Dlaczego, kotka po porodzie ucieka od małych? Wsadzona do gniazda na siłę, zagryzła jedno kocie?
Narazie tyle wiem, nie miałam jak się zorientować dokładnie, bo wszystko było w panice. Pan tatuś pozwolił (ooo łaskawca) zatrzymać(normalnie się pozbywa) koty a poźniej wydać, dzieciaki już duże, najmłodsza z moją Natalą do klasy chodzi- od niej się dowiedzieliśmy co się dzieje. Tatuś podobno nerwa dostał, że problemy są i powiedział, że po robocie koty "idą do wiadra". Ta najmłodsza aż się pochorowała, tak ryczała, że ma gorączke i wymiotuje. Nie znam ich, tyle że wiem, która to matka, a tatusia pewnie widziałam, ale nie wiem który to. Mam z nią kontakt poprzez messengera jej córki, mała nie poszła do szkoły.
Nie mam pojęcia co im doradzić, jak pomóc. Natala tylko przekazała jej strzykawki, butelke, smoczki i 4 saszetki convy, kozie mleko musiała sobie kupić bo nie mam na stanie. Mała przyjechała do nas na rowerze, chciałam od niej wyciągnąć co dokładnie się dzieje, ale dziecko było zapłakane, w histerii wręcz, aż serce mi pękło. Nawet nie docierało do niej, jak tłumaczyłam sposób karmienia i masowania, dlatego kazałam żeby jej matka do mnie zadzwoniła przez messengera. Wytłumaczyłam jej później, ale twierdzi, że "ona tego nie widzi, bo chłop się wku*wi, że mają karmić koty, bo przecież i tak ledwo się zgodził żeby tym razem nie topić"
Dziecku karmienie idzie sprawnie narazie, jednak najlepiej byłoby zeby ta kotka się zdecydowała na macierzyństwo. Kotka napewno nie młoda, baba twierdzi że co najmniej 10 lat ją mają, przy czym nie odchowała żadnych kociąt, bo chłop się ich od razu pozbywa
matkę ciachnąć i ewentualnie po tym im oddać, a kociaki odchować 
kompletnie inne pojęcie o leczeniu mają...aż dziwne. Zresztą z taką sprawą napewno nie poszłabym do żadnego innego weterynarza, bo muszę mieć porządne wsparcie i zaufanie, by coś takiego zrobić. Może i dziwok jestem, ale na aborcje to i w dzień porodu moge zawozić po dziesięć kotek dziennie, nie ruszy mnie to, ale życie już narodzone...no nie, nie dam rady. Całą noc myślałam, i już o nic tak mi nie chodzi, jak o to, że złamałoby mnie to psychicznie, nie wiem czy byłabym w stanie później sobie wybaczyć, a już napewno nie dałabym rady na przyszłość jeszcze pomóc jakimś kociakom. Chore, owszem, bo bardziej niż sumienie liczy się dobro zwierzęcia, ale nie tak, no nie dam rady...
.
