Miau.PL

No to szybciutko zakładam nowy wątek i zapraszam wszystkich!
Najpierw trochę o nas:
Koty domowe
Calineczka
kociak, który przetrwał bez jedzenia w zamkniętej piwnicy (jej mama nie przeżyła), przyniesiona latem 2012 przez Jolę Dworcową. Miziasta, ale tylko dla mnie, obcych się boi, chociaż z Dorcią się zaprzyjaźniła. Za to przyjaźni się z innymi kotami, niestety, jej najbliższa przyjaciółka Amcia w 2017 roku nagle odeszła za TM na białaczkę, a w tym roku (2021) odszedł Kitek, z którym też się lubili. Uwielbia wyczesywanie i wyraźnie wyczekuje aż wezmę szczotkę. Rzeczywiście zawsze jest z niej co wyczesać

Alergiczka, uczulona na suche karmy z większą ilością białka, niezbędne dla Usi. Niestety bardzo utyła, ale jak tu odchudzać kota w stadzie, w którym niektóre koty trzeba "tuczyć" (Sabcia), inne mają specjalną dietę (Uszatka).
Calineczka jest naszym "wielkim łowczym", najbardziej w stadzie interesuje się wszystkim, co się "rusza" i to ona mi zwykle sygnalizuje obecność "obcych".

Calineczka i Amcia

Mini
Przyniesiona przez Ewę mrau jako dość dziki, nie dający się głaskać kociak w maju 2013. Długo była raczej niedotykalska, ale od kilku lat zrobiła spore postępy. Teraz lubi się pomiziać i nie chwyta od razu ręki łapką z pazurkami, polubiła też wyczesywanie. Mimo to zawsze przy niej trzeba trochę uważać, żeby nie oberwać, trudno też wziąć ją w rękę. Najbardziej ze wszystkich moich kotów boi się obcych. Bardzo lubi zabawę. Zadziorna, lubi zaczepiać inne koty, może chce się bawić, ale one odczytują jej zachowanie jako agresję i zaczynają się bronić. Najczęściej dostawała burę za próby atakowania pozostałych członków stada. Sabcia i Kitka Chrupek trochę się jej boją. Najlepiej radzi sobie z Mini Calineczka - bez pardonu potrafi walnąć ja łapką. Może dlatego Mini najlepiej dogaduje się właśnie z Calineczką. Uwielbia siedzieć na balkonie, nawet ją kiedyś tam niechcący zamknęłam. Niestety, też jest gruba.

Tu widać, że jednak Mini jest szylkretką (obok Calineczka, z drugiej strony siedzi Kitek, ale widać tylko kawałek

)

Kitka-Chrupek
Urodzona dziko, ale się oswoiła z karmicielką, po sterylce wypuszczona, potem zgarnięta przez Jolę Dworcową do mojego dt, bo w rejonie bytowania kotki powstał plac budowy. U mnie od 1 czerwca 2014. Niedotykalska, po 9 latach nadal ucieka przede mną. Kocha balkon, potrafi na nim leżeć godzinami. Imię ma od tego, że jadła tylko suchą karmę (i surowe mięso), dopiero niedawno zaczęła zjadać mus gourmeda - ucieszyłam się, chociaż nie wiem, czy to dobrze, bo Kitka ma dużą nadwagę, podobnie jak Calineczka. Według Joli Dworcowej Kitka Chrupek urodziła się ok. 2011 r.

Na swoim ukochanym balkonie

Pierwsza?

Moje za Tęczowym Mostem:
Sabcia
Ur. w 2007 r, najstarsza rezydentka od kiedy odeszła Pusia. Trochę autystyczna, ale nie bała się obcych, witała gości, dawała się pogłaskać. Miała swojego Rycerza Lucasa, więc została Damą i kazała do siebie mówić Laby Sabciu

Lubiła głaskanie i wyczesywanie, ostatnio zaczęła przychodzić do łóżka żeby się przytulić. Chorowała od jakiegoś czasu, wydawało się, że to ząbki, bo ciągle przy jedzeniu coś ją urażało w pysiu, coraz bardziej i bardziej. We wrześniu 2018 roku podejrzewano ją o chłoniaka i od tego czasu była na sterydach. Te sterydy pomogły na zmianę w pysiu, którą wykryto dopiero w 2019 r., to ona wywoływała straszny ból. Sabcia jadła suchą karmę, mielone z kurczaka, pasty miamorka, wylizywała sosik z różnych saszetek, czasem trochę z gourmed mus. Miewała kłopoty z apetytem, była niejadkiem, dlatego miała stały dostęp do suchych karm, które jednak powinny być niedostępne dla cukrzycowej Usi, co nie było łatwe :wink:

To był jej wątek, głównie ona go prowadziła, ja trochę pomagałam, teraz robi to Calineczka, ale liczę, że inne kotki będą włączać z pomocą :1luvu:

.
Sabcia była już bardzo chora, odeszła za TM 3 sierpnia 2024, Miała 17 lat.

Uszatka
Złapała się przypadkiem na Wólczańskiej 21, kiedy polowałyśmy na Tomcia Palucha. Ponieważ karmiłam ją tam od paru lat, kotka była miziasta i w dodatku miała chore (załamane) ucho, więc najpierw pojechała do weta, a potem już nie wróciła na podwórko. Była u mnie od 24 września 2014. Bardzo miziasta, ale tylko dla mnie, chociaż innym też dwała się delikatnie pogłaskać (tylko bez przesady!). Uszatka pojawiła się na Wólczańskiej 21 na początku 2011 r., jako dorosła wysterylizowana kotka, czyli musiała urodzić się przed 2010. W lipcu 2017 r. stwierdzono u niej cukrzycę, mogła jeść tylko pokarmy z niską zawartością węglowodanów. Suchej karmy nie powinna była jeść w ogóle, ale dostawała bezzbożowe Thrive, i Wildcat Etosha Huhn , bo uwielbiała suche, ale musiałam jej wydzielać. Poza tym trzeba jej było co najmniej 2 razy dziennie mierzyć poziom cukru we krwi i podawać insulinę. Rujnowała moje finanse, bo paski do mierzenia cukru, insulinówki, nakłuwacze i insulinę kupuje się na 100%, ale była bardzo kochana. Lubiła się bawić piórkami na patyku. Była największym przytulakiem z całego stada. Po badaniach (lipiec 2023) wykryto u niej dodatkowo nadczynność tarczycy, chore serduszko, nadciśnienie, a także guza w śródpiersiu, uciskającego tchawicę... Dostała kolejne leki i jakoś trwała. Odeszła za TM 25 kwietnia 2024

Pusia [']
Mój pierwszy kot, wzięłam ją jako kociaka w czerwcu 2000 r., odeszła na nowotwór w 2013 r. Opowiem o niej kiedyś więcej.

Dixi [']
Kotka podwórzowa, którą złapałam (już jako dorosłą kotkę) razem z jej przyjaciółką Pixi na sterylkę w końcu 2008 r. Potem wprowadziłam obie kotki do mojej piwnicy, a w końcu na moje podwórze. Pixi była tylko rok, zaginęła i nie wiem, co się z nią stało. A Dixi przeżyła tu 9 lat. Niby dużo jak na wolnożyjącego kota, ale przecież nie była jeszcze stara, mogła mieć 11-12 lat. Była płochliwa, ale nauczyła się podchodzić w węźle cieplnym (dodatkowe miejsce dla kotów oprócz piwnicy) do kraty i tu dawała się głaskać! Pozwalała się też dotknąć na podwórzu, ale bez przesady - zakroplić strongholdu sobie nie pozwoliła. Kiedy po śmierci Malutkiego na nowotwór na podwórze wprowadził się Szaruś, Dixi przeżyła wielki stres, bo Szaruś ją gonił. Uciekała przed nim na drzewo, potem bała się zejść, 2 razy ściągali ją strażacy (raz odpłatnie), za trzecim razem zeszła już sama, ale bała się wchodzić na podwórko. Dzięki pomocy Joli Dworcowej udało mi się zwabić ją do piwnicy i musiałam ją tam zamknąć na całą zimę. Piwnica nie miała naturalnego światła (dziurę wejściową musiałam zatkać, okna nie ma). Schodziłam do niej codziennie wieczorem i zostawiałam światło do północy, a po północy (przed spaniem) schodziłam jeszcze raz, gasiłam światło i zostawiałam latarkę ledową, którą wieczorem następnego dnia zabierałam do naładowania, a zostawiałam drugą naładowaną i tak w kółko. Jak zrobiło się cieplej, w miejsce dziury znajomy zamontował mi kratkę, kotka mogła wyglądać na świat i przy okazji... zaprzyjaźniła się z Szarusiem, któremu przez parę miesięcy (po kastracji) spadł poziom testosteronu, więc kiedy wypuściłam Dixi wiosną, koty przywitały się przyjaźnie i chyba się nawet polubiły, chociaż Szaruś zawsze trochę na Dixi polował, a ona trochę uciekała. Koty przeżyły w zgodzie parę lat, ale Dixi czasem nie miała apetytu, czasem nie pojawiała się przy jedzeniu. Raz było lepiej, raz gorzej. Kalewala złapała ją, w lecznicy nic nie stwierdzono, oczyścili jej troche ząbki, ale niewiele to pomogło. Cóż, badania w kierunku nerek i cukrzycy Dixi miała do końca dobre... :evil:

Potem było coraz gorzej, Dixi się nie pojawiała, ponowne łapanie się nie udało. Wreszcie wyszła na podwórze i... pozwoliła mi się pierwszy raz w życiu wziąć na ręce. Była strasznie wychudzona, lekka jak piórko, wtuliła się we mnie, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Na szczęście miałam komórkę, zadzwoniłam i kalewala zgodziła się przyjechać z transporterem, zabrała kotkę do lecznicy, najpierw tej samej (znów nic nie stwierdzili :evil:

), a potem do innej, gdzie stwierdzono bardzo zaawansowanego chłoniaka. Odeszła w lecznicy 31 lipca 2017 r. Dwa lata po niej odszedł Szaruś - musiał chorować, ale tak to jest z kotami wolnożyjacymi. Po prostu pewnego dnia nie przyszedł już na karmienie...

Amcia [']
Dzikuska, powoli się oswajała, u mnie od października 2013 r. Przyniosłam ją na sterylkę i została. Wetka określiła, że Amcia miała ok. 2 lat w chwili sterylki, więc urodziła się ok. 2011 r. Początkowo zaczęłam znajdować jej kupki w różnych miejscach, zorientowałam się, że boi się innych kotów i wydzieliłam jej pokój, początkowo siedziała z młodą koteczką, ale kiedy ta się szybko wyadoptowała, dołożyłam jej do towarzystwa Calineczkę i to była wielka kocia przyjaźń. Amcia początkowo bała się wszystkiego, nawet piórek na patyku, ale stopniowo przyzwyczaiłam ją do łapania piórek wysuwających się spod poduszki (i chowających się jak myszka

), stopniowo Amcia zaczęła tolerować dotyk piórek, a potem także dotyk ludzkiej ręki. Była bardzo kochanym kotkiem, płochliwym, ale ciekawskim. Zachorowała nagle, nie jadła, miała bardzo silną anemię. Po stwierdzeniu dodatniego testu białaczkowego byłam zdecydowana leczyć ją interferonem, ale nie zdążyłam. Odeszła na białaczkę 7 czerwca 2017
Amcia była śliczna, zawsze mam problem, które z jej zdjęć pokazać...

[/i]Armani czyli Maniuś
Po postrzeleniu śrutem siedział długo w Perełce i Jola Dworcowa zaproponowała mi, żebym zamiast kolejnych zgarniętych przez nią kociaków wzięła na dt właśnie jego. Propozycja nie do odrzucenia... :twisted:

Jola przyniosła go 5 lipca 2014. Wyadoptował się do Gworowa w kotlinie Kłodzkiej 23 września 2015 :1luvu:

Czasem dostawałam maile od jego opiekuna i wygląda na to, że Maniek był bardzo szczęśliwy w nowym domu! Odszedł za TM 4 lipca 2020 po kilkumiesięcznej chorobie [*]

Kitek [*]
W szpitalu pojawił się chyba w 2012 r., był już dorosłym kocurkiem, więc musiał się urodzić ok. 2010 r. Najpierw dłuższy czas był karmiony w szpitalu, potem zachorował, Dorcia go złapała, siedział miesiąc w lecznicy (bo w szpitalnej piwnicy był remont), oswoił się, potem mieszkał w dt u Ewy z Wólczańskiej, ale tam w pewnym momencie przestał trafiać do kuwety. Okazało się, że był... strasznie zapchlony, musiałam go zabrać i od 23 maja 2015 był u mnie. Super miziak, nie bał się obcych, ale miał nawracające zapalenia dziąseł i usuwano mu nadziąślaka, dlatego się nie wyadoptował. W 2020 r. po badaniach okazało się, że miał pnn, początki anemii, ogromny kamień w nerce, drugą nerkę powiększoną (chociaż zmniejszyła się po leczeniu), no i kocią białaczkę oraz niski poziom białych krwinek. Dostawał interferon i leki na nerki.
Mimo wieku wyglądał i zachowywał się jak młody kociak. Obok Uszatki główny przytulak, lubił leżeć ze mną w łóżku, czekał na moment, kiedy się położę i natychmiast meldował się obok, podstawiając łepek do miziania. Bardzo lubił zabawę, ale nie reagował na laserek, trzeba było zabawiać go piórkami na patyku albo wędką. Fan Kociego łowcy, uwielbiał tę zabawkę. Raczej przyjazny wobec innych kotów, lubił najbardziej Calineczkę i Usię. Kochał ciepełko, chętnie spał przytulony do kaloryfera.
Odszedł za TM 1 czerwca 2021 z powodu białaczki i pnn. :placz:

[i]Wyadoptowane:
Bodzio
Od lipca 2017 siedział w mojej kuchni, podrzucony podstępnie przez Dorcię po tym, jak odeszła Amcia. Podobno miał ok. 9 lat, chociaż nie wyglądał. Fajny, miziasty kocurek, ale zupełnie nie miałam dla niego czasu, a on nie dogadał się z Mini (bała się go i atakowała), więc nie mogłam go zupełnie swobodnie wypuszczać. Na szczęście Bodzio w końcu znalazł dom od 16 lutego 2018. Jako nosiciel białaczki jest jedynakiem, tak wygląda w swoim nowym domu:

[i]Marcysia-Esmeralda
Przyszła 7.12.2014 z zaprzyjaźnionego dt, gdzie sikała i kupkała poza kuwetą. U mnie było OK, z kotami się dogadała, na początku nie dawała się głaskać, chyba że akurat jadła

(apetyt miała spory), ale z czasem zrobiła się miziasta, wyadoptowała się 25 września 2015 :1luvu:

Zdjęcia z nowego domu:

Watek współtworzą:
Anna2016 i jej koty Za Tęczowym Mostem:
Łatka - miała 17 lat i od zawsze mieszkała w ogródku, obok bloku Ani. Ale od niedawna zamieszkała u Ani w domu! Staruszka, czasem nie miałaa apetytu, ale Ania bardzo o nią dbała. Odeszła za TM w 2024 r.

Zunia:Pierwsza, ukochana kotka Ani, adoptowana jako kociak, chorowała od kilku lat, odeszła niespodziewanie za TM 21 listopada 2022. Miała 15 lat.

Córka Łatki, Marcelinka (Marcysia) Odeszła za TM

I Migusia za TM, chorowała na serce, poznałyśmy się z Anią dzięki niej:

I Pafcio za TM:

Ponieważ Lucas 2014 też nie ma swojego wątku, więc też ją zapraszamy do współpracy, zwłaszcza że jej Lucas Był Rycerzem Lady Sabci, a Julek, cudowny kotek i towarzysz Lucasa był ukochanym Zuni. Prosimy Lucas2014 - zaglądaj do nas!
Lucas[*][*][*] Odszedł za Tęczowy Most w 2024 r.

W 2022 roku pojawił się Lolo [*][*][*]:

Niestety 10 lutego 2023 Lolo odszedł za TM. Nie udało się pokonać choroby. Biegaj za TM kochany Kocurku...

[*][*][*]

Julek [*][*][*]

Juliś odszedł za TM 25 lipca 2021 w samo południe. Pozostawił po sobie ogromną pustkę i zrozpaczoną Dużą.

A teraz koty pibon, one też bezdomne, nie mają wątku, więc chętnie je przygarniemy :1luvu:

Dziekujemy Jolu za zaproszenie na watek! Witamy sie i niniejszym przedstawiamy! (na razie wstawiam opisy, a jutro dostawie linki ze zdjeciami).

Bobi [*], powyzej 7 lat, u nas byl 5.5 roku. Niesamowity kocurek, wspaniala osobowosc, wielki duch w malym ciele. Najbardziej niesamowity i kochany zwierzak jakiego spotkalam na mojej drodze. Dawal nam ogrom radosci i dzieki niemu powiedzenie, ze dom jest tam gdzie jest kot, nabieralo prawdziwego sensu. Zawsze mawialismy, ze Bobi to wygrana na loterii. Bobi zdobywal serca szturmem. Kiedys przyszedl pan do naprawy klimatyzacji. Byl dla mnie uprzejmy dopoki nie pojawil sie Bobi, ktory przez swoja niepelnosprawnosc mial taki “przetracony” chod. Pan zobaczywszy Bobcia popatrzyl na mnie ostro i karcaco. Bog wie co sobie pomyslal ale jego spojrzenie mowilo wiele! Natychmiast wytlumaczylam, ze znalezlismy Bobiego na ulicy, po wypadku i ze zrobil duzy postep od czasu zainicjowania leczenia. Pan natychmiast sie usmiechnal i byl z powrotem przyjazny:-)
Bardzo nam Ciebie brakuje Bobciu, zawsze jestes w naszych myslach i sercach!

Mia[*] - jej wieku nie znamy, przyjmujemy ze 10+. Znana tez jako Lisek lub Robaczek - bo czasem gdy spala to wygladala calkiem jak taka puchata stonoga;-) To byla milosc od pierwszego wejrzenia. Mia była duzym kotkiem o wspanialym, slodkim i ufnym charakterze, mimo wielu przejsc. Mia bardzo chetnie ganiala za piorkiem i byla wielkim lakomczuszkiem. Glosno dopominala sie o jedzenie gdy w brzuszku pojawila sie odrobina wolnego miejsca. Mia jako jedyna z calego stada przychodzila do mnie lub meza na kolana, wlasciwie na klatke, ugniatala lapkami, patrzyla gleboko w oczy i mruczala. Nie cierpiala szczotkowania. Byla uwielbiana przez reszte kotkow ale miala tez w sobie cos z diwy i nie lubila jak jej sie narzucaja. Proby barankowania z Mia konczyly sie pacnieciem lapka.
Mia odeszła za TM 17 grudnia 2020, miała nowotwór mózgu. pibon tak o niej napisała:
Mia mnie kochala mocno i bezwarunkowo, tak jak ja Ja. To ze byla ze mna bardzo ale to bardzo duzo dla mnie znaczylo. Wracajac do mieszkania, w ktorym Ona byla wracalam do DOMU. Dawala mi mnostwo radosci i sily. Zawsze nad ranem gdy dzwonil budzik wskakiwala na mnie aby mi dac caluska/baranka i poddusic mnie masowaniem mi szyi - to byl nasz rytual. Zawsze szukala mojej bliskosci, czasami w nocy przychodzila i dawala mi buziaki - lizniecia po twarzy, czesto po samych ustach

Gdy sie obudzila w nocy lubila polozyc sie na mnie a ja lezalam wtedy wbita w materac nie zmieniajac pozycji. Gdy mnie nie bylo spala zawsze na mojej pizamie. Patrzyla mi zawsze prosto w oczy, moglysmy sie porozumiec bez slow, kiwniecie glowy, poslany jej buziak wystarczaly. Ona zawsze odpowiadala, a czule zagadywana - zaczynala mruzyc oczka i mruczec. W ostatnich dniach, gdy wychodzilam z nia na rekach na swieze powietrze i sloneczko byla mi tak wdzieczna za to, ze lizala mnie po rekach.

W tym roku do kotów za TM dołączył Freddy[*]. Zginął tragicznie 11 kwietnia 2023. Freddy

Pojawił się w nowym miejscu, już po przeprowadzce i stał się ukochanym, wspaniałym Przyjacielem.
Pibon tak napisała:

Ostatnio pojechalam rowerem do lasu. Plakalam na glos, ledwo widzac co przede mna. Nagle - niespiesznym krokiem przeciela mi droge norniczka. Taka sama, jak mi pare tygodni wczesniej Fredzio przyniosl do domu i polozyl pod nogi w prezencie. A ja potem mialam problem, zeby ja zlapac. Ale udalo sie i wypuscilam.
Fredzio byl wyjatkowy. Mial nietuzinkowy charakter i niczego sie nie bal. Podziwialam go za ta odwage i mocny charakter, troche sie tez balam. I mowilam zawsze do niego (tylko do niego) - mamusia ci zaraz... Tak jak z Mia i Bobim - tak i z nim mialam poczucie, ze mam prawdziwy skarb, cos jak ogromna wygrana w totolotka tylko lepiej, takie tylko moje zrodlo spokoju, radosci i szczescia. Wiele rzeczy robilam z mysla o nim. Kilka tygodni wczesniej rozmyslalam gdy spal przy mnie, ze mamy przed soba tyle czasu, bo jest najmlodszy...

Mini - siostrzyczka (przybrana) Mii, rowniez nie znamy jej wieku, prawdopodobnie jest mlodsza od Mii. Mie i Mini zabralismy do nas po smierci pewnej pani w 2015 roku. Mini jest bardzo sprytna, szybka, madra i spokojna. U weterynarza pozwala wszystko co trzeba zrobic, nie ucieka, nie wyrywa sie. Mini jest naprawde niesamowita koteczka i taka kieszonkowa - jest najmniejsza z calego stada. Gdy cos chce to upomina sie o to tonem upartego dziecka i trzeba biec i jej podawac co predzej co tam sobie zyczy.

Pipi i Bąbel - siostrzyczki, lat 12, zwane tez Tygrysek i Puma. Przez pewien czas gdy mieszkalismy w spokojnej okolicy byly kotkami wychodzacymi i bardzo to pasowalo Babelkowi, ktora jest kotem ceniacym swobode i duzo ruchu. Pipi to kotka spokojniejsza. Hobby Babla to dokuczanie siostrze, np. uniemozliwianie jej wyjscia z kartonu. Hobby Pipi to spedzanie jak najwiecej czasu ze swoim najukochanszym Tatusiem. Obydwie mna pogardzaja. Tylko moj malzonek jest wart ich uwagi.
Pipi

Bąbelek

Heidi - lat ok 3 - zaczela sie krecic kolo naszego domu. Byla juz w widocznej ciazy. Bardzo ostrozna, karmilismy ja, przemawialismy do niej podczas jedzenia i udalo sie ja tak powoli w jakims tam stopniu oswoic. Dosc szybko po pojawieniu sie w naszej okolicy zniknela na 2 dni po czym pojawila sie znowu bardzo zadowolona, ze wszystko dobrze poszlo (widac bylo radosc i ulge). Po 5 tygodniach przyniosla nam swoje dzieciaki pewnego dnia rano dna wycieraczke. Najpierw najspokojniejszego - rudego Mikiego. Stala przed drzwiami i wolala - otworzylam, a tu ruda kuleczka lezy na wycieraczce! A pogoda byla deszczowa. Po kolei zniosla wszystkie dzieciaki. Cala rodzina bezblednie sie wpasowala w nasze dotychczasowe stadko. Sa to kotki bardzo wdzieczne, lagodne, wywazone, zgodne. Heidi jest bardzo bardzo wdzieczna, ze ma swoj dom, lozeczko, jedzenie i bezpieczenstwo. Nigdy nawet nie podchodzi do otwartych drzwi, tak jest zadowolona, ze mieszka w domu! Daje sie czasem poglaskac ale pozostala slodkim dzikuskiem - chcialabym ale sie boje!

Miki i Dzordz - lat 2 - rudo-biale kocurki, bez ogonkow, tak jak ich mama. Miki jest bardzo spokojny, slodki, zrownowazony. Dzordz to maly wariat - dalby sie pokroic za zabawe piorkiem lub laserem, o ktore sie codziennie glosno i uciazliwie dopomina. Niewazne, ze jestes zmeczony po pracy- masz sie ze mna bawic, teraz! Jesli w ciagu dnia nie bylo zabawy albo bylo w jego mniemaniu za malo potrafi sie zemscic. Przychodzi do mnie w nocy i gryzie mnie w konczyny przez koldre! Dla jego brata takie zachowanie jest nie do przyjecia!

Tu Miki i Mia

Dzordz

Szarlotka - lat 2 - to kocurek, choc wyglad ma Szarlotty. Jednak poniewaz wetka stwierdzila na poczatku mylnie ze jest to kotka a on przyzwyczail sie do swojego imienia to tak juz zostalo. Szarlot uwielbia szczotkowanie i dobra zabawe oraz, tak jak jego rodzenstwo, obserwacje ptakow i wiewiorek w kocim kinie. Uwielbia ponad wszystko chrupki i to on “wlamal sie” do schowanej torby chrupek, by nastepnie przez wiele dni podjadac je wraz z rodzenstwem w tajemnicy przed duzymi. Szarlotce gebka sie nigdy nie zamyka! Zawsze ma cos do powiedzenia, zawsze cos.

Bella - lat 2- jest tez przez nas nazywana mini-Heidi poniewaz jest obrazem lustrzanym swojej mamy, tyle ze z ogonkiem i rozowiutkim noskiem (nosek Heidi jest jakby “brudny” co nadaje jej lobuzerskiego wyrazu). Bella to straszny lobuz. Jedyna dziewczyna wsrod rodzenstwa ale nie da sobie nikomu w kasze dmuchac. Otwiera szuflady, wyrzuca ich zawartosc niemal codziennie. Czasem “dla jaj” biega tez z grubym, nastroszonym ogonkiem za starszymi, przybranymi siostrami czego te bardzo nie lubia. Wyglada przy tym bardzo komicznie, bo jej ogonek jest normalnie bardzo cienki, mowimy na niego “olowek” ale jak zrobi z niego taki pioropusz to zabawnie wyglada. I robi wtedy taka niewinna mine, ze ona przeciez tylko tutaj stoi, ale napuszony ogonek mowi wszystko o jej zamiarach.

Bella i Bobi

Timi - lat 2 - najspokojniejszy i najwiekszy kocurek. Timi to typowy tygrysek. Prawie caly dzien przesypia i budzi sie do zycia dopiero poznym popoludniem. Lubi tez buszowac w nocy i nieraz przestarszyl nie na zarty duzych, ktorzy mysleli ze to wlamywacze. Timi jest wielbicielem kociego lowcy i kotkiem bardzo spokojnym i bezproblemowym. Uwielbia szczotkowanie. Jego futerko jest niebiansko mieciutkie.