WĄTEK ILUSTROWANY.

mimbla64 pisze:Paskudne choróbsko, bo przecież 10 lat to nie tak dużo.

To jakiś wirus. Zaczęło się od Frodo - kichanie i lekki kaszel. Frodo zwalczył go w cztery dni.
Zaraz po nim zachorowała Milka i podobnie jak brat pokonała chorobę w cztery doby.
Jako kolejny zaraził się Putek i już z tego nie wyszedł. Przez 10 dni nie zadziałały żadne leki.
Nie jadł i błyskawicznie tracił siły. Podaliśmy nawet interferon, by podnieść odporność.
Nic nie pomogło. Wczoraj podjęłam decyzję o zakończeniu cierpienia, bo Putek był skrajnie wycieńczony.
Nie mogę się z tym pogodzić. Zaczęło się katarem, a skończyło eutanazją. To jakiś koszmarny scenariusz...
Norman też w międzyczasie zachorował, ale dość szybko wyszedł na prostą i dobrze się czuje.

JoasiaS pisze:
mimbla64 pisze:Asiu , czy wiesz, ile Putek mógł mieć lat?

Miał około 10 lat. U nas był osiem, a przybłąkał się jako dorosły kot. Mógł mieć wtedy maksymalnie dwa lata.

Współczuję bardzo straty Joasiu :placz:

Cudne życie miał Putek u Was :1luvu:

żal wielki że odszedł ...

To straszne :cry:

Bardzo, bardzo współczuję.
Putku [*]

Współczuję :cry:

JoasiaS pisze:
mimbla64 pisze:Paskudne choróbsko, bo przecież 10 lat to nie tak dużo.

To jakiś wirus. Zaczęło się od Frodo - kichanie i lekki kaszel. Frodo zwalczył go w cztery dni.
Zaraz po nim zachorowała Milka i podobnie jak brat pokonała chorobę w cztery doby.
Jako kolejny zaraził się Putek i już z tego nie wyszedł. Przez 10 dni nie zadziałały żadne leki.
Nie jadł i błyskawicznie tracił siły. Podaliśmy nawet interferon, by podnieść odporność.
Nic nie pomogło. Wczoraj podjęłam decyzję o zakończeniu cierpienia, bo Putek był skrajnie wycieńczony.
Nie mogę się z tym pogodzić. Zaczęło się katarem, a skończyło eutanazją. To jakiś koszmarny scenariusz...
Norman też w międzyczasie zachorował, ale dość szybko wyszedł na prostą i dobrze się czuje.

To straszne

Bardzo Tobie współczuję .

O, nie

Putku miły, jak to tak...?
Joasiu, przytulam.

Bardzo, bardzo mi przykro. Putek[*] był mi bliski i często nazywałam swojego Bambusia Putkiem bo mieli podobne zachowania i jakoś imię Putek mi pasowało. Trzeba wspominać, że miał dobre kocie życie, zawsze to jakaś pociecha. I to, że nie chorował długo i się nie męczył też jest ważne.

Dziękuję Wam za wszystkie słowa współczucia. Nie spodziewałam się tak serdecznego odzewu, bo dawno mnie nie było na forum, a i Putek nie był wyrazistą postacią naszego wątku. Nie gwiazdorzył jak moje trojaczki, albo kiedyś Frycek czy Norman. Zresztą on taki właśnie był w życiu. Na drugim planie w domu. Zawsze ustępujący miejsca innym kotom. Nigdy nie dążył do konfliktów, unikał ich w stadzie. Był pogodnym i absolutnie bezproblemowym kotem.

Malutkiego Normana przyjął od pierwszego dnia i wychował. Więź między nimi była absolutnie niezwykła. Kiedy zaczynali zapasiki, zawsze przerywałam swoje czynności, żeby na nich patrzeć roześmianymi oczami. Kochałam te sceny w domu, kochałam widzieć ich razem. Norman nie rozumie co się stało. Latem zawsze niezależny i zajęty przez większość dnia swoimi sprawami w ogrodzie, od odejścia Putka mało opuszcza dom i bardzo się do mnie garnie. Zupełnie jakby liczył na to, że Putek się znów pojawi w pobliżu mnie, bo przez koszmarne 10 dni choroby cały czas szukał u mnie opieki.

Jest ciężko... Nowy porządek w domu musi się dopiero ustalić. A my musimy nauczyć się żyć bez Putka, tak jak nauczyliśmy się żyć bez codziennej obecności Kropki, Lolka, Frycka i innych kotów, które mieliśmy pod swoją opieką. To pogodzenie się ze stratą jeszcze potrwa...

Wklejam migawki z trzech lat cudownej kociej przyjaźni - od pierwszego do ostatniego ich wspólnego zdjęcia.
Jestem szczęśliwa, że mogłam być świadkiem tych scen :-)

.

Tak to wszystko zapamiętam, Putisiu

Dziękuję, że tutaj byłeś.
A w moim sercu będziesz zawsze :1luvu:

Jak pisałam, to był mój ulubieniec. Ja kocham krówki, a Putek przypominał mi Gagatka ...
Kiedy odszedł Gagat, zabrakło krówek w Gagatkowie i cały czas tęsknie zerkałam na każdą krówkę i pingwinka :201461