Milka, Kropka, Frodo i Sznycek. Prosimy o zamknięcie wątku!

[Bungo]

Nie martw się Gauka - zanim się do Włoszczowy - nawet ekspressem wybiorę, Joasia zdąrzy coś niecoś napisać

[gauka1]

Cierpliwość jest cnotą.


Nie martwię się ;> tylko trochę się obawiam, hehe.

[Dorota]

Ale emocje

[JoasiaS]

Nieoczekiwany bonusik :













Joasia

I było się tak awanturować, Bungo?

[FluszakPluszak]

O mamo co za cuda
Gdyby Bungo nie pogroziła to by pewnie zdjęć nie było

[Bungo]

Joasiu - zwracam bilet do kasy. Uratowałaś się

[MarciaMuuu]

Jakie śliczności

[Dorota]

Czekamy cierpliwie na kolejny odcinek.

[JoasiaS]

Czasem, kiedy wracaliśmy z pracy, Ruda zaczynała kręcić się przy drzwiach, jakby mówiła: „No jesteście wreszcie! To teraz wy się chwilę nimi zajmijcie!”. Zaczęliśmy pozwalać jej na krótkie wyjścia. Wybiegała za 10-15 minut, radośnie wracała i gardłowym głosem nawoływała swoje dzieci, by je „odliczyć" i "wycałować” . Po jakimś czasie znów prosiła o wypuszczenie. Zaobserwowaliśmy, że najczęściej siadywała przed domem na schodach i wsłuchiwała się w odgłosy wieczoru, jakby faktycznie odpoczywała od macierzyńskich obowiązków.

Pewnego dnia zniknęła na nieco dłużej. Oniemiałam, gdy wkroczyła do mieszkania, niosąc w zębach świeżo upolowaną wielką mysz ! Rzuciła zdobycz na podłogę i przywołała dzieci. Ku naszemu zdumieniu, duch łowcy najpierw przebudził się w najmniejszej Milce , która głośnym warkotem odgoniła rodzeństwo i profesjonalnie zajęła się „mordowaniem” swojej ofiary :













Jakąś godzinę później Michał wyniósł na śmietnik porzuconą w kącie mysz z niemiłosiernie pogryzionym ogonem

cdn.

Joasia

[Dorota]

Bossska fota!

[gauka1]

Dorota - mi też się ta zadarta Milka bardzo spodobała

[MarciaMuuu]

[FluszakPluszak]

Niesamowicie,że mogłaś Joasiu obserwować "szkolenie" maluchów.

[Dorota]

Hop z nadzieja na kolejny odcinek!

[JoasiaS]

Do dziś nie wybaczyłam sobie, że nie byłam wystarczająco spostrzegawcza, by z lekcji polowania wyciągnąć właściwe wnioski. Nie skojarzyłam, iż tą mysz Ruda upolowała na polach rozciągających się PO DRUGIEJ STRONIE ULICY. Do dziś żałuję, że nie przewidziałam, że kotka zechce powtórzyć swój łowiecki wyczyn, bo taka jest kocia natura.

Wieczorem 10 grudnia 2005 r. otworzyłam drzwi domagającej się wyjścia Rudej. Kiedy długo nie wracała, próbowaliśmy z mężem wzajemnie się uspokajać, tłumacząc sobie, że noc jest wyjątkowo ciepła, a nasza kotka znudzona siedzeniem w domu... O świcie znaleźliśmy ją martwą na poboczu jezdni...

Nigdy nie pozbędę się poczucia winy za jej bezsensowną śmierć. Żałuję, że trzeba nam było aż takiego wstrząsu, by raz na zawsze pojąć, że kot wychodzący w pobliżu jakiejkolwiek jezdni, to kot z góry skazany na przegraną...

Wybacz mi moją bezdenną głupotę, Ruda...



cdn.

Joasia