Miau.PL

jolabuk5 pisze:

aga66 pisze:Tylko żeby ten lekarz był dociekliwy i miał chęć zgłębić temat. No ale trzeba iść koniecznie i się ratować żeby nie cierpieć.

Szukam takiego. U mnie jest jeszcze ten problem, że mam silną chorobę lokomocyjną, wiec lekarz powinien być względnie blisko. Niestety, dzis szukałam, ale nic blisko nie znalazłam.

Właśnie,zazwyczaj tak jest. Albo daleko, albo lekarz nie bardzo, albo terminy odległe. A choroba lokomocyjna to też potrafi uprzykrzać życie.A jak się dziś czujesz Jolu?

Jolu, choroba lokomocyjna jest upierdliwa, ale jak trzeba to trzeba, bierzesz zapas woreczków i jedziesz. Co najwyżej przepraszając z góry wiozącego za wątpliwe atrakcje na trasie.
Ja się cieszę że po właściwej diagnozie okulistycznej i dobraniu okularów choroba lokomocyjna prawie mi nie dokucza. Ale przez wiele lat też cierpiałam.

Marzenia11 pisze:Lucasku.... (*)(*)(*)...
ciągle mi trudno uwierzyć, ze lekarze nie zauwazyli raka w pysiu... bardzo, bardzo współczuję...
Łaciu (*)(*)(*)......

Silverblue pisze:

jolabuk5 pisze:

aga66 pisze:Tylko żeby ten lekarz był dociekliwy i miał chęć zgłębić temat. No ale trzeba iść koniecznie i się ratować żeby nie cierpieć.

Szukam takiego. U mnie jest jeszcze ten problem, że mam silną chorobę lokomocyjną, wiec lekarz powinien być względnie blisko. Niestety, dzis szukałam, ale nic blisko nie znalazłam.

Właśnie,zazwyczaj tak jest. Albo daleko, albo lekarz nie bardzo, albo terminy odległe. A choroba lokomocyjna to też potrafi uprzykrzać życie.A jak się dziś czujesz Jolu?

Skrócenie siedzenia przy komputerze i trzymanie nóg w górze zmniejsza obrzęk, chociaz nie likwiduje go do końca. Kardiolog będzie potrzebny, żeby zmienic coś w lekach, bo ciśnienie mam wyższe. Nie wiem dokładnie jakie, ponieważ mój aparat jest nadgarstkowy. Muszę zaopatrzyć się w naramienny.
Czuję się nieźle, bo przy wyższym ciśnieniu często tak bywa.
Poza tym muszę się zainteresować swoim cukrem - dzis rano miałm 160! Co prawda w ciagu dnia po kilkugodzinnej przerwie w jedzeniu bylo 110, ale to i tak "stan przedcukrzycowy". Zaraz się okaże, że już w ogóle nie mogę moich ulubionych slodyczy
Ale moze dzięki temu schudnę?

Milego wieczoru!

MaryLux pisze::201461

MB&Ofelia pisze:Jolu, choroba lokomocyjna jest upierdliwa, ale jak trzeba to trzeba, bierzesz zapas woreczków i jedziesz. Co najwyżej przepraszając z góry wiozącego za wątpliwe atrakcje na trasie.
Ja się cieszę że po właściwej diagnozie okulistycznej i dobraniu okularów choroba lokomocyjna prawie mi nie dokucza. Ale przez wiele lat też cierpiałam.

Oczy mają ogromny wpływ na samopoczucie w chorobie lokomocyjnej. Mnie się najlepiej jeździ w ciemnych okularach i tak, zeby nie skupiać wzroku na niczym blisko.
Problem w tym, ze zeby w ogole dojechać gdzieś taksowką (tramwajem sie nie da, moja okolica jest całkiem rozkopana), musze wziąć proszki na chorobę lokomocyjną, a one obnizaja ciśnienie. Ale trudno, trzeba będzie jakos przez to przebrnąć.

Kurczę, no naprawdę upierdliwe to. Ja na szczęście z tego jakoś wyrosłam, ale pamiętam że jak jeździłam na kolonie to przy każdej wycieczce musowo aviomarin i potem czułam się przyćpana i i tak nic z tej wycieczki nie miałam.

W dzieciństwie choroba lokomocyjna wydawała mi się przypadłością wielce elegancką
Z Międzyzdrojów pojechaliśmy na wycieczkę do Szczecina. Przyjaciółka mamy wymiotowała po drodze, a ja jej zazdrościłam okrutnie. Tak sobie wymyśliłam, że dama musi koniecznie rzygać po drodze jak kot. Po kolejnym wymuszonym przystanku oznajmiłam - ach słabo mi, chyba zwymiotuję. Niestety moja "wyrodna" matka spojrzała na mnie chłodno dość i powiedziała - Kasiu, po prostu przestań się wygłupiać

Hahhhha świetna historyjka Dama musi rzygać jak kot Ja zazdrościłam ciotce migreny. Jako dziecku fajne mi się wydawało i też takie dostojne leżenie z okładem na głowie i wzdychanie "och i ehh";)

Tak, większość dzieci wyrasta z choroby lokomocyjnej. U mnie to chyba rodzinne, ze strony taty. Tyle że u mnie wyjątkowo nasilone.

Ale jakoś udało mi się przeżyć czas nauki i pracy. Teraz rzadziej muszę gdzieś pojechać, na szczęście. I na szczęście jestem domatorem.

Katarzynka01 pisze:W dzieciństwie choroba lokomocyjna wydawała mi się przypadłością wielce elegancką
Z Międzyzdrojów pojechaliśmy na wycieczkę do Szczecina. Przyjaciółka mamy wymiotowała po drodze, a ja jej zazdrościłam okrutnie. Tak sobie wymyśliłam, że dama musi koniecznie rzygać po drodze jak kot. Po kolejnym wymuszonym przystanku oznajmiłam - ach słabo mi, chyba zwymiotuję. Niestety moja "wyrodna" matka spojrzała na mnie chłodno dość i powiedziała - Kasiu, po prostu przestań się wygłupiać

Gosiagosia pisze:

Dziękuję, Gosiu!

My też życzymy wszystkim spokojnej Wielkanocy!
I one też!

jolabuk5 pisze:My też życzymy wszystkim spokojnej Wielkanocy!
I one też!

JOLU
Cudowne życzenia , dziękuję, dla Was dużo radości, dla Koteczek słonecznych plam do grzania futerek, zdrowia dla całej Waszej kocio-ludzkiej Rodziny