Kardamon i przyjaciele - hanelkowo zaprasza

[piechniczka]

Minął cały rok...Uschka lubiła zaglądać w oczy, czasem wtedy pomiaukiwała zaczepno-rozkosznie. Kochany, mięciuchny Ogon.

[Beasia]

Haniu, jak tam po pierwszym dniu pracy?

[hanelka]

Haniu, jak tam po pierwszym dniu pracy?

Niech mnie ktoś przytuli, albo jakieś dobro słowo powie...
Siedziałam prawie nieprzerwanie osiem godzin na tym swoim popsutym tyłku...
Jak wstawałam, dziewczyny nie mogły wzroku ode mnie oderwać. Paralityk...
Poza tym ok. MAM PRACĘ

[ASK@]

Od najbliższego poniedziałku będę miała pracę. Umowa śmieciowa, ale cieszę się jak dziecko.
Jowito, jenny170 -

Przegapiłam taki ważny wpis .Wybacz Aniu .Ogromne kciuki i zdrowia życzę .Przy rwie to heroizm siedzieć tyle godzinek .Przytulam i bardzo się cieszę .Niech będzie już tylko lepiej .

[morelowa]

Wszystkie dobre słowa jakie mam w słowniku lecą do Ciebie! I wirtualne - niestety - ściski!
Dasz radę, bo silna , dzielna baba jesteś

[Beasia]

Przytulam Cię mocno i życzę dużo zdrówka
Bardzo się cieszę, że jest OK
Głaski dla futerek

[zuzzik]

Przytulam i nieustannie trzymam kciuki

[piechniczka]

Pierwszy tydzień za Tobą ) Padłaś? Czyś żywa?
I co twoje Ogony myślą o tym, że Cię nie ma w obejściu?

[ASK@]

żyjsze
Pamiętam ,że po długim bezrobociu mój pierwszy tydzień był makabrą a potem jakoś poszło.

Trzymajcie się

[morelowa]

Hanelko!
Jak praca? Radzisz sobie nadal dzielnie ? Wyzdrowiałaś?
I w ogóle gdzie się pętasz??

[hanelka]

I w ogóle gdzie się pętasz??

Nie pętam się, tylko ledwo zipam
Draństwo nie chce odpuścić. Najdalej o czwartej ból wyrywa mnie z wyrka i nie ma już w nim miejsca, gdzie mogę jeszcze wtulić na chwilę obolałe kosteczki. Siedzenie jest trudne, ale wstanie z siedzenia jeszcze gorsze... Nie ma nikogo, kto by się za mnie pochylił lub przyklęknął, a Soser kładzie się płaściutko na glebie na te swoje męki, więc i ja muszę się przychylić do samej ziemi.
Ale najgorsze ze wszystkiego jest zakładanie skarpetek i butów. Ani nóżka nie da rady podnieść się do rączki, ani rączka opuścić do nóżki. Łzy same lecą. Co za pora roku trafiła się, no!...

To tak poużalałam się nad sobą jeszcze w starym wątku, bo w nowym już niu, niu! I niech się admin na mnie nie złości, bardzo ładnie poproszę. Usiądę, założę...
Jeszcze chwilkę cierpliwości

Tymczasem do stałej już, jak mi się wydawało, dziewiątki kotów dołączył tymczasowy tymczas Maurycy, który się ciut zasiedział...
Słoneczni chłopcy wrócili z adopcji,
a od tygodnia doszła jeszcze na tymczas kotka Malwinka i jej dzieci.
I się zrobiło. Siedemnaście kotów i pies.
Kolorowo jest i wesoło.
Miało być kotów osiemnaście, ale Lucek - jedno z dzieci tymczasowej Malwinki stwierdził: O nie! W tym wariatkowie mieszkać nie zamierzam!!!
I przeprowadził się od razu do swojego domu, z którego napływają dobre wieści.
Niech ci się powodzi jak najlepiej, śliczny, bury kocie

[morelowa]

Znaczy Malwinka - skądkolwiek Ci przybyła - ma u Ciebie 4-ro dzieci ?
17?
Tymczasy?? To będziesz miała dłuższą stronę tytułową w nowym wącie
Nie, wcale nie uważam, że to śmieszne

Moja wyobraźnia nie ogarnia jak sobie radzisz z tym w chorobie..

[zuzzik]

Haniu, zdrowiej
Za tałatajstwo i za Ciebie

[ASK@]

Bohaterka jesteś. Ja nogą nie ruszę.Znaczy się teraz tak już ale 4 tygodnie temu to odjazd. Bardzo Tobie współczuję.
Aniu, musi być tylko lepiej.

[hanelka]

Pierwszy tydzień za Tobą ) Padłaś? Czyś żywa?
I co twoje Ogony myślą o tym, że Cię nie ma w obejściu?

Nawet już dwa. Żywam - wszak złego szlag nie trafia. Ale kiepsko mi to życie idzie.
Z ogonami największy problem. Zawsze nie mogłam wyjść z podziwu, jak pisałyście, że najmniejszy wasz ruch powoduje natychmiastową zbiórkę w kuchni. Myślałam wtedy sobie: ale mi dobrze...
Teraz wam prawie zazdrościłam. Ledwo się wyrabiałam przez tę rozlazłą hołotę...
Prawie nie śpię, ale oni - jak najbardziej. Na nic prośby, noszenie na rękach, poważna argumentacja. Wyciągam takiego gdzieś z głębi niebytu - patrzy na mnie, jak na stwora z kosmosu: Odwaliło ci durna babo?! Czarna noc za oknem, daj no spokój kotu umęczonemu! Gdzie mnie wywlekasz? Dwie szparki zamiast oczu, grzywka rozczochrana, zero kontaktu.
Co jednego złapałam, leki w dziób wetknęłam, to następny gdzieś się zapodziewiał. Nieustanne poranne polowanie.
I olać się nie da - po lekach muszą zjeść. I to każdy swoje.
Wpadałam do pracy najostatniejsza, w najostatniejszej chwili i z dziką zadyszką...
Któregoś dnia Barbarka jedna stawiła się karnie na swoim miejscu. Postała, postała, a że nikt się nie dołączył, to sobie poszła. Co będzie sterczeć jak głupia...
Ale już pomału dociera. Że WYCHODZĘ i mnie nie ma. Bywa, że nawet o trzeciej w nocy, jak mnie już z wyrka wyrzuci, zbierają się karnie w kuchni czekając, aż lekami udręczę i posiłek podam.

Moja wyobraźnia nie ogarnia jak sobie radzisz z tym w chorobie..

Tak nie zaogarniam... Kuwety ledwo dwa razy na dobę i to tylko dlatego, że poczucie wstydu nie daje rzadziej. Sprzątanie olałam delikatnie, więc mieszkam w tartaku...
Pani Krysia (zmywarka) - moja największa miłość...
Reszta zajęć czeka na lepsze czasy.