Niki FeLV+, PNN-kochała życie...moje Słoneczko zgasło :(

Tez mam takie zdjęcie Maciusia

Wyglądał podobnie w tym czasie ;(
Bardzo współczuję

Nikuniu (*)

Wspolczuje

Dalas jej tyle szczescia, tyle dobrych chwil...

Pamiętamy... [*]

Agnieszko jak się czujesz? Jak sobie ze wszystkim radzisz?
Jestem tutaj i myślę o Was :ok:

Widziałam Wasze wpisy - dziękuję, ale walczyłam ze sobą, aby tu nie wchodzić, nie odzywać się, bo po co płakać...
Brakuje mi Nikuśki bardzo...
Pusto się zrobiło i smutno, ale uczę się bez niej żyć.
Gdy jestem poza domem - w pracy, z rodziną czy znajomymi, jest ok, ale w domu wszystko mi o niej przypomina.
Nadal mam w sobie pewne odruchy i oczekiwania - a to że Niki zaraz wskoczy mi na kolana, albo będzie zaglądała do łazienki, kiedy tam jestem lub pojawi się, gdy otwieram lodówkę. Gdy odkręcam głowę i kątem oka obserwuję, czy podejdzie do miski z wodą, której przecież już nie ma. Że wskoczy do łóżka na miziaki przed spaniem, albo po obudzeniu. I nic z tych rzeczy się nie dzieje.

Wiem, że dobrze zrobiłam, bo ostatnie dni cierpiała. Ostatnie dwa to był koszmar, a ja nie miałam jak jej pomóc.
Ale im więcej czasu mija, tym bardziej mi szkoda tego cudownego kociaka, który żył dla mnie, co pokazała do końca.

Chciałabym pamiętać, ale już nie tęsknić, bo to b. trudne i bolesne...
Minął m-c...

To zdjęcia zrobione tydzień przed odejściem.
Obrazek

Jest tyle zdjęć jeszcze...

rozumiem cie dobrze, Agnieszko
ilekroć tu wchodzę, zaczynam płakać
chociaż wiem, że tam gdzie hasa teraz Nikusia jest szczęśliwa i nie cierpi, to serce tęskni
przytulam mocno

Slicznotka.

szybenka pisze:Chciałabym pamiętać, ale już nie tęsknić, bo to b. trudne i bolesne...
Minął m-c...

Współczuję. Nie będzie przesadą jak powiem, że wiem co czujesz. U mnie minęły trzy, jest Malutka i... też tęsknię i szukam wzrokiem. Im bardziej jesteśmy zżyci z kotem, tym gorzej gdy go zabraknie. A Ty kochałaś Nikusię bardzo mocno i wypełniała sporą część Twojego życia...

Przytulam mocno. Z czasem będzie Ci trochę łatwiej ją wspominać i oglądać zdjęcia...

Przytulam i ja! Niki byla cudownym kochanym kotem. Kochala i byla kochana z calego serca.

Podjelas sluszna decyzje... choc bolesna.. ale zobaczysz bol teraz swiezy.. z czasem bedzie sie zmniejszal a kto wie moze zmajdzie sie w twoim sercu miejsce na inna futrzasta potrzebujaca istote

Cos zawsze dzieje sie po cos... nawet jesli nie widzimy w tym sensu... czasem trzeba po prostu to dostrzec,,,

Piękna

Przytulam mocno raz jeszcze!

I ja tu często zaglądam. Żeby jeszcze raz popatrzeć na zdjęcia, na to cudne pysio, cętkowany brzuszek, żeby przez ułamek sekundy pomyśleć, że Niki jeszcze jest, wskakuje Ci na kolana, wita, tuli się ...
Wczoraj czytałam wywiad z Magdaleną Zawadzką. Wspomniała, że jej mąż, Gustaw Holoubek mówił, że "dla mnie nikt nie umarł. Bo człowiek żyje, dopóki się go pamięta". Człowiek i inne bliska istota, jak te nasze ukochane koty. Tak powinniśmy myśleć.

To takie oczywiste, że wszystko się nieustanie zmienia, mija, odchodzi. "Jedyne co jest stałe, to nieustanna zmiana". Ale ciągle mimo swoich lat i tylu odejść i "przeminięć", nie mogę się tym pogodzić. Zawsze się strasznie buntuję, mam żal do losu, nie godzę się

. Nie pogodziłam się jeszcze z tym, że Niki nie ma. I Karmela Anetki. I wielu innych odejść. I jeszcze długo nie

Słonusio ukochane takie smutne

Agus,swoim wątkiem poruszyłaś pewnie wiele serc
To jakby Twój blog,gdzie opisujesz walkę z chorobą naszego Słoneczka
Pokazałyście obie,jak potrafi byc wielka miłość kot - człowiek i na odwrót

Dzięki Tobie Nikutek miała najpiękniejsze swoje lata,.
kto wie czy niejedna z nas chciała by być u Ciebie chociaż na DT :mrgreen: