Milka, Kropka, Frodo i Sznycek. Prosimy o zamknięcie wątku!

[JoasiaS]

Jutro!

Joasia

[Dorota]

Nieeee!
Juz taki romantyczny nastroj sie zrobil!

[gauka1]

Jutro!

To się nazywa budowanie napięcia...

[Adrianapl]

cudowna historia

czekam na ciag dalszy

[Bungo]

Joasiu - zapisuję się tutaj
Ale przestań "budować napięcie"

[Dorota]

Mistrzyni suspensu!

[JoasiaS]

Ponieważ zdarzało się, że Sznycek wracał mocno sfatygowany nocnymi walkami o swój teren i swoją dziewczynę, podjęliśmy chyba ze dwie próby udomowienia go. Sznycek owszem, przyjmował naszą gościnę i z lubością wyciągał się w nocy w naszym łóżku , ale rano głośno i kategorycznie oświadczał nam, że WYCHODZI i nie ma odwołania od jego decyzji!
Trzeba przyznać, że potrafił okazać swoje przywiązanie, kiedy na przykład wracał po nocnej włóczędze, uwalał się u moich nóg i zasypiał z łbem złożonym na moich stopach:


Nie miałam jednak złudzeń, że nad moje towarzystwo zdecydowanie przedkłada towarzystwo Rudej

Do dziś nie wiem czyją kotką była Ruda. Wtedy w to nie wnikałam. Nawet kiedy pod koniec lipca 2005 roku zaczęła rujkować i Sznycek nie odstępował jej na krok, uznałam, że to problem, tych do których Ruda należy, nie mój... W sierpniu myślałam nawet przez moment o adopcji dorosłej kotki Toni z miau.pl – była czarno-biała i miała chyba być dla mnie takim odpowiednikiem Sznycka, tylko siedzącym w domu, należącym tylko do mnie...

Tymczasem Ruda postanowiła wziąć sprawy we własne łapy i z widocznym już brzuchem... praktycznie przeprowadziła się do drukarni! Była niesamowicie bystrą kotką . Szybko zorientowała się, że Sznycek ma tu warunki idealne – zawsze pełna micha, bezpieczne schronienie, do którego wchodził przez własne kocie drzwiczki, no i dwie pary rąk zawsze chętnych do głaskania . Uznała, że będzie jej tu o wiele lepiej, niż w dotychczasowym domu i po prostu z dnia na dzień zmieniła adres zamieszkania .

Kiedy Ruda sama się do nas wyadoptowała, ja odwołałam adopcję tej kotki z forum. Na pv forumowa Maryla kładła mi do głowy, żebym Rudą wysterylizowała aborcyjnie, oferowała pomoc fundacji Canis, ale ja byłam uparta jak głupi osioł – sterylka aborcyjna była wtedy w moim pojęciu czymś moralnie niedopuszczalnym . Do tego, wspominany tu już, sympatyczny, lecz nie bardzo uczony , lokalny wet, do którego pojechałam z Rudą na „potwierdzenie ciąży” zadeklarował, że ile by tych kociaków nie urodziła, on je wszystkie weźmie do swojego domu na wsi. Uspokoił mnie tym zupełnie. No bo gdzie kocięta będą miały lepiej, jak nie u weta?

I tak, 23 września 2005 roku, w przygotowanym specjalnie miejscu w naszej firmie, Ruda urodziła Milkę, Kropkę i Pana Frodo:



cdn.

Joasia

[MarciaMuuu]

Jakie aniołki

[graszka-gn]

I co i co??? Wszystkie aniołki zostały Joasiu u Ciebie ? A co z Rudą ?

[Bungo]

Joasia

[robi]

już się zaczytałam na całego a tu nagle koniec.
domagam się dalszej części

[MarciaMuuu]

brybry

Już jest kolejny dzień

Poprosimy kolejną część opowieści

Teraz

[Dorota]

Czekamy...

[FluszakPluszak]

i....

[JoasiaS]

Przez pierwsze 4 tygodnie życia maluchów Ruda przebywała z nimi w drukarni. Miałam okazję obserwować jak rozbrykana, młodziutka kotka szybko przekształciła się w cierpliwą i opiekuńczą kocią mamę. Mnóstwo czasu spędzała z małymi, ale nadchodziły chwile, kiedy energia ją rozpierała. Wybiegała wtedy przed firmę i lała każdego zwierzaka, który tylko nawinął jej się po łapę . Obrywały przechodzące przez jej teren obce koty, przeganiała też psy. Kilka razy po pysku zarobił Sznycek, który odważył się przechodzić przez jej kocie drzwiczki !

Dyscyplinę trzymała również w swojej małej gromadce. Kiedy maluchy zaczęły próbować własnych sił w sztuce samodzielnego chodzenia i rozłaziły się z płóciennej budy, ich mama bezceremonialnie powrzucała je do stojącego obok kartonowego pudełka, które miało dostatecznie wysokie brzegi, by uniemożliwić kociakom samodzielne spacery .

Kiedy październikowe dni i noce zrobiły się nagle bardzo chłodne, zdecydowaliśmy z mężem, że przeniesiemy młodą mamę i jej pociechy do naszego domu. Nastały dla nas bardzo radosne dni. Nagle praca i firma przestały być na pierwszym miejscu w naszym życiu . Godzinami obserwowaliśmy baraszkujące koty. Robiłam im mnóstwo zdjęć, choć dziś wydaje mi się, że mogłam zrobić ich co najmniej dwa razy tyle :




















cdn.

Joasia