednej strony - dobrze, pozwala mi to nie myśleć, nie wspominać. Z drugiej - czuję się podle, bo nie mam czasu ani sposobności przeżyć tej mojej żałoby, czuję się, jakbym siłą wyrzucała Ramzesa z mojej głowy i pamięci. Jakby odszedł, a ja mu teraz nawet nie mam czasu poświęcić moich myśli i wspomnień. Dla mnie - lepiej, ale to tak jakbym go zdradzała. Mój Ukochany, kocham Cię nadal i to się nigdy nie zmieni! Będziesz już na zawsze cząstką mnie! Wybacz mi, że teraz zajmuję się czym innym, bo muszę.

[gatiko]

Bardzo mi przykro

[aniaposz]

Doszłam już do siebie. W każdym razie na tyle, żeby znów zacząć w miarę normalnie żyć. Udaje mi się nie myśleć i nie rozpamiętywać. Na pewno tym razem, po tej śmierci, z pomocą przyszła mi praca. Gdy odchodziły Mała i Nesca, nie miałam tego luksusu. Zresztą... w wypełnieniu tej pustki po Ramzesie pomaga mi nowy kot. A właściwie kotka. Lilu. Trikolorka z domu tymczasowego "Koty pod Górą". Mam stamtąd Tyksięi Karolcię. Lilu ma długą i dramatyczną historię za sobą. Urodziła się z zespoleniem wrotno-obocznym, czyli nieprawidłowo wykształconymi naczyniami w wątrobie, co skutkowało zatruwaniem całego malutkiego organizmu amoniakiem. Trwała o nią wielka i zacięta walka, choć tymczasowa opiekunka w pewnym momencie rozważała eutanazję, tak było beznadziejnie. A tu nagle stał się cud. W pewnym momencie, wraz z naturalnym wzrostem organizmu, nieprawidłowo wykształcone naczynia zamknęły się samoistnie i teraz jest to w pełni zdrowy ok. 7-miesięczny kot.

Zaaklimatyzowała się u mnie błyskawicznie, już pierwszego dnia wpakowała mi się do łóżka. Z Tyksią też zakumplowały się z dnia na dzień. Łaciatek i Karolcia nieco bardziej z rezerwą, ale ona jest łagodna jak baranek i nie wchodzi w konfrontacje, nie odpowiada syczeniem na syczenie, tylko się odwraca i odchodzi, więc myślę, że z czasem będzie tylko lepiej.

[Gretta]

Gratulacje! Pokaż koteczkę.

[gatiko]

Ojeeej.... to faktycznie cud , cudowny

[aniaposz]

https://photos.app.goo.gl/TjPJDAynYDB9xM6u5

Dopiero co obudzona.

[Gretta]

Śliczna!

[aniaposz]

Jest duża, w przeciwieństwie do moich filigranowych Tyksi i Karolci. Wielka baba z niej będzie.

[zuza]

Cudownie! Wielu szczęśliwych lat razem

[jolabuk5]

Cudownie, że ją przygarnęłaś!

[pibon]

Wspaniale! Bardzo sie ciesze! Wielu zdrowych i szczesliwych lat razem!
edit: dopiero mi sie zdjecie wyswietlilo. Cudna koteczka, kochana taka!

[Jarka]

Śliczna koteczka Wszystkiego dobrego dla Was!

[aga66]

Dużo szczęścia razem Wam życzę!!! To trisia więc zaraz zrobi porządek ze służbą

[aniaposz]

Dziękuję wszystkim za życzenia. Między mną a Lilu powoli kiełkuje sobie miłość. Bo przecież wiadomo, że nie pokochałyśmy się tak od razu, na to trzeba czasu. Ale teraz już widzę, jak czasem na mnie spojrzy, jakoś tak inaczej, tak głębiej, tak nie tyle na mnie, ale we mnie, gdzieś do środka, do serca. Tak jakby mówiła tym wzrokiem: "A więc to jesteś teraz ty? To z tobą mam żyć już zawsze? Tutaj, w tym domu? Podoba mi się, jest mi tu dobrze, lubię cię". Niesamowicie głęboką więź zbudowaliśmy z Ramzesem, patrzyliśmy czasem na siebie i bezgłośnie, przez całą tę przepaść gatunkową, wyznawaliśmy sobie dozgonną miłość. I dotrzymaliśmy słowa. Ja dotrzymałam, przeprowadzając go na drugą stronę. A teraz jest ze mną Lilu i nasze wspólne życie dopiero się zaczyna.

Dziś nad ranem śnił mi się Ramzes. Miałam we śnie świadomość, że nie żyje (zawsze miałam tę świadomość, gdy śniły mi się Nesca lub Mała), ale jednocześnie widziałam, że chodzi po domu, łasi się do mnie i do mamy, z ogonkiem do góry, że ma się dobrze, że jest pogodny. Głaskałam go i przytulałam, a on się wyprężał i ocierał o nogi. Nie zadawałam sobie pytania, dlaczego nagle jest ze mną, po prostu cieszyłam się jego obecnością. Obudziłam się... spokojna. Chciałabym wierzyć, że on gdzieś tam jest i przyszedł do mnie we śnie, by mnie pocieszyć... Tak jak o to prosiłam w ostatniej zwrotce mojego wiersza.