Na przekór... III - [']

[bechet]

Bardzo Wam dziękuję.

[zuza]

Współczuję daliście mu piękne życie.

[Fredziolina]

Bardzo współczuję

[ASK@]

[*]

[jolabuk5]

Przeczytałam sobie na Kotach początki historii Paciorka. Rzeczywiście, miał niesamowite szczęście, ze do Was trafił.
Przeżył piękne kocie życie.
Paciorku [*]

[bechet]

Mam nadzieję, że to naprawdę było dobre życie, bo Paciorek był po prostu dobrym kotem.
Nie było w nim grama agresji, lubił wszystkich, zarówno obcych jak i znajomych, bez różnicy koty czy ludzi. Zawsze przyjaźnie reagował na inne koty, był spokojnym i przyjacielskim stworzonkiem. Nowych, tych, którzy bywali u nas tymczasowo, jak i tych, którzy pojawiali się na stałe, zawsze witał i ciepło przyjmował.

Mimo, że wiedzieliśmy, że w jego wieku moment, w którym będziemy musieli się rozstać może nastąpić w każdej chwili, to jednak boli jak diabli.
W ostatnim czasie był już może mało ruchliwy, ale był. I absorbował sobą mnóstwo czasu i uwagi, bo trzeba było podawać leki, przygotowywać posiłki, które miksowane podawaliśmy często strzykawką, bo nie bardzo chciał jeść jedzenie dla nerkowców. Prać i myć podłogi i blaty, bo posikiwał. Uważać, żeby nie zdeptać idąc po ciemku przez przedpokój i nie przygnieść w nocy, kiedy spał z nami w łóżku. Ciągle coś się wokół niego działo.Teraz nie wiem co ze sobą zrobić.

Niewielkim pocieszeniem jest może to, że umarł w domu, tak jak chciałam. Na swojej sofie, głaskany przez nas. I mam nadzieję, że moment, który na to wybraliśmy był tym właściwym.
Tylko wciąż mam z tyłu głowy to głupie, irracjonalne uczucie, że moja mała, krucha drobinka leży teraz gdzieś tam, w chłodnej ziemi i moknie na deszczu. Że mu tam samotnie i zimno. A ludzie, którzy od wielu lat troszczyli się o niego, dbali i tulili, teraz zostawili go samego w tym cichym, porośniętym drzewami miejscu. I że będzie tam musiał już pozostać na zawsze.

[Zazusia]

Te rozstania są takie trudne My w przeciągu trzech miesięcy musieliśmy pożegnać dwa nasze koty.
16 letniego Kajtusia i 17 letnią Kredkę. Tak bardzo ich nie ma

[bechet]

Wiem, Zazusiu.
Z nami nie ma już żadnego z kotów, o których pisywałam w moich pierwszych "naprzekórowych" wątkach. Został z nami tylko młody, czyli Yori.
Odeszły Kaszmir, Toto, Lola, a teraz Paciorek. Trzem z nich musieliśmy w tym pomóc, Lola umarła sama, w szpitaliku, kilka godzin po przywiezieniu jej do weta. Straszne są te decyzje, ale lepsze to niż samotna śmierć w obcym miejscu.
Ciężko.

[Zazusia]

Z naszych sześciu nie ma już Karmelka, Ptysia, Kajtusia i Kredki. Zostało rodzeństwo Bródka i Gusia. Też już mocno starsze bo mają po 15 lat. Ale te niestety nie są takimi przylepami kochanymi jak były tamte. Kredka i Karmelek, mama i syn, też były forumowe. W 2005 roku przyjechały z Warszawy od ariel. Karmelek był z nami 10 lat a Kredka 15 lat. Dzisiaj mija dwa miesiące kiedy musieliśmy z Kredką rozstać. Mamy Je wszystkie w naszym ogrodzie

[bechet]

Współczuję bardzo
I zazdroszczę ogrodu, bo my musimy ukradkiem, łamiąc prawo, chować nasze koty. Wstyd, że w takim dużym mieście jak nasze nie ma cmentarza dla zwierząt, a spalić przyjaciół wraz z jakimiś odpadami do utylizacji nie pozwolę.

[Siean]

Bechet, współczuję... Nie jemu, bo miał za sobą szczęśliwe lata, pełne miłości i troski ludzi, ale Wam, że zostaliście sami.

[bechet]

Dzięki, Dziewczyny
Doceniam, bo czasem trudno być w takich chwilach wśród "normalnych ludzi", z których wielu po prostu nie rozumie, co przeżywają ci, którzy nie traktują zwierząt jak gustownego dodatku do salonu.

[Maryla]

(') wspolczuje Ci bardzo

[bechet]

Dziękuję.

[magicmada]

Dopiero zobaczyłam... Kochany Paciorek, miał cudne życie, wyrwany ze schroniska. Przytulam.