Niuniuś , Misia i Isia witają

Dzień dobry,meldujemy się z Micią na wątku,czytamy i bardzo nam się podoba:)

egwusia pisze:A to Ci aktorka Iśka się trafiła.

Jak zmienisz miejsce, Felusiek będzie Tobie brak.
Ale głodne chyba nie będą?

Głodne nie będą na pewno. Ze względu na charakter mojej pracy włóczę się po płd-zach. Polsce . W każdym miejscu gdzie są koty są też ludzie którzy o nie dbają ,w sensie dokarmiają i dają jakiś ciepły kąt zimą .
Kilka lat temu w Gliwicach przyjechaliśmy w sobotę z kolegą do pracy. Na hali cisza ale za jakiś czas ok.7rano słyszymy jak jakiś mały kotek gdzieś się drze

,woła mamę .
W końcu jest po 11 -tej a on dalej woła . Nic idziemy go szukać bo jak lokomotywa wyjedzie to będzie po kotku. Na hali stoi coś koło 12 lokomotyw ,w końcu namierzyliśmy na której siedzi .
Okazało się że matka wsadziła go na podwoziu w takie miejsce że wyjęcie go było nie lada wyczynem.
Ale w końcu wyciągnęliśmy małego .Jedno oko miał otwarte.Trząsł się bo leżał na zimnym żelastwie .Najpierw go w rękach grzałem

ale on się dalej darł bo był głodny. To co teraz napiszę raczej wam się nie spodoba ale nie było nic innego pod ręką a do fajrantu jeszcze kilka godzin.
Mam ze sobą zawsze mleko 3,2 dolewam do kawy , no i maczałem koniuszek czystej szmatki w mleku i dawałem małemu ,za którymś razem załapał o co chodzi . Wypił może z centymetr sześcienny ,owinąłem go w szmaty i wróciliśmy do pracy .
Ok. 14 tej przyjechała pani która dokarmia tam koty i małego zabrała prosto do weta .Jak się później dowiedziałem mały żyje i ma się dobrze.A pierwszym zwierzątkiem któremu pomogłem był dorosły........jastrząb ,mieszkał u mnie w pokoju trzy dni .Ale o tym następnym razem.

Silverblue pisze:Dzień dobry,meldujemy się z Micią na wątku,czytamy i bardzo nam się podoba:)

Dzień dobry

Cieszymy się bardzo

No to rzeczywiscie masz doświadczenie w ratowaniu kogo trzeba

Wspaniale, że tak skutecznie pomagasz. I bardzo się ucieszyłam, że - jak piszesz - wszędzie, gdzie spotykasz koty, są też ludzie, ktòrzy im pomagają :1luvu:

januszek pisze: ...
.A pierwszym zwierzątkiem któremu pomogłem był dorosły........jastrząb ,mieszkał u mnie w pokoju trzy dni .Ale o tym następnym razem.

Już niecierpliwie zacieram rączki

.

egwusia pisze:
januszek pisze: ...
.A pierwszym zwierzątkiem któremu pomogłem był dorosły........jastrząb ,mieszkał u mnie w pokoju trzy dni .Ale o tym następnym razem.

Już niecierpliwie zacieram rączki .

My też

W zamian opowiemy, jak mieliśmy jeża i kawkę przez całą zimę. Nie jednocześnie, na szczęście :wink:

zuza pisze:No to rzeczywiscie masz doświadczenie w ratowaniu kogo trzeba

zuza ,z kotem to był mój debiut

,do doświadczenia jeszcze daleka droga

jolabuk5 pisze:Wspaniale, że tak skutecznie pomagasz. I bardzo się ucieszyłam, że - jak piszesz - wszędzie, gdzie spotykasz koty, są też ludzie, ktòrzy im pomagają

Ja go tylko wyciągnąłem i nieporadnie próbowałem coś zrobić ,największe zasługi ma pani która go wzięła bo wymagał ciągłej opieki ,karmienia i masowania brzuszka.
A z jastrzębiem było tak.
Od szkoły ponadpodstawowej całe moje życie związane jest z koleją.Zawód wyuczony w kierunku napraw i utrzymania pojazdów ,po szkole kursy na pomocnika maszynisty ,potem maszynisty . Od 90-tego roku zacząłem jeździć jako pomocnik,potem maszynista aż po kilkunastu latach lekarze stwierdzili że nie mogę ,za co do dziś jestem na służbę zdrowia "obrażony" i nie korzystam z ich usług :ok:

,z wyjątkiem badań okresowych które muszę zrobić .
Był letni wieczór ,wracaliśmy z pociągiem towarowym w stronę domu ,na takiej lokalnej linii ,nikt nas nie poganiał więc nie spieszyliśmy się ,bo jak przyjechalibyśmy za wcześnie to dyspozytor mógłby nas jeszcze gdzieś wysłać.
Było jeszcze jasno i w pewnym momencie widzimy lecące z przeciwka, prosto na nas ptaszysko ,jak się zorientował że ma przed sobą przeszkodę zanurkował pod lokomotywę .Miałem otwarte okno i widzę że w połowie lokomotywy wyleciał po ziemi spod niej cudem unikając najechania przez kolejną parę kół i wbił się w gęste zarośla .
Zatrzymaliśmy się i kolega pobiegł w to miejsce ,za chwilę wraca z ptakiem owiniętym w koszulę .
Posadziliśmy go na podłodze w rogu kabiny i pojechaliśmy dalej .
Nie bardzo mieliśmy koncepcję co dalej z nim zrobić i on wymyślił że zna kogoś kto wypycha ptaki więc go zabierze.
Nie spodobał mi się ten pomysł i jak już skończyliśmy ,on poszedł załatwiać papiery a ja sprzątałem kabinę i wtedy zapakowałem ptaka w swoją koszulę flanelową i ulotniłem się z nim na przystanek.
Jechaliśmy do domu tramwajem ,z koszuli wystawała głowa i wszyscy na nas patrzyli ale nikt o nic nie pytał

Mieszkałem jeszcze z rodzicami .Po wejściu do mieszkania matka powiedziała że mam to zabierać bo ona się boi itd. Myślę sobie że trzeba jakoś wykombinować spanie ,a że mieszkając w bloku nikt raczej nie jest przygotowany na wizytę takiego gościa i nie ma żadnej woliery

,trzeba było improwizować .
Przyniosłem z łazienki duży kosz na pranie ,(krata z plastiku ,wszystko było dobrze widać) .Postawiłem jastrzębia na podłodze ,zdjąłem mu koszulę i przykryłem koszem .
Wtedy na spokojnie pooglądałem sobie przez kratki kosza tego gościa i przeszły mi ciary po plecach . Myślę sobie że gdyby wbił mi te szpony w przedramię i dziobem dobrze pociągnął to bez problemu zahaczy o kość. No nic dla pewności na koszu postawiłem dwa ciężkie żelazka .Myślę sobie że może jest głodny.
W lodówce był tylko surowy boczek. Ukroiłem kilka plastrów które pociąłem w paski .wrzuciłem do kosza ale ptak nic ,cały czas patrzy na mnie tym przenikliwym wzrokiem.
Nic idziemy spać . przykryłem kosz prześcieradłem,ptaszysko uspokoiło się i zasnąłem .
Rano wstaję zdejmuję z kosza prześcieradło ,ptak na mnie patrzy ,po boczku ani śladu za to nawalone jakby ktoś wylał całą śmietanę

.Przesunąłem kosz w inne miejsce, posprzątałem podłogę ,ubraliśmy się ,ja w swoje ubrania a jastrząb w moją koszulę i idziemy na tramwaj ,jedziemy do weterynarza

Na miejscu opowiedziałem całą historię jak to żeśmy się spotkali .
Wet go pooglądał i stwierdził że skrzydła są całe musiał się tylko gdzieś uderzyć . Nie pamiętam już dzisiaj czy dostał jakiś lek czy nie .Wróciliśmy do domu .Posadziłem ptaka na oparciu fotela i o dziwo grzecznie siedział ,rozglądał się tylko i co jakiś czas rozprostował skrzydła .Do pokoju nikt nie wchodził bo wszyscy się bali .Przyznaję że ja też trochę miałem cykora .
Na 18-tą musiałem jechać do pracy,więc jastrząb pod kosz ,dostał surową porcję rosołową ,na kosz prześcieradło i do roboty.
W pracy kumpel mi mówi że jak wrócił na lokomotywę to drzwi do kabiny były otwarte, leżała tylko koszula a ptak uciekł ,mówię -trudno.
Rano wracam do domu ,pod koszem porcja ładnie obrana ,"śmietana" znowu wylana

,posprzątałem i mówię idziemy na spacer.
za blokami były pola ,poszliśmy tam ,blisko zarośli wypuściłem go ale po kilku metrach lotu lądował i na piechotę uciekał w zarośla .Zabrałem go z powrotem do domu.Chodziliśmy tak chyba cztery dni aż go wypuściłem i poleciał ,wysoko i daleko ,w stronę drzew .Tak rozstaliśmy się.
Zastanawia mnie jego zachowanie. Dziki ptak a nie szamotał się ,nie próbował nikogo atakować Jak z nim chodziłem na pole to trzymałem go za nogi tak żeby nie miał możliwości wbić szpon ,głowa nie przykryta,wiem że to mogło się źle dla mnie skończyć .
Ale najważniejsze że poleciał.

No, ja Cię!

Niezła historia!

Niesamowite! Nie to wyobrażenia, że tak się zachowywał dziki ptak. A może to był oswojony jastrząb? Może miał kontakt z człowiekiem? Bo jeśli nie, to rzeczywiście niesamowite, że pozwolił się tak "zaopiekować". Podziwiam, że sobie tak wspaniale poradziłeś!!! :ok:

Zwierzaki czasem mają niezwykłe zupełnie zaufanie do pomagających. Nawet tym dzikim zdarza sie przyjśc po pomoc. A Twoja historia jest tego przykładem. Uratowałeś ptakowi zycie

To piękna historia. A jemu może w ogóle od poczatku cos było, skoro nie uciekl przed lokomotywą. U Ciebie kilka dni posiedzial w sanatorium i nabrał sił

jolabuk5 pisze:Niesamowite! Nie to wyobrażenia, że tak się zachowywał dziki ptak. A może to był oswojony jastrząb? Może miał kontakt z człowiekiem? Bo jeśli nie, to rzeczywiście niesamowite, że pozwolił się tak "zaopiekować". Podziwiam, że sobie tak wspaniale poradziłeś!!!

Nie wiem czy był oswojony czy nie ale dzisiaj w podobnej sytuacji to bez grubych rękawic spawalniczych ,nie wziąłbym takiego ptaszka na ręce

.

zuza pisze:Zwierzaki czasem mają niezwykłe zupełnie zaufanie do pomagających. Nawet tym dzikim zdarza sie przyjśc po pomoc.

Może i tak było a może był bardziej wystraszony niż ja

i czekał co będzie dalej. Najważniejsze że poleciał.
Koty w domu są jakieś ospałe ,najbardziej aktywne są do południa i trochę w nocy .
Niuniek znowu ma jakieś zapędy w stosunku do Miśki ,ale Miśka ma broń w postaci kłębów sierści i jak Niuniek chce ją złapać zębami to zostaje z pełną mordką sierści.
Potem siedzi kilkanaście minut i próbuje się tego pozbyć.
Felusie w pracy mają się dobrze ,ta bardziej dzika ,jak jest cicho i spokojnie ,sama przychodzi i daje się pogłaskać ,ale nie mamy do siebie jeszcze tyle zaufania aby ją wziąć na kolana .
Ona tak jakby zaczynała się ze mną bawić ,ale tu pacnie mnie łapą w rękę ,raz zębami ,nie mocno ale wydaje przy tym odgłosy które nie zachęcają mnie do zabawy

W piątek ten młody chłopak zostawił mi dwie otwarte puszki w których było po połowie karmy ,zapakowane w jednorazówkę i obciągnięte gumką ,w połowie wysokości puszek.
A że w sobotę o 6 mnie nie było bo dotarłem na 7 to koty same się poczęstowały.
Wchodzę na halę ,patrzę a gumka leży na stole ,worek i puszki na podłodze ,ale worek nie uszkodzony

,za to w puszkach ślady łap i pazurów .
Umyłem miski i wyłożyłem resztę do misek ,a na fajrant każdemu po całej puszce 400g ,tak żeby miały na niedzielę .
Dzisiaj rano wszystko było wylizane.

Tak to jest, jak koty głodne. Domowe nigdy tak misek nie wyliżą, dobrze, jak sosik cały wyjedzą

No cóż, smacznego częstującym się

Fajnie, ze mają dobrych ludzi "na zakladzie"

Niuńkowi pewnie wiosna odbija

U mnie jeden domowy ,czyli Miśka wylizuje miskę i zjada jeszcze połowę tego co białe zostawiły

.
Wczoraj wieczorem wybrałem się z Agą na lody do kociej kawiarni w Bytomiu.
Pierwszy raz w życiu byłem w takim lokalu i muszę powiedzieć że całkiem spoko pomysł. Przy nas jeden kotek szedł do nowego domu.
Jak się podpytaliśmy to trzeba spełniać takie same warunki jak przy adopcji ze schroniska. W dużym skrócie można przyjść na kawę a do domu wrócić z kotem :ok:

Niuniuś , Misia i Isia witają

Kto przegląda forum